17 okt

Kun je in drie maanden herstellen van boulimia?

Serious stuff

Een eetstoornis, daar kom je toch nooit vanaf? Een eetstoornis, dat is toch heel ingewikkeld om van te herstellen? Dat duurt toch jaren? Zomaar drie reacties die ik bijna dagelijks hoor. Of moet ik het labels noemen? Want is het werkelijk zo? Is het ingewikkeld? Is het onmogelijk? Kun je alleen herstellen door jarenlang ingewikkelde trajecten te volgen?

Of kun je ook in drie maanden herstellen van een eetstoornis? 

Hoe lang duurt dat eigenlijk, herstellen van boulimia?

Afgelopen weekend ben ik nogal door de molen gehaald. Ik deed mee aan een training presentatietechnieken en oefende een presentatie voor Vrij van Eetstoornis over een nieuw trainingsprogramma dat ik binnenkort lanceer voor mensen met boulimia en eetbuistoornis. De mensen aan wie ik presenteerde hadden geen eetstoornis, althans niet dat ik weet. Ze hadden wel heel veel vragen en een kritische blik. En toen kwam de vraag “Hoe lang duurt dat eigenlijk dat herstellen van een eetstoornis?”. Maar met mijn antwoord “Dat is individueel bepaald. Bij de een duurt dat een paar maanden, bij de ander een jaar” namen ze duidelijk geen genoegen: “Ik vind het onduidelijk”, “Ik vind het lang duren” en “Hoe lang heb je er zelf dan over gedaan?” waren de respons die ik kreeg.

Binnen drie maanden was mijn boulimia weg

Als ik eerlijk ben heeft het bij mij 6-8 weken geduurd voordat ik af was van mijn eetbuien en braken als compensatie. Vanaf het moment dat ik echt, maar dan ook echt, klaar was met mijn verslaafdengedrag, mijn focus op gewicht en eten, mijn eetbuien, spugen, stiekeme gedoe en boulimia-dubbelleven, is het me dus binnen drie maanden gelukt ervan af te komen.

Na zeven jaar een eetstoornis te hebben gehad, kon ik binnen drie maanden normaal genieten van eten en gebruikte eten niet meer als verdoving of oplossing voor alles wat niet lekker zat in mijn leven. Mijn eetbuien waren weg, ik braakte niet meer en deed niet meer aan de lijn. Kortom mijn boulimia was weg.

Wel heeft het nog een jaar geduurd voordat ik echt kon geloven dat het ook niet meer terug zou komen. Ook niet als ik lekkere dingen zou eten als snoep en snacks of een keer te veel zou eten. Of als er dingen tegen zaten in mijn leven, ik me ellendig voelde of stress had. Gewoon weg. Als sneeuw voor de zon.

Als ik het kan, kun jij het ook

“Als andere mensen zouden doen wat jij hebt gedaan, kunnen zij het dan ook?” vroegen mijn medecursisten vervolgens en ik zei “ja”. De volgende vraag was of ik een methode heb die werkt en ook daarop kon ik volmondig ja zeggen. “Dus binnen drie maanden kun je herstellen van je eetstoornis!” was hun conclusie. “Waarom zeg je dat dan niet? Want als dat zo is moet je dat de mensen vertellen. Als houvast, als voorbeeld, als mogelijkheid dat zij dat ook kunnen. Want als jij het kunt, kunnen anderen het ook”.

Zo had ik het nog nooit bekeken, maar het is zo. Je kunt binnen drie maanden herstellen van boulimia. Je kunt binnen drie maanden je gedragspatronen, eet- en denkwijzen zo veranderen dat je boulimia of eetbuistoornis verdwijnt en je eindelijk echt het leven kunt gaan leiden dat je wilt. Je kunt een switch maken in je leven. Altijd. Dat geldt overigens niet alleen voor eetstoornissen, maar ook voor heel veel andere patronen in je leven waar je last van hebt. Drie maanden maken een wereld van verschil.

Ben je dan in drie maanden ook van alle onderliggende problemen en onzekerheden af?

Nee, niet alles waar je last van hebt, is in één klap opgelost. Na mijn eetstoornis, heb ik nog allerlei oud en nieuw zeer uit mijn leven opgeruimd. Onzekerheid, denken niet goed genoeg te zijn, over mijn grenzen (laten) gaan, tegen overspannen aan zitten en zo zijn er nog wel wat dingen. Alleen hebben deze strubbelingen nooit meer geleid tot het gebruik van eten of niet eten als oplossing. Ik neem problemen gewoon aan voor wat ze zijn, namelijk iets waar ik last van heb en waar ik blijkbaar wat mee moet in mijn leven. Door zelf een oplossing te bedenken of door hulp te vragen. Niets meer en niets minder. En dat maakt het leven een stuk overzichtelijker.

Gerelateerde artikelen

Nou ben ik benieuwd

1. Wat vind je er van als ik je vertel dat je in drie maanden kunt herstellen van je eetstoornis?

Vind je dat aantrekkelijk? Of juist frustrerend? Raak je hiervan gestrest of motiveert het je? Of vind jij misschien iets heel anders?

2. Wil je er nog meer over weten? Zo ja wat dan?

Deel je antwoorden in het reactieveld hieronder. En wil je je weten wanneer de eerste drie-maanden-training van start gaat (in 2015), laat dan ook even een berichtje achter. Zodra de data van de eerste training bekend zijn, laat ik je deze weten.

22 thoughts on “Kun je in drie maanden herstellen van boulimia?

  1. De magische drie maanden! Ik zie het zelfs bij Dr. Phil Give me 90 days, and you'll feel a whole lot better. Ik hoor het van neurowetenschappers,60-90 dagen weghalen van negatieve gedachten en continue herhalen van positieve gedachten en je onbewuste gaat automatisch positief denken, en dus zo voelen, en dus zo handelen en dus de heerlijke consequenties daarvan krijgen. En nu hoor ik het bij jou, 90 dagen. Dat is een patroon! Maaaaaar wel met dit als basis:overheersing van hier en nu pijn en verdriet en dat vol erkennen. Ogen wijd open ipv "ik ben er nog niet klaar voor" en jaren en jaren extra onnodig lijden. Wake-up call plus 90 dagen is basis om problemen in leven constructief aan te pakken ipv via eten. Dat hoor ik terug. En top! Mark Jensen
    • Hi Mark, Zo is het inderdaad. De magische 90 of 100 dagen. Dat geldt voor heel veel dingen en veranderingen in je leven. Intensief aan de slag met open ogen betekent inderdaad ook dat je niet nog jaren hoeft te lijden. Toch wil ik ook het een en ander nuanceren. Ieder mens pakt op voor hem of haar op dat moment behapbaar is. Soms ben je ook nog niet toe aan verandering of een complete overstap. Dat betekent dat voor sommigen een langer, slingerend pad toch het beste is en voor anderen een snelweg. Er is geen goed of fout. Alles op z'n tijd en ieder in z'n eigen tempo. Zodat je ook tijd hebt om te verteren en verwerken. Maar beide opties kunnen. De 90/100 dagen route en de langere route. Groet, Charlie
  2. Hoi Charlie, Goed dat je aandacht geeft aan eetstoornissen. Ik heb begrepen dat anorexia de dodelijkste psychische aandoening is. Het valt mij op dat het altijd talentvolle mensen zijn die hier mee tobben. Hopelijk worden er steeds meer mensen gered en geholpen door het delen van informatie over deze vreselijke problemen. Vriendelijke groet, Maurice
    • Dat hoop ik ook. Niet alleen anorexia kan overigens dodelijk zijn, ook boulimia (ongeveer 22.000 vrouwen in Nederland) en eetbuistoornis of Binge Eating Disorder (maar liefst 160.000 mannen en vrouwen) zijn gevaarlijke aandoeningen.
  3. Zo werkt het inderdaad. Pas als je echt last gaat krijgen van je eigen gedrag, sta je open voor nieuwe wegen, voor hulp, voor verandering. En als je erin duikt krijg je pas inzicht hoe erg het eigenlijk met je gesteld is. Hoe het je (dagelijks) leven beïnvloedt, wat je er allemaal voor laat of hebt gelaten, wat je erdoor mist, welke negatieve effecten het heeft en hoe het je in de weg zit. Achteraf maakte me dat soms ook verdrietig. De tijd die andere mensen hadden gebruikt om zichzelf te ontwikkelen en om leuke dingen te doen, heb ik voor een groot deel gebruikt voor mijn eetstoornis. Maar ook dat beseffen gaf me na mijn bevrijding een enorme kracht en energie om mezelf alsnog te ontwikkelen. De worsteling levert dus ook vaak enorm veel op: een groot bewustzijn en een grote drive. Dat zie ik ook terug bij de mensen in mijn praktijk. Allemaal hebben ze een enorme kracht om zichzelf te bevrijden, te ontwikkelen en wat bijzonders van hun leven te gaan maken.
  4. Toen ik begon met mijn behandeling had ik ook geen idee welke problemen de oorzaak waren. Ik wist dat ik wilde afvallen dat was het enige. Dat het niet goed ging op deze manier ging ik beseffen en dat was voor mij de reden om hulp te zoeken. Ik wilde niet meer elke dag keelpijn, maagpijn, hoofdpijn en mijn gebit naar de knoppen zie gaan. Dat deed mij beseffen dat er iets moest gebeuren. Pas tijdens mijn behandeling kwam ik er achter hoe erg het was en wat de problematiek erachter was.
  5. Ik denk dat het wel kan, maar ik denk niet dat iedereen het kan. Wat ik me vooral afvraag is in hoeverre jij voor je herstel al inzicht had in je patronen. Wist je waarom je boulimia had en op welke manier je dat inzette?
    • Hi Elske, ik had werkelijk geen enkel inzicht in mijn patronen en onderliggende problematiek. Ik wist alleen dat ik gek werd van mijn (vr)eetbuien en braken, ging me zorgen maken over mijn gezondheid (die gesprongen adertjes in mijn gezicht elke dag, de spanning op mijn hoofd, bang voor erosie aan mijn gebit), baalde van het gevoel van iedere dag weer falen en wilde niet meer een geheim of stiekem leven hebben waar niemand van af wist. Omdat dit zo haaks staat op hoe ik werkelijk in het leven wil en wilde staan: eerlijk, oprecht en vrij. En ik had dus pas na zeven jaar door dat het me niet ging lukken als ik zou blijven doen wat ik altijd al deed: goede voornemens maken en ze dan vervolgens weer niet kunnen realiseren. Ik wist "Die knop die moet om". Nu! Hoe was dat voor jou? Wanneer was voor jou het omslagpunt?
      • Ik moest even over je vraag nadenken. De knop ging bij mij om toen ik volledig vastliep. Ik kon niet meer werken, van mijn sociale leven was weinig meer over. Ik zat op een dood spoor. Toen realiseerde ik me wel dat ik iets moest gaan doen. Ik ben in behandeling gegaan en dat ben ik nog steeds. Ik merk dat ik op dit moment terugschrik. Toen ik nog 'veilig' in mijn dagbehandeling zat, ging het heel goed. Mijn leven was afgebakend, ik had weinig verplichtingen. Momenteel is het is voor mij zo duidelijk wat er onder mijn eetstoornis vandaan komt, dat de angst heel groot is. Alles wat ik over mezelf heb geleerd, moet ik nu aangaan. Eigenlijk van denken naar doen. Ik wil er graag doorheen en daarvoor zal ik uit mijn comfortzone moeten. Dat doe ik ook regelmatig, maar ik merk dat ik dan ook weer terugdeins. Het overweldigt me.
        • Jouw "dood spoor" was naar en heeft je blijkbaar tegelijkertijd gebracht naar verandering. Ik kan me voorstellen dat nu de dagbehandeling is afgerond, het werkelijke leven op je af komt. Nu is het echt en moet je het zelf rooien met alle tools en inzichten die je hebt opgedaan. Vertrouw op jezelf. Je hebt alle kracht in je om het ook te kunnen doen. Je zegt van denken naar doen, maar vergeet ook het voelen niet. Geniet en wees trots op de stappen vooruit. Sta ook stil wat de moeilijke momenten (en de angst daaronder) je doen. Omarm ze hoe moeilijk ze ook zijn. Maar bovenal "wees zacht voor jezelf en de stappen die je zet". Superknap waar je mee bezig bent.
  6. Hoi Charlie, Mooi, goed en helder artikel. Als het waar is wat je schrijft dan is het waanzinnig! Zoveel vrouwen en meiden die hiermee worstelen. Mijn dochter heeft er erg mee geworsteld. Werkt het ook voor pubers? Oftewel: voor wie is het bedoeld? Veel succes!
    • Hi Jelly, het is waar. Voor wie het bedoeld is? Voor als je door hebt dat de situatie waar je nu in zit niet goed is en van kwaad tot erger leidt. Als je beseft dat dit niet het leven is wat je voor ogen hebt voor de rest van je leven. Als je er werkelijk vanaf wilt. Nu. En liever niet morgen. Zolang je nog in de ontkenningsfase zit of als de voordelen van je eetstoornis nog de overhand hebben boven de nadelen, dan kun je van alles en nog wat proberen, maar dat loopt dan vaak op een mislukking uit. Wel kan hulp, training of begeleiding dan helpen om zover te komen dat je gaat doorhebben dat je huidige leven je niet gaat brengen wat je ervan hoopt en je tot inzicht brengen dat het roer rigoureus om moet. Een drive van binnenuit is dus noodzakelijk. En die kun je hebben als puber, maar ook als je al 10, 20 of 30 jaar met een eetstoornis worstelt. Zie ook Blog "De kracht van de hefboom" hierover.
  7. Mooi stuk en ik geloof zeker dat je in een aantal maanden van je eetstoornis of welk ander patroon dat je in de weg zit kunt herstellen en te gek dat het jou dus is gelukt dus waarom ook niet bij een ander? Heel belangrijk feit moet wel zijn dat je er van overtuigd bent dat je het nu echt wil gaan aanpakken. Dat je het helemaal zat bent om nog langer dat patroon je in de weg te laten zitten en daar je energie aan te verliezen. Kennelijk is het ergens goed voor geweest maar nu zit het je in de weg om verder te groeien. Klinkt misschien beetje vaag maar je kunt mijn stuk hierover lezen in een artikel wat ik ooit schreef voor psychologie magazine n.a.v. het heel vroeg overlijden van mijn beide ouders. Ik heb in mijn leven regelmatig tips of aanwijzingen gehad dat het misschien handig was om hier eens iets mee te doen maar dat deed ik dus mooi niet, ik was er niet aan toe. Toen ik eindelijk door had dat het mij al ruim 40 jaar echt in de weg zat heb ik het drastisch aangepakt en na zo'n 8 sessies zag de wereld er ineens heel anders uit. Zie het verhaal van mij hierover in Psychologie Magazine. Ben benieuwd naar meer ervaringen hoe mensen hun patronen hebben aangepakt die hen in de weg zaten. Vaak hou je het onnodig verborgen en juist door het delen ervan, durven anderen ook ineens hun verhalen te delen heb ik gemerkt. Veel succes allemaal!
    • Ja, zo is het. Zolang je het niet door hebt of ontkent, gaat verandering niet lukken. En inderdaad een interessante vraag "wat maakt dat je het eindelijk door krijgt dat het zo niet langer gaat?". Bij mij was het mijn enorme walging van mezelf vanwege de eetbuien en het braken en het gevoel dat ik oneerlijk was naar andere mensen, die maakten dat ik uiteindelijk de omslag wist te maken. En bij jou?
  8. Ben ook niet zo zeer geïnteresseerd in de training om hem te doen maar meer om hoe je het dan aanpakt. Deelnemen heeft voor mij geen zin omdat het bij mij niet meer om het eten gaat maar meer om wat er achter nog zit.
  9. Ik geloof het wel al is het mij dus niet gelukt. Nu na bijna 3 jaar in behandeling gaat het goed maar over ...... Nee Dat helaas niet ik val nog wel eens terug. Al zijn die terugvallen niet meer zo diep en zijn het meer misstappen. De echte eetstoornis zoals hij was ben ik ook wel binnen een maand of 5 vanaf gekomen maar toen begon de behandeling voor de oorzaken die er achter zaten en dat duurde lang. (Ben nu sinds 2 weken echt gestopt met mijn gesprekken en het geeft me rust) Ik ben wel heel benieuwd naar de 3 maanden training al zou het voor mij geen optie zijn omdat het te ver weg is.
      • Bij mij zitten de moeilijke momenten vooral als ik veel stress heb of niet zo lekker in mijn vel zit, moe, druk, verdriet of eenzaam (hiervan gaan vaak dingen samen)
        • Ja, daar noem je ook wat dingen die behoorlijke impact kunnen hebben. Mij helpt het dan altijd om voor mezelf toe te geven dat het soms ook lastig is en dat ik het lastig vind. Zodra ik dat doe en het echt laat binnenkomen, of zelfs uitspreek naar anderen, voelt het gelijk lichter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *