Een moeder van een dochter met boulimia
Dochterlief is jarig en we zitten heerlijk aan tafel te borrelen. Mijn moeder zit met het LEF magazine voor zich waarin een artikel staat over mij en Vrij van Eetstoornis. Ze zit aandachtig te lezen. Dan klapt ze het blad dicht en zegt peinzend “Ja”. Daarna valt een grote stilte. Ze laat het erbij en ik weet niet hoe nu verder.
.
We gaan over tot de orde van de dag, de verjaardag van dochter en het eten dat we op tafel zetten. Later die avond zoek ik een moment om het gesprek toch weer op het artikel te brengen. Ik ben namelijk benieuwd. Wat bedoelde ze met “Ja”? Ik voelde dat het tijd was om door te vragen en vroeg: “Toen je het artikel gelezen had, zei je “Ja”, wat bedoelde je daar eigenlijk mee?”. En toen vertelde ze dat ze het als moeder, zelfs na 20 jaar, nog zo lastig te aanvaarden vindt dat ik, haar kind, zo’n ingewikkelde en eenzame periode in mijn leven heb gehad. Dat ze al die zeven jaar dat ik boulimia had en worstelde met mezelf en eten, daar niets van af heeft geweten. Niets voor me heeft kunnen doen.
Ontroerd
Denkend aan dit gesprek ontroert het me nog steeds dat dit achter haar “Ja” zat. Ik had geen idee. Dacht dat ze misschien het artikel helemaal niets vond of mijn verhaal, hoe ik werk of allemaal. Voor mij is de tijd dat ik boulimia had ruim 20 jaar geleden. Ik heb mezelf hiervan bevrijd, heb het verwerkt, achter me gelaten, onderzocht en mijn lessen hieruit getrokken. Zelfs mijn beroep uit ontwikkeld. Mijn eetstoornis heeft mij gebracht waar ik nu ben en ik geniet met volle teugen van het leven.
Ik denk terug aan de tijd dat ik uiteindelijk vertelde dat ik een eetstoornis heb gehad. Voor mij was het toen al klaar. Ik had geen eetbuien meer, ik spuugde niet meer, at gezond en was tevreden met mezelf. Ik wilde vooral verder met mijn leven: mezelf ontwikkelen als mens en in mijn werk, genieten van het leven en van reizen. Ik had geen zin meer om over het verleden te praten. Voor mijn moeder kwam mijn bekentenis als donderslag bij heldere hemel. Ze had geen idee. Wist misschien ook niet hoe erover te praten. Tja, en dan zit je als moeder mooi met je zorgen, je vragen en misschien zelfs eventuele schuldgevoelens. Je dochter staat niet open voor een gesprek. Je begrijpt er zelf al niets van, laat staan je omgeving. Bovendien was 20 jaar geleden een eetstoornis ook minder bekend en liep je niet zomaar te koop dat je dochter een eetstoornis had. Lastig.
Ik vond het fijn dat mijn moeder na zoveel jaar openlijk liet horen wat mijn eetstoornis haar gedaan heeft en nog steeds doet. Het klaarde de lucht. Haar verhaal mag er net zo goed zijn als mijn verhaal. Mijn eetstoornis tijd was een moeilijke, eenzame, ingewikkelde tijd. Maar ook mijn moeder heeft recht op aandacht voor haar verhaal. De tijd van mijn moeder om mijn eetstoornis een plek te geven, te kunnen begrijpen en te verwerken, is immers net zo goed ingewikkeld. Twee kanten van dezelfde waarheid.
Een paar tips
Hadden we het anders kunnen doen? Achteraf denk ik van wel. Alleen waren mijn moeder en ik toen nog niet zover als dat we nu zijn. Heb ik tips voor ouders en hoe ze met hun kind met een eetstoornis kunnen omgaan en voor jou als jij nu worstelt met een eetstoornis? Ja, een paar. Ik houd het kort.
Gratis e-boek voor ouders met 7 praktische tips
Voor ouders (maar ook voor vrienden, broers, zussen, collega’s, partners) heb ik een gratis e-boek geschreven “Help mijn dochter heeft een eetstoornis”. Met 7 praktische tips die helpen gemakkelijker te communiceren en om te gaan met de persoon met een eetstoornis of eetprobleem.
Voor jou: praten werkt helend
Als je zelf een eetstoornis hebt, is het vaak pijnlijk hierover openlijk te praten. In ieder geval, ik vond het lastig. Ik schaamde me, was bang voor onbegrip of zelfs afwijzing. En ik had helemaal geen zin dat mensen zich over mij zorgen zouden gaan maken of op me zouden gaan letten. Daarom liet ik niets merken en vertelde het pas toen ik het had opgelost. Jammer, want had ik het wel aangedurfd of hulp durven zoeken, dan was ik ongetwijfeld eerder van mijn probleem afgekomen.
Ik merk ook in mijn praktijk dat het mensen oplucht en herstel sneller verloopt als ze wel gaan praten over hun eetstoornis en wat daaronder schuil gaat. De eerste keer is vaak lastig, maar als je merkt dat mensen je juist niet afwijzen, maar open staan voor jou en je verhaal, wordt het steeds eenvoudiger. En doordat jij je open opstelt, merk je vaak ineens dat anderen ook hun sores en verhalen op tafel durven leggen.
Meer hierover lees je in het blog Taboe doorbreken geeft lucht.
Hoe gemakkelijk praat jij?
Praat jij openlijk met je ouders over je problemen? Of met je dochter, zoon, partner of vriend(in)? Of rust hier een taboe op en is het ingewikkeld? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en dilemma’s. Deel ze in het reactieveld hieronder.
9 thoughts on “Een moeder van een dochter met boulimia”