16 jan

Afscheid van mijn eetstoornis

afscheid-van-mijn-eetstoornisEr rest niets anders dan afdrukken van wat eens was in het stof. Een trap, een emmertje en dat wat niet mee mocht, maar ook niet mag blijven. Afscheid nemen van het vertrouwde, soms benauwende. Het begin van het nieuwe: lonkend en eng tegelijk. Ik denk terug aan het afscheid van mijn eetstoornis en hoe ingewikkeld dat was. 

 

Verhuisdozen, rugzak, bapao-stoompan van oma, Marokkaanse hoed van de laatste vakantie als compleet gezin en nog wat in allerijl volgepropte vuilniszakken. Met een laatste zucht stapt zoonlief de deur uit. Nog even terug voor een vergeten jas. De klep van de auto dicht. Een afscheidsknuffel. Daar gaat hij. Op weg naar een nieuw leven. Ik kijk hem na met een brok in mijn keel.

Zoonlief is niet de eerste die op kamers gaat. Twee dochters (ook lief) gingen hem voor. Geraakt ben ik iedere keer. Met weemoed in mijn hart merk ik dat ingesleten, vertrouwde patronen en rituelen losraken of veranderen. Elkaar zien is niet meer vanzelfsprekend. Verhoudingen veranderen. Dat wat tot nu toe gewoon en gemakkelijk was, moet een andere vorm vinden. Kinderen worden volwassen, wij als ouders worden vangnet en gelijken. Contacten lopen opeens via Facetime, whats’app en geplande afspraken. Een nieuwe dynamiek en balans vinden gaat met vallen en opstaan.

Afscheid nemen van iets dat zo vertrouwt is, heeft impact. Of het nu gaat om een verhuizing, het overlijden van iemand die je dierbaar is of het afscheid van een baan of vriendschap. Het kan je behoorlijk uit balans brengen. Hetzelfde geldt voor afscheid nemen van eetbuien of een eetstoornis. Je moet loslaten wat tot nu toe je houvast was. Je overlevingsmechanisme dat je hielp om te gaan met de wereld en jezelf. Kun en wil je eigenlijk wel zonder? En hoe moet dat dan?

 

Afscheid van mijn eetstoornis

Het afscheid van mijn eetstoornis zo rond mijn 27e was niet één moment. De ommezwaai ging in stapjes. Veel pogingen om te stoppen met eetbuien en braken mislukten faliekant. Toch lukte het op een gegeven moment wel. En vanaf dat moment wilde ik nooit meer terug. Lange tijd wilde ik zelfs niet terugdenken aan mijn boulimia-periode. Ik wilde vooruit. De toekomst tegemoet.

Maar nu mijmerend over het uit huis gaan van onze kinderen, denk ik na over het afscheid van mijn eetstoornis. Wat dit afscheid me destijds kostte, wat het me bracht en wat ik te leren had.

 

De dingen die niet mee mochten, maar ook niet mochten blijven 

Ik raakte best het één en ander kwijt op het moment dat ik afscheid nam van mijn eetstoornis. Dit was lastig. Want dat betekende:

  • Nooit meer ongerantsoeneerd, grenzeloos eten.
  • Nooit meer de rust en verdoving van eetbuien.
  • Nooit meer het gevoel van herwonnen controle en opluchting dat braken me gaf.
  • Nooit meer de houvast van een streng dieet.
  • Nooit meer het gevoel van trots dat ik honger kon trotseren en veel af kon vallen in korte tijd.

 

De dingen die ik graag achterliet

Het afscheid van mijn eetstoornis had ook positieve effecten. Effecten die me rust en ruimte gaven en die zorgden dat ik meer energie had voor andere dingen:

  • Geen schaamte en schuldgevoelens meer over eetbuien en braken.
  • Niet meer hoeven liegen en bedriegen.
  • Geen wc’s meer hoeven schrobben totdat er geen spoor van braken meer zichtbaar was.
  • Nooit meer opgezwollen ogen, opgeblazen klieren en gezicht.
  • Niet meer de hele dag denken aan (niet) eten wat enorm veel tijd en rust opleverde.
  • Niet meer maar half aanwezig zijn tijdens etentjes en feestjes.

 

Een nieuwe balans vinden

Natuurlijk ging die omslag naar een leven zonder eetstoornis, niet zonder slag of stoot. Ik moest namelijk leren omgaan met datgene dat ik ingewikkeld vond van mezelf en van de wereld.

  • Ik leerde mijn eetbuidrang verduren en merkte dat het overging als ik er niets mee deed, maar het er ‘gewoon’ liet zijn. De drang kwam hierdoor steeds minder voor.
  • Ik leerde dat het eigenlijk niet om eetbuidrang ging, maar dat het mijn eigen onrust en onvermogen was waar ik mee te dealen had op moeilijke momenten.
  • Ik snapte eindelijk dat mijn eetstoornis me altijd op een dwaalspoor had gezet. En ik had er zelfs genoegen in te denken “Ik heb je wel door” als m’n eetstoornis weer eens aan de deur klopte.
  • Ik leerde hoe bezig gaan met mijn onrust en emoties, me veel meer bracht dan welke schranspartij dan ook.
  • Ik leerde, ondanks mijn angst voor aankomen en bepaalde voedingsmiddelen, drie keer per dag een goede maaltijd te eten met alle voedingsstoffen die mijn lijf werkelijk nodig had. Waarna ik ontdekte dat ik helemaal niet aankwam, maar wel krachtiger en levenslustiger werd. Hiermee verdween ook mijn angst voor ‘foute’ voeding.
  • Ik ging bezig met wat ik wél wilde in plaats van wat ik niet wilde. Ik wilde namelijk eerlijk en open in de wereld staan en mezelf ontwikkelen. Ik wilde een leuke baan, echte verbinding met de mensen om me heen, een gezin, reizen, studeren en genieten van het leven.
  • Ik leerde dat als ik zelfvertrouwen en energie wilde hebben, ik moest werken aan mijzelf en mijn vaardigheden in plaats van de focus te leggen op eten en gewicht.
  • Ik leerde verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, mezelf te beschermen tegen te veel prikkels en consequent keuzes te maken waar ik mezelf de volgende dag ook nog recht bij in de ogen kon kijken. Op alle gebieden.

 

De essentie: stil staan, weten wat je wilt en in actie komen

Het belangrijkste dat ik geleerd heb van alles, is: stil staan bij wat dingen me doen, opruimen wat opgeruimd moet worden, kijken wat ik werkelijk wil en nodig heb en dat vervolgens regelen of doen.

En zo veroverde ik stap voor stap mijn vrijheid. Een vrijheid waar ik nog iedere dag dankbaar voor ben. En het mooie is dat de vaardigheden die ik leerde van mijn eetstoornis en bevrijding me ook geholpen hebben een goede eetstoornistherapeut te worden. En me helpen om in deze tijd van verandering een nieuwe weg te vinden samen met m’n lief en onze kinderen.

Charlie dakota

 

 .

Dit blog verscheen eerder op 7 januari 2017. De dag dat onze zoon uit huis ging. Het toeval wil dat hij op dit moment (16 januari 2020) weer even bij ons in huis woont vanwege een tussenjaar met veel reizen. We weten dat ook dit weer tijdelijk is en dat ergens de komende maanden of  het komende jaar weer een afscheid volgt. Mooi moment om weer even stil te staan bij de veranderingen voor hem en ons en wat thuiskomen en afscheid nemen met zich meebrengt.

 

Waar wil jij dit jaar afscheid van nemen?

Deel waar jij dit jaar afscheid van wilt nemen en hoe dit je bezighoudt in het reactieveld hieronder:

  • Waar zie je tegenop bij dit afscheid nemen?
  • Waar verlang je naar (wat hoop je dat het oplevert)?
  • Wat denk je dat je nodig hebt om afscheid te kunnen nemen (wat heb je nog te leren)?

17 thoughts on “Afscheid van mijn eetstoornis

  1. Afbeelding Ellen Deckwitz column radio 1 goede voornemensHet achter je laten van een eetstoornis is niet eenvoudig. Net als andere slechte gewoontes. Ellen Deckwitz, dichter, schrijver, theatermaker en columnist, vertelde deze week in haar column op Radio 1 dat slechte gewoontes zijn als een ex waar je keer op keer naar terugkeert. En waarom afscheid nemen van slechte gewoontes (waaronder ook eetbuien of eetstoornissen) dus niet vragen om strijd, vechten of iets verslaan, maar juist om rouw, liefdesverdriet en compassie voor jezelf. Het is een korte column van 2.48 minuten, maar blijft je lang bij. Luister zelf
    • Een eetstoornis kan inderdaad zoveel ruimte in beslag nemen, dat je niet toekomt aan ontdekken wie je zelf bent en wat echt bij je past. Dat beseffen kan dan zoveel onrust en emoties met zich meenemen, dat je bijna geneigd bent om maar weer terug te keren naar je eetstoornis. Fijn dat jij toch de moed hebt gevonden om door deze fase heen te gaan en jezelf te vinden.
    • Wow. Moet van deze blog huilen. Voel mij zo verdrietig, alleen en niet begrepen. Kom net bij psycholoog vandaan. Ben daar nu 2 jaar bezig. Veel inzichten opgedaan, maar kom nu niet meer verder. Kreeg harde keuze om mensen toe te laten in mijn leven en dus de ES een schop te geven of om de behandeling te stoppen. Maar het is precies zoals in jouw tekst. Het is een strijd tussen de dingen die niet mee mogen, maar ook niet mogen blijven. Het maakt mij heel verdrietig en ik vraag mij af welk bestaansrecht ik nog heb. Behalve dan voor mijn werk en kids. Die rot ES ook.
      • Ja, zo verdrietig en eenzaam is het soms met een eetstoornis. Als in een soort spagaat. Niet weten wat je krijgt als je de eetstoornis loslaat. Maar ook weten dat vasthouden geen optie is. Op een kantelpunt. Misschien het verdriet er eerst maar te laten zijn. De tranen te laten stromen die er opkomen. Te voelen dat het verdrietig en ook angstig is. En als de tijd rijp is van daaruit voelen welke beweging je wilt gaan maken. Op jouw moment. Ik had net een sessie met iemand die ik begeleid en "Aanwezig zijn is genoeg" concludeerden we samen. En dat geldt natuurlijk ook voor jou. Dat je er bent is genoeg. Warme groet, Charlie
      • Hallo Charlie, mijn vorige reactie was op 8 mei en na het schrijven voelde ik mij beter. Het gaf een soort rust, voldoening. Ik schreef er nog bij, voor nu voelt het goed, weet niet hoe het morgen is... Vervolgens ga ik weer door met overleven en me volstoppen, totdat ik toevallig vandaag de site nog open zag staan en ik je reactie las. Een stem in mij zei dat ik niet mocht reageren, omdat ik toch niets goeds doe met mijn voornemens, maar het gevoel dat in ieder geval één iemand mij begrijpt was sterker en dus stuur ik je weer een bericht. Het geeft me een soort hoop...hoop op rust in mijn hoofd. Het is niet zo dat ik braak, of mezelf extreem volprop...maar de gedachte dat ik dunner moet worden en welk dieet ik hiervoor ga volgen(het plan) is er altijd. Dit is zo sinds mijn 12e en ik ben nu 40, altijd strijd in mijn hoofd... Aan de buitenkant zie je het niet zo, ik ben nooit extreem dik of dun. Ik jojo wel heel veel en vrienden maken er inmiddels grappen over, omdat ze niets anders gewend zijn... Ikzelf maak me druk op het moment dat ik de controle over het diëten verlies en weer naar overgewicht neig. Totdat ik weer een plan heb om af te vallen, ben ik onrustig paniekerig en kan ik heel moeilijk omgaan met schakelmomenten(kids op bed, afwas, broodjes smeren, voordat ik in bad ga, voor - en nadat ik op visite ga, de was, klusjes enz). Alleen wanneer ik in bad lig zoals nu en zoals bij mijn vorige reactie, lukt het mij om even stil staan bij wat ik nodig heb en graag zou willen... Tot nu toe lijkt het altijd om dunner worden te gaan, maar daarachter zit het vinden van rust en uit mijn schaduwleven durven te stappen! Ik zou volop willen genieten van mijn man en kinderen en weer opnieuw leren ontdekken en genieten van dingen die mij laten zien hoe mooi het leven is. Bij een zonnestraal, ohh wat kan ik daar een fijn gevoel van krijgen, het knuffelen met mijn kinderen en mijn man, of van de vogels die zingen... Door stil te staan word ik me hier bewust van en kies ik voor mijzelf, maar hoe zorg ik ervoor dat ik vaker stil sta? Lieve groetjes Marieke
        • Wat een strijd hè Marieke? Die onrust, onzekerheid, sterk en kwetsbaar tegelijk. En van daaruit steeds maar in dezelfde kringetjes blijven draaien. Terwijl je tegelijkertijd aangeeft hoe het is als je de tijd neemt om stil te staan, de rust in te gaan en hoe je dan aanwezig bent en kunt genieten van de natuur, je gezin, jezelf. Iets wat niet lukt als je in de vicieuze cirkel van eten en diëten blijft hangen. Dat is meer overleven dan leven. Misschien toch het overwegen waard om tijd vrij te maken om hier stappen in te zetten?
  2. Laat ik beginnen met dat mijn eetstoornis (gedachten) de afgelopen weken weer even terug was van vakantie! Maar ik heb besloten dat hij toch weer op vakantie mag en eigenlijk gewoon mag besluiten om daar te blijven! Met andere woorden het is niet zo goed gegaan afgelopen weken maar gelukkig weet ik de oorzaak en natuurlijk heb ik altijd gehoopt dat het niet meer zou gebeuren maar het overkwam me toch weer. Alleen niet het gedeelte van braken maar wel de (vr)eetbuien helaas. Nu het allemaal weer wat rustiger is in de privésituatie ben ik weer realistisch gaan denken en tot de conclusie gekomen dat het anders kan en moet. Ben erg geschrokken van het aangekomen aantal kilo's.... mijn leefpatroon gaat weer veranderen en daar gaat hopelijk mijn (precies 7 weken en 1 dag geleden) gekochte boek van jou me bij helpen. Toevallig vanmorgen je boek gepakt om te beginnen met lezen en nu deze blog dus kom maar op haha!
    • Waarschijnlijk zag je eetstoornisdeel z'n kans schoon nu jij even druk was met je privésituatie. Of hij wilde even op z'n oude vertrouwde manier jou een handje helpen zonder er rekening mee te houden dat jij inmiddels andere behoeftes en wensen hebt. Goed om de regie weer in eigen hand te nemen en de draad weer op te pakken. Het boek kan je daar inderdaad heel goed bij helpen. Zet 'm op.
    • Hoi Jolanda Herkenbaar! En ik ben ook in het boek bezig (hoofdstuk 10 nu). Maar ik heb moeite met de stappen bedenken bij het realiseren van doelen. (Hoofdstuk 9) Doelen die (bijvoorbeeld) gerelateerd zijn aan werk of sport zijn geen enkel probleem; stappen daarvoor noteer ik zo en het lukt me ook wel om die te realiseren. Maar dan de doelen die gerelateerd zijn aan de eetbuien. Positief geformuleerd dus ik bedacht bijvoorbeeld: een week gezond eten (3 maaltijden en 3 tussendoortjes). Welke stappen bedenk ik dan? En de 3 maaltijden plus tussendoortjes haal ik wel; met of zonder eetbuien doe ik dat al jaren. Het gaat om de eetbuien tussendoor die ik niet meer wil. Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me dat het doel wellicht niet goed is maar welk doel noteer ik dan? En welke stappen horen daar bij? Kom jij daar wel uit? Ben benieuwd naar je ervaringen met het boek, groetjes Marlies
      • Hi Marlies, ik denk ook even met je mee. Jouw stappen van 3 maaltijden en 3 tussendoortjes passen heel goed bij het doel "Een gezond eetpatroon ontwikkelen". Maar als ik het zo lees, wil je geen eetbuien meer. Kijk eens of je dit positief kunt formuleren door te bedenken wat je dan wel wilt? Dit doe je door te bedenken wat de eetbuien je nu opleveren. Bijvoorbeeld: rust, ontlading, jezelf afschermen van prikkels, etc. Dat is dus je echte doel. Je wilt manieren vinden om die eetbuien te vervangen door iets wat constructiever is. Ik werk er eentje als voorbeeld uit. Stel je voor dat de eetbuien je nu rust geven of helpen tot rust te komen, dan kan je je doel bijvoorbeeld zo positief formuleren: Ik kom op een gezonde manier tot rust. De stappen die je dan kunt bedenken zijn: 1. Ik zorg gedurende de dag dat ik voldoende rustmomenten inbouw in mijn programma. Dit is een preventieve stap om te voorkomen dat je onrustig wordt (Bedenk hoe. Bijvoorbeeld: pauzes, ommetje maken, muziek luisteren, 1 minuut mediteren, kletspraatje, op de wc jezelf even de vraag stellen "hoe is het nu met mij", maar bijvoorbeeld ook regelmatig en voldoende eten om eetbuidrang te voorkomen, etc.) 2. Ik neem waar wanneer ik onrustig ben (benoem de signalen waar je het aan merkt: bijvoorbeeld gejaagd gevoel op mijn borst, steeds op willen staan, een hoofd vol gedachten, etc.). Hierdoor train je jezelf om steeds eerder door te hebben hoe het met je is. 3. Ik neem bewust de tijd om te kiezen voor wat ik werkelijk nodig heb. Bijvoorbeeld door het ouderwetse 'tot 10 tellen voordat je een besluit neemt'. Dus neemt je voor om niet direct van 'gevoel van drang' tot 'actie over te gaan', maar om steeds bewust tijd te nemen (al was het maar een paar seconden) om een bewuste keuze te maken. 4. Ik kies gezonde manieren om tot rust te komen (bedenk alternatieven voor eten: wandeling, douchen, beetje rommelen in huis, even van je af kletsen, mediteren, yoga, boek lezen, etc.). 5. Ik vier mijn succes en stel dat het mis is gegaan, dan kijk ik of ik alle stappen uit mijn stappenplan wel heb gezet en stel waar nodig mijn plan bij. Ik hoop dat je hiermee weer een stap verder komt.
        • Jaaaa! Ik snap het nu. De doelen zijn de dingen die ik wil houden uit hoofdstuk 6. Hier kan ik wel wat stappen bij bedenken. Zeker nu ik je uitgewerkte voorbeeld heb gelezen. Koffie zetten, boek en schrift pakken en aan de slag! ;) Hartelijk dank voor je reactie en een goed weekend verder.
  3. Beste Charlie. Goed geschreven en heel herkenbaar. Het geeft hoop dat er tactieken bestaan om er mee om te gaan. Graag zou ik in contact met je komen. Bestaat of geef je zoiets als workshops? Hoor het graag van je. Met warme groeten van Adrienne.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *