Zingen. Ik wil wel, maar ik durf niet

Er is iets dat ik bijna het liefst van alles zou willen: zingen! Ongeremd. Onbevangen. Maar ik durf niet. Ik blokkeer mezelf. Ik begin er niet aan, stel het uit en parkeer mijn verlangen tot later. Tot ooit. En intussen voel ik me er onhandig en ongelukkig over. Maar het kriebelt, het lonkt, het wil gehoord worden. Dus ga ik ermee aan de slag. 

Ik durf dus niet te zingen. Althans, niet als ik denk dat mensen op me letten of als mijn gezang heel erg op zou vallen. Of als ik in mijn eentje zou moeten zingen in het bijzijn van anderen. Ik ben bang dat er geen geluid uit mijn keel komt, dat ik de tekst niet ken of de verkeerde wijs zing. Ik ben bang om af te gaan, dat mensen zouden denken (of zeggen) dat ik vals zing of dat ik maar beter m’n mond kan houden. Tja, ik weet het, dat klinkt duidelijk als angst voor afwijzing.

Is dat altijd zo geweest?

Nee hoor, als kind vond ik bijna niets heerlijker dan zingen. Ik had een geweldige meester op de basisschool met de leukste liedjes die ik uit volle borst meezong: ‘Het Knettergekke Knotsorkest’, ‘Cowboy Billy’, ‘De Schone Draak’, etc. Ik zat nergens mee en zong ze volop, ook thuis of op vakantie. De middelbare school volgde met ‘The House of the Rising Sun’, ‘Donna Donna’ en liedjes van de Beatles. Ik genoot en twijfelde geen moment aan mijn zangvermogen. Ook in mijn studententijd was samen zingen favoriet.

Helaas is het daarna ergens fout gegaan. Gek genoeg in dezelfde tijd als dat mijn eetstoornis (boulimia) begon. Ik werd onzeker over mezelf, m’n lichaam en blijkbaar ook over mijn zangkwaliteiten. Ik ging steeds minder zingen. Of alleen als ik wist dat andere mensen net zo hard meezongen als ik en ik dus een beetje weg kon kruipen. Dan durfde ik wel. Met de kinderen, toen ze klein waren, zong ik veelvuldig. Kinderen houden van moeders gewoon zoals ze zijn. Bij hen had ik dus niets te verliezen. Blijkbaar bij andere mensen wel.

Hoe het nu is met mijn zingen? Nou, niet goed. Zelfs een geforceerde zangavond heeft mijn schroom niet doorbroken. Ik zing minder en minder en durf minder en minder. Ik zwijg als niemand anders zingt, ik zwijg als mijn lief in de buurt is (die zanger is en met z’n warme stemgeluid mij iedere dag weet te betoveren), ik zwijg als de kinderen uit volle borst in de auto meezingen met een liedje. Niet omdat ik niet wil zingen, maar omdat ik niet durf.

Inspiratie om te willen zingen

Mijn verlangen te durven zingen werd de afgelopen jaren aangewakkerd door drie gebeurtenissen. Allereerst door de film ‘As it is in Heaven’ (2004, jeetje ik realiseer me nu pas hoe lang ik dit dus al heb). Ten tweede door een uitzending van zomergasten met Freek de Jonge. En als derde door mijn schoonzus Els die vertelde hoe ze haar angst om te zingen heeft overwonnen en inmiddels met hart en ziel de sterren van de hemel zingt.

Veel mensen kennen de film ‘As it is in Heaven’. Het verhaal van een dirigent die in een klein Zweeds dorpje de hele gemeenschap aan het zingen krijgt en daarbij mensen in hun kracht weet te zetten. Met in het bijzonder Gabriella. Gabriella’s Song (zie de video hieronder) zegt alles wat zingen en vrij leven volgens mij zou kunnen brengen.

.

In 2014 zag ik bij zomergasten Freek de Jonge die een fragment liet zien uit zijn favoriete BBC-documentaire ‘The Choir: Military Wives’. Deze documentaire vertelt het verhaal van de vrouwen van militairen (in Afghanistan) die hun angst om hun mannen te verliezen, gevoelens en hun onzekerheid dankzij een koordirigent (Gareth Malone) wisten om te zetten in kracht en zelfvertrouwen. En laten zien hoe samen zingen verbindt.

.

Mijn droom

Door deze verhalen en films, realiseerde ik me dat ik niet de enige ben die worstelt met angst om vrijuit te zingen. En zo ontstond mijn droom om met vrouwen met eetbuien, boulimia of een eetstoornis te gaan zingen. Om ons los te gooien, even niet bezig te hoeven zijn met eten of gewicht, onbevangen te leren zingen, te groeien, elkaar te steunen en vooral om (weer) te leren genieten van muziek en zingen. En mogelijk maakt durven zingen ons ook nog sterker en vrijer als mens.

Een mooie droom, maar ik wist niet hoe ik dit zou kunnen realiseren. Tot ik eind vorig jaar tijdens het NAE Congres Eetstoornissen in Zwolle Evelien Ringoet ontmoette. Evelien vertelde dat ze anorexia had gehad, dit inmiddels overwonnen heeft en een koor begeleidt. Ik vertelde haar mijn droom en wat bleek? Dit bleek ook haar droom te zijn. Toeval? Nee, ik denk dat dit ‘meant to be’ is.

‘Cursus Zing je Vrij’

Evelien en ik zijn direct dit jaar bij elkaar gaan zitten en vanaf april 2017 is de cursus ‘Zing je Vrij’ een feit. Een cursus waarin je spelenderwijs ontdekt hoe je vrij en ontspannen kunt zingen en hoe je hierdoor lekkerder in je vel komt te zitten. Wil je meedoen of meer hierover weten, klik dan op deze link.

Ik vind het spannend en ben zelf super benieuwd wat dit gaat brengen. Doe je ook mee?

En jij? Durf jij te zingen?

Heb jij ook angst om te zingen? Of heb je tips hoe jij jouw zangangst hebt overwonnen? Of heb je helemaal geen angst voor zingen, maar durf jij hele andere dingen niet? Deel het hieronder.