02 mei

Een emmer kots in de kast

Emmer-kots-vrijvaneetstoornisDit is een blog dat ik heel lang voor me uit heb geschoven. Het zat al maanden in mijn hoofd. En toch kwam het er niet van. Durfde ik het wel aan? Durven jullie het wel aan? Zou ik nu wel of niet? Een blog over schaamte en schroom. En kan die titel wel, moet ik het niet “Boulimia – De schaamte voorbij” noemen? Lekker veilig en braaf? Hier komt ‘ie. Durf je het aan? 

Tegenwoordig durven mensen meer te vragen aan mij. Hoe het nu was toen ik ruim 20 jaar geleden een eetstoornis had. Wat er nu zo gek was? Wat hield me dan in de ban? Eten is toch gewoon eten? Hoe was dat dan voor mij? At ik dan niets, was ik heel mager, of juist enorm dik? Wat was het keerpunt? En daar geef ik dan zo eerlijk mogelijk antwoord op. Alleen spontaan en tot in details vertellen waar ik me dan zo voor schaamde. Uhm, dat deed ik dan weer niet. En daardoor snappen veel mensen er nog steeds niets van.

Wat is dan het aller allerergste waar ik me zo enorm voor schaamde dat ik het 21 jaar voor me heb gehouden? Ik heb het laatst wel verteld aan mijn vriend. Die gelijk riep “En daar moet je nou over schrijven. Nu wordt het me eindelijk duidelijk hoe erg het was”. Dus jongens, bij deze, daar komt ‘ie dan.

Ik had een emmer kots in de kast

Een wat? Ja, getverderrie, ik moet er zelf ook niet meer aan denken: een emmer kots. Wel met een vuilniszak erover hoor! Ik woonde in een studentenhuis in Utrecht. Ik had een kamer met een vaste kast waar heel veel rotzooi en kleding in paste. En dus die emmer. Een emmer die ook wel eens leeg was, maar ook weleens helemaal vol. Met kots. Niet omdat ik het graag verzamelde maar omdat ik vanuit mijn paniek niet wist waar ik anders moest overgeven.

Ik woonde in een vrij gehorig studentenhuis met vijf andere mensen, slechts 1 toilet en bijna altijd wel iemand die thuis was of vrienden over de vloer had. Als ik een (vr)eetbui had gehad of in een restaurant had gegeten, wilde ik zo snel mogelijk alles weer uitspugen. Anders zou ik er moddervet van worden. En dat was een no-go-area. Dat spugen kon in het toilet, maar dan hoorde iedereen me. Dus deed ik het, terwijl ik muziek op had staan, in mijn kamer in die emmer (een zwarte Hema emmer).

En ik wilde die emmer wel legen, maar probeer maar eens ongezien met zo’n emmer op een gegeven moment in zo’n studentenhuis (met veel inloop) naar het toilet te gaan om dat te doen. Dat lukt dus niet 1-2-3. Dus die emmer liep soms vol, zeg maar. Totdat het echt niet langer kon en er een moment kwam dat ik ongezien de emmer weer kon legen. Walgend van mezelf, walgend van de emmer, walgend van de boulimia, walgend dat ik eetbuien en de daaropvolgende kotspartijen niet kon weerstaan. Bah!

En bij die emmer kots in de kast, verbleekten alle andere dingen waar ik me ook voor schaamde:

  • Mijn vreetpartijen die steevast minimaal bestonden uit een pond zachte zoete drop, een pond engelse drop, veel water of thee. Soms aangevuld met een of meerdere pakken Pally biscuitjes.
  • De eetbuien met mega marsen die ik ’s avonds steeds bij een andere snackbar haalde (in die tijd waren de supermarkten ’s avonds niet open) want anders zouden ze maar denken dat ik een eetstoornis had. En die ik binnen een kwartier al weer uitspuugde.
  • De vele maaltijden van lieve vrienden, familie en restaurants die ik blij en complimenteus op at maar direct bij thuiskomst of soms zelfs nog in het restaurant op het toilet alweer uitspuugde. Sorry jongens, ik kon toen niet anders. Het was echt lekker.
  • De leugens als mensen vroegen “wat heb je aan je oog, heb je gehuild?” en ik iets zei over verkouden, ik moest hard niezen of andere onzin. Sorry.
  • Het mezelf niet onder controle hebben: dat ik mezelf niet kon inhouden en vreetbuien had.
  • Het maar half aanwezig zijn. Net doen of ik met mijn aandacht bij het gesprek was, maar intussen een nieuwe eetbui zat te plannen of aan het denken was waar en wanneer ik zou kunnen overgeven.

Tot zover dus. Ik moet eigenlijk ook wel om mezelf lachen als ik er zo op terug kijk. En alles verbleekt bij die emmer kots in de kast. Vind ik zelf. De rest vind ik vrij braaf. Lucht wel lekker op zo’n schaamte-voorbij-sessie met mezelf. Dus ik zou zeggen, doe het ook.

Meer lezen over het doorbreken van schaamte, lees dan ook blog Taboe doorbreken geeft lucht.

Heb jij ook een eetstoornis of boulimia? Lucht je hart en deel je verhaal hieronder!

Waar schaam jij je voor? Heb jij ook dit soort verhalen? Waarvan je denkt “Oh my god, dat vertel ik niemand”. Houd je niet in. Deel je reactie. Geef desnoods een andere voornaam (je e-mail adres zie je straks toch niet in de reacties) en deel je verhaal. Ik kijk nergens van op.

Geen eetstoornis?

Als jij zelf geen eetstoornis hebt, ben ik wel benieuwd of dit verhaal jou meer duidelijkheid geeft over de ernst van een eetstoornis als boulimia en wat je ervan vindt. Deel je mening hieronder. Een luchtige reactie mag natuurlijk ook altijd. 

69 thoughts on “Een emmer kots in de kast

  1. Herkenbaar, die emmer kots. Bij mij staan er vaak meerdere emmers. Ook vuilniszakken vol met verpakkingen. Op dit moment gaat zo goed als mijn hele maandsalaris aan eetbuien op. Tijdens verplichte vakanties met familie nam ik eten in mij koffer mee en kotste ik het uit over het dak van het balkon. Of at ik vrolijk de maaltijd mee om daarna te gaan zwemmen in de zee en het er daar uit te gooien. Het is heel even beter gegaan, maar mijn lichaam bleef maar aankomen van een normaal eetpatroon zonder braken. Ook na langere periode proberen. Nu ben ik helaas weer keihard teruggevallen. En het rotte, ik val ook niet meer af. Ben in een vervelende vicieuze cirkel terecht gekomen. Hoewel ik het heel naar vindt te lezen dat anderen hier ook last van hebben, is de herkenning ook wel fijn. Te weten dat ik niet de enige ben...
    • Och Maaike, ik leef met je mee. Wat fijn dat je herkenning en steun vindt ondanks het nare, onbegrijpelijke, verschrikkelijke van de noodgreep van kotsen. Nee, je bent zeker niet de enige. Wie of wat zou jou op dit moment van terugval kunnen helpen om de moed te vinden om op een lievere, constructievere manier om te gaan met jezelf. Heb je daar hulp bij?
      • Bedankt voor je reactie! Helaas heb ik hier nu geen hulp bij. Ik sta nu op een wachtlijst voor behandeling ivm depressie en persoonlijkheidsproblematiek. Heb daar wel aangegeven dat het met eten slecht gaat, maar ze kunnen er daar helaas niks mee.
        • Een eetstoornis gaat heel vaak gepaard met en hangt heel vaak samen met andere worstelingen als depressie en persoonlijkheidsproblematiek. Want dit soort problemen maken dat je controleverlies ervaart die je mogelijk compenseert met controle willen hebben op eten of gevoelens en gedachtes proberen te vermijden door eetbuien. Andersom werkt dat ook zo. Juist door de eetproblematiek kom je niet toe aan je persoonlijke ontwikkeling en kunnen depressieve gevoelens sterker worden. En dan zit je in de vicieuze cirkel. Mochten behandelaars dit los van elkaar zien, maak dan gebruik van jouw eigen kracht en eigen regie. Dus blijf de samenhang aankaarten en samen met je behandelaar(s) kijken naar een oplossing die op alle fronten doorwerkt. Een holistische aanpak is belangrijk en doet recht aan jou en waar jij mee worstelt. En daar mag jij altijd aandacht en een oplossing voor vragen. Ik hoop dat je snel een plek en een behandelaar vind die bij jou aansluit. Warme groet, Charlie
  2. Die emmer kots... ik kan me 'ze nog goed herinneren en de geur... maar vooral de schaamte. De emmers kost zijn verdwenen sinds ik niet meer in een studentenhuis woon, maar 20 jaar later de eetstoornis nog steeds niet en de schaamte evenmin. Voor het lezen van dit artikel dacht ik de schaamte al wel aardig voorbij te zijn... ik praat, ben eerlijk, heb een paar fijne mensen om me heen, maar heb nog nooit iemand vertelt over de emmers kots... op het moment dat ik me dit realiseer, realiseer ik me ook dat ik na 27 jaar 'ervaring' misschien wel praat... maar meer omdat ik een grote hekel heb aan het liegen en bedriegen, mensen zijn eraan gewend dat ik niet mee eet en weten niet dat ik me snachts volvreet... al mijn compensatiemethodes zijn op het moment verleden tijd, braken en sporten, door een incomplete dwarslaesie... wat overblijft zijn de eetbuien... enorme eetbuien. Zo zorgelijk dat ik vrij letterlijk ontplof... niet alleen de anorect in mij maakt zich zorgen over de gewichtstoenam, ook de huisarts maakt zich inmiddels objectief zorgen... rigoureuze maatregelen als een kaakklem passeren de revue... ben ik de schaamte voorbij? Ben ik al verder dan de emmers kots 20 jaar geleden? Jazeker... de relaties zijn beter, ik lieg niet meer... maar in sommige opzichten is het nog steeds niet meer dan een houding... een houding om staande te blijven, nog altijd vast te houden aan het gegeven dat die 27 jaar overleven toch ergens goed voor zouden moeten zijn... ik weet het niet. Ik weet wel dat ik ziek ben, na al die jaren nog steeds ziek... niet alleen van die eetstoornissen, ook van mezelf... om positief af te sluiten. Staande blijven doe ik omdat de mensen om me heen de moeite waard zijn, omdat ik voel dat ik nog kan houden van en ik geloof dat het ergens goed voor móet zijn allemaal... bedankt voor de blog over kots. Of ik er blij mee ben? ach dat doet niet ter zake of t behulpzaam is... zeker weten!
    • Ik ben ontroerd door je schrijven en verwoorden. Alleen dit schrijven is al de schaamte voorbij en getuigt van moed. Ja, die emmers kots in onze kasten. De één letterlijk, de ander figuurlijk. Zo lang we ze in onze kasten houden, dan voelt het redelijk veilig of kunnen we nog net doen of ze er niet zijn. Maar natuurlijk zijn ze er: die geheime eetbuien, compensatiemaatregelen, emmers. Die kast dient als camouflage van onze overlevingspatronen. Je kunt ze heel lang verstoppen, tot de kast begint uit te puilen, je te ernstig dwars begint te zitten. Ergens in je leven is het dan tijd om de kast open te doen en dat wat zich heeft opgestapeld of verscholen ligt in het licht te zetten en naar te kijken. Van daaruit kun je dan stappen gaan zetten naar verandering. Niet zolang alles voor jezelf of de omgeving nog in die kast blijft. Wel als je bereid bent (hoe eng ook) te kijken wat je nog helpt en wat niet meer. Jij hebt trouwens al, zonder dat je dat wilde door je dwarslaesie, al een heel belangrijke stap gezet: namelijk niet meer compenseren. En tegelijkertijd kan ik me voorstellen dat de paniek van het niet meer compenseren en de slag van de dwarslaesie het ook extra zwaar voor je maakt. Dan komen des te harder die overlevingspatronen opzetten. Misschien heb je al hulp, misschien ook niet. Hoe dan ook: gooi die kasten open, kijk of je iemand kan vinden die jou kan helpen bij en next step zodat je bezig kunt met waarvoor jij hier werkelijk bent: datgene waar het ergens goed voor moet zijn. Warme groet, Charlie
  3. Dan toch maar gaan lezen... probeer het onderwerp eigenlijk te mijden, maar het lezen was voor mij toch eigenlijk een enorme opluchting. Mijn anorexia/boulimia is een groot geheim.. en ik schaam me voor de vele dingen die ik daarvoor heb gedaan en nog steeds doe. En ook nog weer nieuwe manieren verzinnen om maar de controle te behouden en de narigheid even te vergeten, hoe eten te omzeilen, hoe zoveel mogelijk eten zonder dat iemand het doorheeft en dan weer kwijtraken zonder het te laten merken. Het is ook nu weer vreselijk.. elke dag kotsen, soms meerdere keren, al maanden.. ik schaam me vreselijk, vind dat ik sterker moet zijn, maar lukt me niet te stoppen, dan moet het er weer uit. Heftig om te lezen, maar toch ook fijn te weten niet de enige te zijn, en dat er misschien toch ook een uitweg is, ook al voelt dat vaak nog onmogelijk.. Bedankt voor het delen!
    • Wat een moed om toch de stap naar lezen te hebben gezet en daarmee te ontdekken dat je niet alleen staat. En ook te beseffen welk gedragspatroon je volgt. Als je er middenin zit lijkt er vaak geen uitweg mogelijk. Weet dat deze er toch is. Wat zou jou helpen om jouw vicieuze cirkel te doorbreken?
    • Super moedig van je dat je het bent gaan lezen. Wat ik daarnaast eigenlijk nog veel moediger vind is dat je ook jouw verhaal er onder hebt gezet. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat kan zijn. Het is een lastig iets een eetstoornis en het gaat over het algemeen altijd samen met schaamte en 'geheim' het voor jezelf erkennen dat je er last van hebt is al de eerste stap naar verandering. De weg is zwaar en vooral als je het voor jezelf al erkent hebt en er nog midden in zit. Waar ben ik mee bezig en hoe kom ik er vanaf...... ik kan je vertellen er is echt wat aan te doen maar je moet er voor open staan het is vaak een zware weg die afgelegd moet worden. Probeer als je denkt dat je er aan toe bent echt om hulp te vragen bijvoorbeeld bij je huisarts. Er met iemand over praten geeft echt rust. Lees hier ook nog andere blogs dan zal je misschien meer herkenning zien en dat heeft mij ook geholpen. Ik heb 2 jaar flink geworsteld en gestreden en heb helaas soms nog wat mindere momenten maar niet meer in de mate zoals deze blog. Herstellen geeft echt zoveel rust en een andere kijk op de wereld! En onthoud je staat niet alleen. Heel veel sterkte Groetjes Jolanda
  4. Ik heb dat eerder gehoord over een 20 liter emmer kots op een kamer bij iemand en moest denken aan de grote hoeveelheid aan kennelijk de eetbuien ook daarmee. De reden waarom ik het maar zelden gedaan heb; overgeven na eetbuien; alleen in nood, als ik bv. ergens aanwezig MOEST zijn en me zo overvol voelde dat ik dacht, dan ben je er vanaf en kun je iig nu 'vooruit'. Ik dacht als ik daar aan begin, overgeven, dan heb ik steeds na het overgeven, een grote (uitgezet van het vele eten) lege maag en die wil ik dan steeds weer vullen tot ik op 20x eetbuien per dag zit en ook het overgeven wat daar dan weer op zou volgen. Bovendien had ik zoveel angst om idd. in de situatie te komen van betrapt te worden ed. Ik was zo bang dat mensen het zouden ontdekken dan. Een genante ervaring van mij is. Op een trekvakantie in Zuid Europa, die ik mijn eentje deed, ook al vanwege mijn eetstoornis: poepen op een camping in een lege nutella pot, zwetend in een tent waar het echt gloeiend heet werd midden op de dag omdat ik de tent niet uitdurfde om hem open te doen of eruit te gaan, vanwege een grote eetbui en een dag noodgedwongen op die camping bleef staan en in de tent bleef de hele dag. Waar ik dus oa een grote pot Nutella heb leeggegeten. De volgende ochtend ging ik in alle vroegte weer op pad, niemand mocht mij zien omdat ik dan zeker voelde dat ik op zou vallen; na een eetbui moest ik altijd door een enorme kater heen. Ik leegde alle anderhalve liter waterflessen met urine in de wc en gooide het nutella potje, het was een grote pot, iig niet het allerkleinste formaat, met poep in de algemene vuilnis, dus niet in een glasbak oid. Wat een opluchting was dat om er vanaf te zijn; ik voelde me zo opgelucht dat ik van al deze viezigheid af was en ik bood mijn excuses aan, in gedachten, voor de mensen die er, in de nabije of verre toekomst, somehow misschien in aanraking mee zouden komen en het overduidelijk dus zou zijn dat iemand een pot Nutella kennelijk met poep gevuld had. Ik hoopte maar dat iemand dan zou denken. Kennelijk baby-poep en er logische verklaringen uit zou trekken. Waar zou dat potje uiteindelijk terechtkomen en in welke hoedanigheid, heel en zichtbaar dat iemand daar poep in had gedaan of inmiddels kapot met al die uitgelekte poep..of misschien opgelost door regen of water of verdwenen in één of andere verzameling aan afval ed. Maar echt heel genant voor mij deze ervaring.
    • Dankjewel voor het delen. Ik kan me je moeilijke gevoel hierbij heel goed voorstellen en ook hoe je hiertoe hebt moeten komen. Moet gelijk denken aan het nieuwste boek Gij NU van Griet op de Beeck. Hierin staat een verhaal van een vrouw die uiteindelijk door een samenloop van omstandigheden een drol in een zakje in haar handtas heeft zitten en hoe de schaamte hierover (en het op op de een of andere manier niet weg kunnen werken) uiteindelijk haar hele leven op een nare manier op z'n kop zet. Ongewild. Zo doet ieder mens in zijn/haar leven dingen die op dat moment de enige oplossing lijken te zijn. Uit overlevingsmechanisme. Mooi om te beseffen.
  5. Wauw, wat geweldig dit. En nee, zeker niet de emmer kots in de kast, maar dat u zo open bent hierover te praten. Ik heb zo veel bewondering voor u! Boulimia is echt de schaamte voorbij gaan. Zelf denk ik vaak dat na 2,5 jaar therapie ik dat ben, maar vaak blijkt het niet zo. Mensen weten vaak niet hoe schaamtevol boulimia is. De eetbuien, braken uit wanhoop in potjes en bakjes of van je balkon, eten stelen, sporten tot je niet meer op kunt staan, uren op het toilet zitten door de laxeerpillen of braken, soms niet mee kunnen doen aan activiteiten want wat als die drang weer komt? Het is verschrikkelijk. Ik denk dat blogs zoals deze mensen het meer laat inzien dat ze hulp mogen zoeken met het eetstoornis, want het is echt erg. Bedankt voor deze blog! <3
    • Food for thought dus..... Belangrijkste is dat je het zelf begrijpt of gaat begrijpen. Je moet het uiteindelijk toch ook zelf doen. Anderen kunnen niets meer of minder dan je hierbij ondersteunen, motiveren of helpen met nieuwe inzichten of werkwijzen. Een eetstoornis helpt je meestal om om te kunnen gaan met lastige situaties of jezelf. Alleen zorgen de patronen die erbij horen qua omgaan met eten en je lijf er wel voor dat je een "soort van controle" ervaart, maar zorgen deze er ook meestal voor dat je je steeds minder gaat voelen en je steeds meer op jezelf komt te staan. Op de lange termijn gaat het je dus niet helpen. Het enige dat je kunt doen voor de lange termijn is om nieuwe manieren te vinden voor die lastige situaties en momenten. Misschien goed om erover na te denken op dit moment wat jij zou willen en wat jou zou helpen. Zie ook het blog "De kracht van de hefboom" dat je misschien wat inzichten hierbij kan geven.
      • Dat weet ik... wil ik anders? Ja, dat wel.. Een leven zonder me druk te maken over wel of niet eten.. Een leven zonder de angst dat ik ergens zou moeten eten.. Het is best een tijd goed gegaan.. Maar dan gebeuren er weer dingen en dan grijp ik terug.. Ik doelde ook meer op de hulpverleners die het maar niet snappen, nou dan niet hoor.. nu uitzoeken of en hoe ik dit ga aanpakken.
  6. Herkenbaar. Ik heb dan wel niet gekotst, maar mijn Anorexia ging over naar nacht-eetbuien waar ik mij voor schaamde Ook at ik vaak uit prullenbak en vaak ongekookte/rauwe/rotte producten (al staand in de keuken). Soms ga ik nog wel de fout in. Dat relateer ik aan spanning. Schaamte is hetgene wat destructief gedrag in stand houd. Ook al vertel ik vaak de kleinste eetgestoorde details aan mijn moeder en vertrouwenspersonen, blijft de schaamte overheersen. De schaamte van de ijdelheid die de anorexia veroorzaakte, en het eetgestoorde gedrag dat is onstaan tijdens het herstel van anorexia. Veel therapie gehad, veel gepraat, veel gelezen, ik werk hard, ik ga vooruit. Maar oh oh, dat minderwaardigheids gevoel......
    • Hi Lot, wat fijn dat je dit deelt. We doen inderdaad vreemde dingen in ons onvermogen om met lastige situaties en spanning om te gaan. Fijn dat je bij anderen en je moeder je verhaal kwijt kunt. Dat helpt absoluut om de spanning eraf te halen. Mooi en superknap dat je stap voor stap vooruit gaat. Iedere stap is er een en jij zet ze toch maar mooi!
  7. Hoe herkenbaar.. De avonden uit eten en tussen de gangen door, richting het toilet. Eten niet langer dan 10 tot 15 minuten kunnen verdragen.. muziek aan (niet te hard, want dan hoor je niet wie er aan komt) .. inmiddels hebben geleerd om geruisloos te kotsen... inmiddels zijn we 11 jaar verder.. ben ik van anorexia, naar boulimia naar, enao gegaan en vice versa.. Alleen de huisarts weet het en de psychiater.. Familie en vrienden weten het van vroeger, maar niet meer dat het nu nog steeds speelt.... Want ik heb genoeg van de reactie: 'Dan eet je toch gewoon weer normaal, ben je zo weer beter'
    • Zeker herkenbaar jouw verhaal. Ik heb ook heel lang niet verteld dat ik boulimia had met alles wat erbij hoort. Want had echt geen zin dat iemand zich ermee zou gaan bemoeien. En zeker opmerkingen in de trant zoals jij beschrijft zijn vanuit anderen gezien heel logisch, maar o zo frustrerend als je zelf een eetprobleem hebt. Als het zo simpel was had je namelijk zelf je gedrag al veranderd. Ik werd zelf echter op een gegeven moment helemaal gek van mijn geheime boulimia-leven. Daardoor kreeg ik steeds meer het gevoel maar half te leven en noch echt in contact met mezelf noch in contact met anderen te staan. Dat was voor mij het moment dat ik de echte omslag kon gaan maken. Hoe is dat voor jou?
      • Ik zie nu pas je reactie charlie... Het geen contact meer hebben met jezelf/met de buitenwereld is denk ik zeer herkenbaar.. mijn leven draait helaas nog steeds om eten/niet eten... continu keuzes maken....en ik werd zo moe...... ook van gesprekken, dus tijdelijk even gestopt met therapie. Het eten is voor mij zekerheid en veiligheid.... tegen alle advies in nu geen therapie. Maar ben het niet meer verplicht. Eerst kijken wat dit me allemaal oplevert... ik wil er wel vanaf, maar wat als ik dat gevoel van controle verlies etc...
        • Soms helpt het om even een pas op de plaats te maken. Alle tips, adviezen en zorg van anderen kunnen het soms lastig maken om zelf helder te kunnen nadenken en voelen. Dan helpt het om tijd te nemen voor jezelf zodat je de balans kunt opmaken en kunt kijken wat jouw eigen volgende stap is. Misschien is dit moment voor jou nu aangebroken. Belangrijk blijft om zuiver te blijven ook naar jezelf en goed te zorgen voor jezelf. Dat is de essentie waar ieder herstel mee begint. Want stap je uit de gesprekken om weer (ongestoord) terug te kunnen stappen in oud gedrag? Of creëer je rust om zelf te regie te nemen over je leven en je herstel. Heel veel succes en mocht je behoefte hebben om wat van je af te schrijven, laat het me dan weten.
  8. Deze beslissing lucht letterlijk en figuurlijk op en welke koers ik ga dat staat voor mij in grote lijnen wel al vast maar vooral genieten van de vrijheid en de zomer. Gelukkig heb ik een aantal mensen om me heen waar ik mijn verhaal en gevoelens kwijt kan en dat geeft een sterk gevoel. Jij ook een fijne zomer!
  9. Ik heb haar een mail gestuurd met hoe ik er momenteel in sta en dat ik veel twijfels heb over hoe en wat verder. Maandag heb ik weer een afspraak dus dan ga ik het bespreken en zullen we tot een besluit moeten komen. Ik vind het moeilijk om bespreekbaar te maken dus vandaar dat ik het via een mail alvast heb aangegeven en we daar dan in de komende afspraak op in kunnen gaan. Groetjes
      • Het gesprek is erg goed gegaan gisteren en het kwam voor haar wel onverwachts maar we zijn tot de conclusie gekomen dat het zo niet werkt en ik heb de knoop daar doorgehakt dat ik ging stoppen en dat gaf me al meteen een rustig gevoel en ik ging daar met opgeheven hoofd en een goed gevoel weg. Ik heb en neem nu even rust en begin oktober heb ik nog 1 gesprek over hoe het gaat zonder begeleiding en of ik zo verder ga of toch nog iets nodig heb. Voor nu lekker rust en geen stress meer over de gesprekken enz. Heerlijk. Maar wel opletten of het gaat en goed in de gaten houden of het goed blijft gaan natuurlijk.
        • Hi Jolanda, Deze beslissing lucht je zo te lezen al heel erg op. Fijn dat je zelf de regie neemt. Geniet van de rust en de zomer. Misschien wel goed om voor jezelf te bepalen wat je ook concreet gaat doen om de voor jou juiste koers vast te houden, maar misschien heb je dat al gedaan. Hele fijne zomer! Charlie
  10. Het is een hele mooie blog 'ik ken de pijn en de schaamte' Ik had hem ook al gelezen op hun site maar nu weer vind ik het echt heel mooi. Ik moet zeggen dat het bij mij de afgelopen weken weer minder goed is gegaan en dus een behoorlijke terugval in mijn eetstoornis. Enorm balen maar ik heb ook het besluit genomen om te stoppen bij mijn huidige behandelaar. Ik heb het idee dat ik niet vooruit kon en ben het vertrouwen in haar kwijt en ga echt met tegenzin en met het gevoel van daar gaan we weer, is de tijd al om. Denk niet dat dat de goede instelling is. Misschien een andere behandelaar daar of helemaal stoppen daar ik weet het nog niet. Het is tijd voor rust of een andere aanpak denk ik. Groeten Jolanda
    • Hi Jolanda, Wat vervelend dat je een terugval hebt. Kan me voorstellen dat je daarvan baalt. En toch horen die terugvallen er af en toe bij. Hoe vervelend ook. Een doel bereiken gaat bijna nooit in 1 rechte lijn. Soms ga je 2 stappen vooruit en soms weer 5 achteruit. Zolang je maar weet waar je heen wilt lopen, kun je de draad altijd weer oppakken. Misschien inderdaad tijd om de balans weer eens op te maken voor jezelf en te bepalen wat je volgende stap is. Met je doel voor ogen zoeken naar nieuwe wegen die ook naar dat doel leiden. Heb je er ook al een keer met je behandelaar over gesproken over hoe je erin zit? Misschien geeft dat lucht en levert het weer nieuwe inzichten voor vervolgstappen. Sterkte, Charlie
  11. Tranen in mijn ogen. Om n emmer met kots? Je precies daarom. Maar ook omdat ik je snap, ik ken het gevoel. Ik ken de paniek die toe kan slaan als je niet de toegang tot de toilet heb zoals jij (of je eetstoornis) hem het liefste zou zien! Maar ook tranen omdat ik hier verbetering zie van de situatie zoals hij was en zoals hij nu is. Een verbetering waar ik zelf alleen nog maar van kan dromen. Ook een verbetering waarvan ik de enige ben die hem kan maken. Je bent een voorbeeld. Keep up the good work Charlie... liefs
    • Je ontroert me met je reactie. Ben er even stil van. Want dat is wat ik wil. Met mijn verhalen, tips en begeleiding mensen helpen zichzelf te bevrijden. Wat fijn dat je het herkent en je er kracht uit put. Op weg naar vrijheid. Het kan.
  12. Jeetje wat knap dat je daar zo open over schrijft, ik heb heel veel respect daarvoor. Hier komt mijn confession; ik heb ook zo'n emmer. Een gekleurde, dat dan wel.. Ik herken me zo in jouw verhaal..
    • Dankjewel. En zie je wel Manouk, dat je niet de enige bent die worstelt? En bij ons gaat het over raar omgaan met eten, maar andere mensen hebben weer hele andere problemen waar ze last van hebben. En intussen doen we allemaal net of we nergens last van hebben. Mij helpt de gedachte "dat iedereen wel ergens raar over doet" bij eigenlijk alles waar ik tegenaan loop in het leven. Lekker relativerend. En dat geeft de moed, kracht en inmiddels ook het plezier om me te blijven ontwikkelen. Jij komt er ook wel. Stap-voor-stap. Elke keer 1 stap voorwaarts. En als je een keer valt, dan sta je op en zet de volgende stap. Of blijft gewoon even stil staan om bij te komen of te kijken wat je volgende stap zou kunnen zijn.
  13. Mooie aanvulling op dit onderwerp "Ik vind het vreselijk om door andere mensen in de gaten te worden gehouden, al helemaal wat betreft eten. Dus als een soort bescherming wil ik het dan ook voor me houden." Een zin uit het blog van "Perduedanslebois". Een blog over schaamte en taboe. "Waarom ik niet wil dat anderen weten dat ik een eetstoornis heb". Lees meer
  14. Van mezelf uitgaan en niet bedenken wat een ander er van denkt heb ik echt moeten leren en vind ik nog lastig maar is idd wel belangrijk. Vind je blogs erg duidelijk en blijf ze zeker volgen en reageren als het mogelijk is.
  15. Ik merk wel dat als ik het kenbaar maak bij mensen dat echt veel onbegrip is. Ik heb ook echt wel rare reacties gekregen zo van 'weet je het zeker' of 'dat komt toch alleen bij jonge meisjes voor. Deze reacties is ook echt de reden waarom ik er nog steeds weinig over praat met mensen toch echt nog steeds de schaamte. Nu is het ook zo dat ik dus duidelijk overgewicht heb (echt obesitas toen al en nu nog) dus het daarom voor mensen ook niet te begrijpen is. De meeste mensen zien bij eetstoornis hele dunnen mensen voor zich en dat is ook een verkeerd beeld dat men heeft. Groetjes G
    • Het algemene beeld bij eetstoornis is inderdaad dat van anorexia (ongeveer 5.500 mensen) terwijl de meeste mensen iets anders hebben. In Nederland maar liefst ruim 22.000 mensen met boulimia en 130.000 met eetbuistoornis (binge eating). Dus je bent zeker niet de enige. Vaak lopen mensen zelfs al 11 jaar ermee rond voordat ze hulp zoeken. En dat is jammer. Blijf gewoon van jezelf uitgaan en wat jij nodig hebt en probeer wat andere mensen denken los te laten. Misschien ook niet raar dat ze het niet snappen omdat ze het nooit echt hebben ervaren en omdat wij die er last van hebben of hadden het nog steeds moeilijk vinden erover te praten. Dat is ook een van de redenen dat ik deze blogs schrijf. Leuk en fijn dat jij hier ook aan bijdraagt. Super!
  16. Wauw wat herkenbaar! Zelf heb ik ook last (gehad) van boulimia en eetbuien. Ik braakte ook en omdat mijn badkamer best gehorig is deed ik het vaak in de woonkamer in een plastic zak of emmer met de muziek hard aan of onder de douche in een emmer en kiepte het dan daarna leeg in de wc. Ook ik kon best genieten tijdens een etentje ergens in een restaurant of bij iemand thuis maar helaas maar voor korte duur omdat ik dan ook meteen dacht hoe, waar en wanneer kan ik het er weer uit gooien hoe lekker het ook was. En dan in de wc braken en met traan of rode ogen terug komen en de smoes er zat wat in mijn oog ofzo iets als mensen er naar vroegen. Knap dat je het zo durft te delen en voor mij zo herkenbaar helaas. Ik ben nog een beetje aan het vechten soms al gaat het eigenlijk heel goed heb zo af en toe mijn moeilijke momenten waarin de 'eet' stem de overmacht heeft. Ga vooral door met deze blogs. Echt het helpt mensen zeker. Ook om een beetje inzicht te krijgen over hoe en wat houdt een eetstoornis nou eigenlijk in. Groeten Jolanda
    • Dankjewel voor je moedige en open reactie Jolanda, voor mij ook de herkenning groot in jouw verhaal. Vreemd eigenlijk hoe we in staat zijn om anderen voor de gek te houden met onze smoesjes. En bijzonder hoe we in al onze ellende ook nog bezig zijn om de overlast voor anderen te beperken. Naar buiten en op de ander gericht terwijl het probleem in onszelf zit en alleen daar opgelost kan worden. Food for thought. Waarschijnlijk worden jouw eetstem momenten door de tijd steeds minder. Misschien geeft mijn blog "Die ellendige stem in mijn hoofd" je nog nieuwe inzichten hierover. Groet, Charlie
      • Dank je voor je reactie. Ja andere voor de gek houden maar eerlijk? We houden vooral onszelf voor de gek. Bezig met andere geen overlast te bezorgen dat was niet eens zo zeer mijn gedachte ik dacht meer aan dat ze het niet mochten horen omdat het 'mijn geheim' was. Ik schaamde me er voor maar kon het niet stoppen..... Ga je blog zeker lezen. Ben echt heel blij dat ik dit allemaal lees echt zo herkenbaar en misschien stom maar dit gaat niet over jonge meisjes maar over al wat ouder. Ik ben nu 33 en heb jaren gelijnd en 2 jaar echt boulimia gehad maar was in die tijd dus al 30 en daar is weinig over te vinden helaas. Groet jolanda
        • Ja, dat was ook zo. Ik wilde ook absoluut niet dat anderen het in de gaten kregen. Ze zouden zich er zo maar mee kunnen gaan bemoeien. En dat is het laatste wat je wilt. Dus daarom deed ik destijds voorzichtig zodat anderen het niet in de gaten kregen. Terwijl ik nu weet dat andere mensen helemaal niet bezig zijn met wat ik doe, ze zijn gewoon druk met zichzelf. Dus waarschijnlijk was het omslachtige destijds misschien niet eens altijd nodig. Ik was ook al volwassen toen ik boulimia kreeg. En zo zijn er nog heel veel mensen die worstelen met hun eetverslaving en allang de puber leeftijd voorbij zijn. Het is van alle leeftijden. Alleen hoe ouder hoe groter misschien de schaamte is en dat is jammer. Want ik merk dat hoe meer openheid er is, hoe meer rust het geeft. En dat helpt bij het normaliseren van je eetgedrag en bij het kunnen starten met herstel zodat je eindelijk vrij bent om het leven te leven dat je wilt. Fijn dat mijn blogs je aanspreken.
  17. Hé Charlie, nu zo krachtig in je kwetsbaarheid, prachtig ! Toen zo eenzaam. Hoe bijzonder dat je door jouw ervaringen nu andere vrouwen de hulp mag gaan bieden die er indertijd voor jou nog niet was. Een bijzondere weg voor een bijzondere vrouw.
  18. Lieve Charlie, wat een indrukwekkend verhaal en wat een power. Ik vind de manier waarop je je laat zien zo positief en je raakt zo de kern. Zelf heb ik enorme schaamte gevoeld, jaren lang, over mijn angst voor de tandarts. En mijn leven lang ontmoette ik vele tandartsen door het beroep van Joep. Wat een angst en dat die angst zo je leven kan beheersen. Het heeft zelfs wel 10 jaar geduurd voor ik dat tegen Joep durfde te vertellen. Ik weet het moment nog precies. En niets veroordeling. Alleen maar liefde en begrip". De een heeft dit en jij hebt dat" lijkt simpel. Jij schrijft zo mooi "geen vertrouwen hebben, niemand nodig hebben, het zelf oplossen" Het kwetsbaar opstellen vond ik het allermoeilijkste wat er was. Omdat ik ooit de afspraak met mezelf had gemaakt dat niemand meer aan mij zou zien hoe ik me echt voelde. Maar gelukkig heb ik dat losgelaten mede door de hulp en enorme liefde van Joep. Soms steekt het nog wel eens de kop op maar gelukkig word ik dan direct terug gefloten door zowel Joep als de kinderen. Je verhalen raken me diep! Dank je wel.
    • Lieve Els, wat mooi en zo fijn dat je het ergens toch hebt aangedurfd om je kwetsbaar op te stellen en bij de juiste lieve man bent terechtgekomen waar je helemaal jezelf kan en mag zijn. Om daar te ervaren dat ze je nog steeds lief en geweldig vinden ook als je bang bent of onzeker of jezelf schaamt. Ik dacht vroeger altijd dat niemand op me zat te wachten als ik boos, verdrietig of kwetsbaar was. En herken helemaal de openbaring dat eigenlijk het tegenovergestelde waar is. Dat iedereen me juist zoveel mooier vindt als ik laat zien hoe het echt met me is en wat me bezig houd. Zowel mijn twijfels en onzekerheden als ook gekke plannen en ideeën. En dan blijken er opeens, naast onze geweldige mannen, ook andere mensen te zijn waar onze kwetsbaarheid veilig is. En al schrijvende bedenk ik opeens dat de sleutel naar openheid en kracht waarschijnlijk in onszelf zit. En dat jouw Joep en mijn Wim ons dat hebben helpen inzien door hun liefde. Wat denk jij?
  19. Hoi Charlie, Wat een bijzonder verhaal. Ik wist dat je "eetproblemen" had gehad, maar blijft altijd moeilijk om dan te begrijpen wat er dan met iemand gebeurt. Heel dapper van je dat je dit opschrijft. Wat ik me dan wel gelijk af vraag: kom je hier ooit helemaal overheen of blijft dit gevoel nog wel eens terugkomen?
    • Hi Bertine, dankjewel voor je reactie. Ik merk dat mijn verhaal veel duidelijkheid geeft over wat het dan is een eetstoornis. Voor mij kan het wel duidelijk zijn, maar hoe kan je ook een beeld van iets hebben, als je het zelf niet bij de hand gehad hebt. Zelfs de kinderen realiseerden zich naar aanleiding van dit blog veel meer wat het inhoudt terwijl zij toch al heel lang weten dat ik ooit een eetstoornis heb gehad. Je vraag of je ooit helemaal kan herstellen van een eetstoornis, is de meest gestelde vraag waar ik gelukkig volmondig ja op kan zeggen. Ja, je kunt er helemaal overheen komen. Ik eet al 20 jaar precies waar ik zin in heb en net zoveel als ik wil, kan volmondig genieten van lekker eten, sta nooit op de weegschaal (nou ja, misschien 1x per half jaar of jaar) en heb geen enkele angst om aan te komen of daarom afgewezen te worden. Je kunt dus herstellen, als je leert weer gezond en normaal te eten en ook nieuwe vaardigheden ontwikkelt om met zelfvertrouwen de wereld in te trekken, contacten aan te gaan met andere mensen en jezelf te ontwikkelen. Mij is dat gelukt net als andere mensen die ik ken die allemaal zijn hersteld van hun anorexia of boulimia of een combinatie daarvan. Gelukkig. En als wij dat allemaal kunnen, kunnen anderen dat ook leren. Ieder mens loopt in z'n leven tegen problemen aan die vragen om opgelost te worden. Bij de een is dat een eetstoornis, bij de ander is het weer wat anders. Dat is voor mij mens zijn. Ergens tegenaan lopen, het oppakken en jezelf ontwikkelen. Dat maakt voor mij het leven ook zo mooi en interessant.
    • Dankjewel Aletta. En dan te bedenken dat ik heel lang heb gedacht dat ik daarvoor een pantser nodig had en me sterk moest voordoen. Blijkt het gewoon heel eenvoudig te zijn. Mezelf zijn is genoeg. Zou mooi zijn als iedereen dat door zou krijgen. Wat een positieve energie dat op zou leveren.
  20. Dat je dit durft op te schrijven. Echt, dat vind ik ongelooflijk dapper. Waar ik me het meest voor schaam? Voor de extra kilo's die ik dankzij mijn eetbuien met me meedraag. Als die extra kilo's waren ontstaan door gezellige etentjes, wijntjes tijdens een avond uit, een gebakje teveel op een verjaardag, dan had ik daar beter mee kunnen leven dan nu. Mijn volle figuur herinnert me aan avonden van eenzaam overeten. Daar schaam ik me voor.
    • Hi Elske, dankjewel. En ik vind het weer bijzonder moedig van jou dat je vertelt wat jij lastig vindt en waarvoor jij je schaamt. Bijzonder dat je zegt dat het wel o.k. was geweest als het zou komen door gezelligheid. Terwijl, als ik er van een afstandje naar kijk, ook de eetbuien op die eenzame avonden, hoe vervelend ook, waarschijnlijk wel een functie voor je hebben. Onrustgevoelens of ongenoegen wegnemen? Even niks anders hoeven voelen? Gezellig maken voor jezelf (of althans bij de start voordat het uitmondt in een echte eetbui)? Ik doe maar een gok op basis van mijn ervaring dus ik kan er wel helemaal naast zitten. Geen idee hoe dat voor jou is. Heb je het al eens onderzocht? Wat het jou oplevert? Misschien ook interessant om er zo eens naar te kijken. Charlie
      • Hoi Charlie, Je gokt op basis van ervaring behoorlijk goed, en daar ben ik me ook wel van bewust. Ik weet (ongeveer) waar mijn eetbuien voor staan en ben momenteel heel hard m'n best aan het doen ze tegen te houden en na te gaan wat ik op zo'n moment werkelijk nodig heb. Misschien zal het ooit nog komen, maar ik kan momenteel nog niks positiefs halen uit mijn eetbuien en extra kilo's. Ik word er vooralsnog heel verdrietig van dat ik de eetbuien blijkbaar nodig had(en soms nog heb)en niet op een andere manier mijn onrust en eenzaamheid weg kon/kan nemen. Dat dat me op termijn wel gaat lukken, daar ben ik van overtuigd. Maar er met een milde blik op terugkijken, dat lijkt me op dit moment onmogelijk.
        • Hi Elske, ik me heel goed voorstellen dat je boos en verdrietig wordt van die eetbuien en bijbehorende extra kilo's. En terecht. Want daar wil je vanaf. Tijdens je herstel, kan het echter nog voorkomen dat je een eetbui hebt. Op momenten dat je moe bent of een pittige dag hebt gehad. Omdat die eetbuien dan in je systeem zitten als "meest voor de hand liggende oplossing". Herstellen gaat met vallen en opstaan. Met je doel voor ogen zal je waarschijnlijk steeds minder eetbuien krijgen, op een gegeven moment zullen ze helemaal weg zijn en daarna komt het moment dat je ook beseft en gelooft dat ze zullen wegblijven. En intussen zit je inderdaad met die gevoelens van boosheid, verdriet, eenzaamheid, etc. Hoe rottig die ook zijn. Laat ze er zijn, geef ze de ruimte. Ik heb op een opleiding zo'n 15 jaar geleden een keer een beetje "truttige" manier geleerd die helpt de emoties wat te verzachten als ze je dreigen te overspoelen. Het advies was om als je dit soort overspoelende emoties voelt te denken "Gunst, kijk mij eens ...........(boos, verdrietig, angstig, etc) zijn". Ik heb er destijds vreselijk om gelachen omdat ik dacht "Dat kan niet waar zijn", maar ik moet eerlijk zeggen dat het me enorm heeft geholpen en dat ik het nog regelmatig toepas. Verder nog een boektip die je in deze fase misschien ook kan helpen "Eetstoornissen als dwaalspoor". Zie link naar een review van dit boek die ik net vanochtend op mijn site heb gezet. Daarin staat ontzettend mooi beschreven waardoor je af en toe nog teruggrijpt op eetbuien en ook hoe emoties voelen je helpen in je herstel.
  21. Charlie, geweldig dat je - samen met die emmer - uit de kast bent gekomen! ;-) Ik vind het bijzonder om je op deze manier beter te leren kennen. Een indrukwekkend verhaal, ook het interview. Volgens mij begrijpen ook veel vrouwen wel wat je voelt, ook zonder eetstoornis. Je kunt als puber zo onzeker zijn en elk greintje kritiek kan dan catastrofale gevolgen hebben. Dat je ermee naar buiten komt is dapper en heel goed. Je merkt dat wanneer je open bent over je innerlijk, mensen je pas echt goed leren kennen en ook begrip kunnen opbrengen. Je kwetsbaar opstellen zet bovendien anderen aan hetzelfde te doen en die wederzijdse openheid maakt de wereld een stukje mooier.
    • Dankjewel Cora. Zo zie ik het ook. En volgens mij heeft iedereen zo zijn eigen verhaal, worstelingen en onzekerheden in z'n leven. Dat vind ik ook bij jou zo leuk. Als iedereen gewoon zichzelf zou laten zien zoals hij/zij is. Met alle mooie en alle onhandige dingen. Daar zou de wereld inderdaad een stuk mooier en kleurrijker van worden. Heerlijk!
  22. Hoi Charlie, prachtig je erg persoonlijke verhaal! Dit zijn nou de dingen die voor mij duidelijk maken wat dat nou precies is, leven met zo'n eetstoornis en zeggen mij veel meer dan "wetenschappelijke" boeken. Dit raakt mij zoveel meer dan andere stukken die vaak op afstand blijven. Ik heb zelf geen eetstoornis maar "de schaamte voorbij" doet mij denken ook aan lang geleden toen ik niet op zeilkamp durfde omdat ik nog steeds regelmatig in bed plaste als jongen van 16. Na veel wikken en wegen, bijna te hebben afgezegd & na de toespraak van mijn pleegvader "wat zijn dat voor mensen als zij jou daar niet om zouden mogen?" uiteindelijk toch gegaan. 5 nachten was het al goedgedaan en de laatste nacht ben ik de hele nacht opgebleven onder het mom van heel erg stoer zijn omdat ik echt niet durfde te gaan slapen zo bang was ik om in bed te plassen. Het bedplassen stopte definitief rond mijn 18e. Nu ruim 30 jaar later ben ik de schaamte voorbij en kan ik er gewoon over praten maar dat heeft ook heel erg lang geduurd. Hoe vaak proberen we maar de goede schijn op te houden? Lees graag meer van dit soort persoonlijke stukken! Ik heb gemerkt dat eetstoornis echt een zeer beladen onderwerp is. Heel veel succes om op jou manier anderen te helpen!
    • Dankzij jouw steun is dit blog er gekomen. Wat fijn dat het raakt en dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Jammer dat we ons in het leven allemaal soms laten weerhouden door wat we denken dat anderen van ons vinden. En wat jammer ook dat we vaak zo oordelen over anderen. Over wat ze doen, hoe ze eruit zien. Onbewust van hoe we daar vaak mee kwetsen. Mooie uitspraak van jouw pleegvader "wat zijn dat voor mensen die jou daarom niet zouden mogen" en fijn dat jij ook je verhaal deelt. Denk dat er veel mensen zijn die dat zullen herkennen of jouw verhaal kunnen delen met hun kinderen die in bed plassen. Om ook maar eens een taboe te noemen dat eens doorbroken mag worden.
    • Hi Anja, wat goed dat je het vraagt. Er zijn meerdere antwoorden: Waarom deed ik het? Ik vond het zelf toen lastig om met de wereld om te gaan. Was onzeker onder een schild van sterkte en "niemand nodig hebben". En omdat ik nog geen andere manieren tot mijn beschikking had om met andere mensen en de wereld om te gaan, zocht ik deze uitweg. Een eetbui zorgde dat ik even kon ontladen, even afstand kon nemen van de wereld, mezelf verdoven. En dat gaf op de een of andere manier ook rust. Hulp vragen zat toen nog niet in mijn systeem en vond ik toen nog veel te ingewikkeld (want ze zouden me zomaar kunnen afwijzen om wat ik deed). Jammer dat ik het toen nog niet kon, want het had veel zorgen gescheeld. Dat heb ik later wel geleerd. Gelukkig. Daarom hoop ik zo dat anderen sneller deze weg kunnen vinden. Mede door dit soort blogs. Waarom dit onderwerp voor dit blog? Om te laten weten hoe ernstig het is als je een eetstoornis hebt (zowel voor jezelf als voor de omgeving). Als illustratie van hoe het werkelijk is als je de hele dag door bezig bent met eten en niet eten en de angst om aan te komen. Niet door in oppervlakkigheden te blijven hangen, maar door daadwerkelijk een voorbeeld te geven. "Uit het leven gegrepen". In de hoop dat de omgeving snapt dat het niet zomaar een bevlieging is. Niet een kwestie van "weer gewoon gaan doen" maar dat het echt een verslavingsziekte is. En een nogal eenzame ook. Aan de andere kant om de drempel te verlagen voor mensen die nu nog in deze gevangenis van hun eetstoornis zitten. Het valt niet mee om naar buiten te komen met je verhaal. En daardoor zoekt op dit moment 80-90% van de mensen met boulimia (22.000 mensen in Nederland) en eetbuistoornis (130.000 mensen) geen hulp. Ik hoop door mijn openhartigheid dat meer mensen de weg naar hulpverlening weten te vinden en zichzelf kunnen bevrijden van hun eetstoornis. Liefs, Charlie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *