World Eating Disorders Action Day 2017 – Kom uit de kast met je eetbuien
Zeven jaar van mijn leven had ik last van eetbuien. Ik haatte ze, maar kon ook niet zonder. In verband met World Eating Disorders Action Day 2017 deel ik hoe eetbuien mijn dagen beïnvloedden. In de hoop hiermee het stigma en taboe op eetbuien en eetstoornissen te doorbreken. Lees alles over World Eating Disorders Action Day en help ook mee om eetbuien bespreekbaar te maken. Dus kom uit de kast met jouw verhaal over eetbuien.
World Eating Disorders Action Day 2017
2 juni 2017 is het World Eating Disorders Action Day. Deze dag is in het leven geroepen om wereldwijd samen met meer dan 3.000 organisaties, professionals, ervaringsdeskundigen en betrokkenen aandacht te vragen voor eetstoornissen in welke vorm dan ook. Eetstoornissen kunnen iedereen raken, ongeacht je leeftijd, maat, gewicht, vermogen, ras, nationaliteit, seksuele geaardheid, geslacht of status.
Ook vanuit Vrij van Eetstoornis ondersteun ik deze dag van harte door te delen, bij te dragen en te helpen het stigma te verminderen.
Dit jaar ligt de focus van World Eating Disorders Action Day op het vertellen van de negen waarheden over eetstoornissen.
.
Kom uit de kast met je eetbuien
Als je last hebt van eetbuien, weet dan dat je niet de enige bent. Honderdduizenden Nederlanders hebben namelijk last van eetbuien, vaak zonder dat iemand dat weet of vermoedt. Variërend van meer snoepen of snacken dan ze willen tot dagelijkse, urenlang aanhoudende eetbuien.
Maar liefst 180.000 Nederlanders hebben in zo’n ernstige mate eetbuien dat er sprake is van een eetstoornis: 160.000 kampen met een eetbuistoornis (binge eating) en 22.000 met boulimia. Eetbuien en bijbehorende schuldgevoelens beïnvloeden het sociale en dagelijks leven enorm. Toch weten mensen met eetbuien dit jarenlang (gemiddeld 7 jaar) geheim te houden en zoekt vanuit schaamte slechts 6% van de mensen met eetbuien hulp.
Zoals je misschien weet, worstelde ik zelf ook zeven jaar lang in het geheim met eetbuien. Met mijn blogs en deze World Eating Disorder Action Day pagina wil ik mensen met eetbuien een hart onder de riem te steken. En hiermee het stigma op eetstoornissen en eetbuien doorbreken. Als je last hebt van eetbuien, ben je namelijk niet gek. Je hebt alleen de onhandige gewoonte ontwikkeld om stress, onzekerheid, emoties of gevoelens te verdoven of ontladen met eetbuien. Niet handig, maar wel begrijpelijk. Schaamte hierover is niet nodig.
Ik roep iedereen op, bekend en onbekend, jong of oud, rijk of arm, groot of klein, etc. zijn of haar ervaring met eetbuien te delen. Het delen van ervaringen vermindert namelijk de schaamte en het taboe rondom eetbuien. En dat is nodig om ook de noodzakelijke stap naar hulp te kunnen zetten. Alleen van je eetbuien afkomen is namelijk bijna niet te doen terwijl het met hulp van je omgeving en deskundige hulp wel haalbaar wordt om te herstellen.
Drie jaar geleden deelde ik al mijn allergrootste schaammoment “Een emmer kots in de kast“. Maar ook nu deel ik graag een eigen ‘Kom uit de kast met je eetbuien’ verhaal.
Een dag uit het leven van….
Elke week, soms zelfs elke dag, begin ik met goede voornemens. Morgen is alles anders, neem ik me voor. Morgen neem ik een gezond ontbijt, een minimale lunch en eet ’s avonds niet te veel. Geen tussendoortjes. Zelfdiscipline. Morgen stop ik eindelijk met die vreetbuien. Het liefst wil ik afvallen, maar op z’n minst wil ik niet aankomen. Geen gram. Dik zijn is mijn ‘worst nightmare’. Helaas loopt het iedere dag weer anders. Het ontbijt gaat goed. Ik neem een flinke bak magere yoghurt met wat muesli en fruit. Tussen de middag neem ik alleen een appel en een paprika. Dat moet maar weer genoeg zijn. De hele middag voel ik een beetje hongergevoel in mijn buik. Lekker, dat betekent dat ik goed aan het afvallen ben.
Halverwege de middag voel ik me steeds slapper worden, maar ik houd vol. Streng zijn. Vandaag houd ik me echt aan mijn doel. En dan op weg naar huis, voordat ik het zelf goed besef, zwicht ik toch. Ik parkeer mijn fiets bij de drogist en koop een grote zak zachte zoete drop en chocola. Semi-gezellig met een grote pot thee en een tijdschrift erbij, begin ik met vijf dropjes en dan nog weer vijf. Dan nog meer. En nog meer. Voordat ik het weet is die hele grote zak leeg en ook de chocola is verdwenen. Totaal de controle kwijt. Allemaal naar binnen gepropt. Shit! ……..
Ondanks m’n goede voornemens dus weer niet gelukt. Weer gefaald. Voor de zoveelste keer. Ik voel me ellendig, volgevreten, een mislukkeling. Ik kan wel janken, maar doe het niet want er moet eerst nog wat anders gebeuren. De paniek om dik te worden door deze eetbui slaat toe. Ik gooi nog wat thee en water naar binnen, ga zo snel mogelijk naar het toilet en spuug dan alles uit. Keer op keer. Totdat er niets meer in m’n maag zit. De tranen biggelen over m’n wangen terwijl ik dit doe. Van stress, van walging, van inspanning. Ik kijk naar mijn uitgelopen mascara, opgezwollen ogen en gooi gauw een plens water over m’n gezicht om ervoor te zorgen dat ik er weer toonbaar uitzie. Ik spoel mijn mond met water en borstel minutieus ook het toilet schoon. Zodat niemand wat merkt. Weer niet gelukt. Maar morgen ga ik weer opnieuw beginnen. Met gezond eten. Nooit meer braken. Nooit meer eetbuien. Vanaf morgen”
Charlie Paludanus – 1988
Dit was slechts één dag uit mijn eetstoornis leven. Ik heb er inmiddels vele verhalen over geschreven in mijn boek en in mijn blogs (zie ook ‘Een emmer kots in de kast‘). Ieder verhaal even schrijnend, pijnlijk, eenzaam en ongemakkelijk . Inmiddels kan ik er ook met een glimlach naar kijken, met compassie en begrip voor de persoon die ik toen was en wetend dat 100% herstel mogelijk is. Het opschrijven van verhalen helpt om ze een plek te geven, even afstand te nemen en daardoor ook wat te kunnen ontspannen en ontladen. Ik hoop dat het delen van mijn verhalen ook jou helpt om jouw verhaal te durven delen.
Charlie
.
Help mee door te delen
Heel weinig mensen zijn zich bewust van de enorme impact van eetbuien en eetstoornissen op je leven. Help daarom op deze World Eating Disorders Action Day mee door:
- Jouw ervaring rondom eetbuien te delen. Als eetbui-hebbende, patiënt, professional, cliënt, diëtist, moeder, vader, broer, zus, vriend(in) of betrokkene. In welke vorm je ook te maken hebt (gehad) met eetbuien of een eetstoornis, deel je ervaring (mag uiteraard ook onder pseudoniem).
- Dit bericht te delen op Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn of hoe dan ook.
Eetbuien… vriend en vijand. Vriend want jij laat me even niks voelen en vijand want ervoor en erna voel ik juist zoveel. Zoveel wat ik niet wil voelen, wat pijn doet, wat me wil laten verdwijnen, verdwijnen in die eetbui…. en dan ben je weer even mijn vriend.
De laatste paar weken ging het goed. Ja goed in mijn ogen want ik hield me streng aan mijn dieet maar goed is dat natuurlijk niet. Want in mijn hoofd gebeurt er veel. Woensdag op vakantie. Vakantie een woord dat voor bijna iedereen geassocieerd wordt met plezier, genieten en waar mensen naartoe kijken. Maar mij levert het spanning op, heeeeel veel spanning. En als dan ook nog net even iemand een verkeerde opmerking maakt “je hebt wel dikke benen” dan komt die vriend de eetbui me even steunen want van niemand anders krijg ik die steun. Steun die ik op dat moment juist nodig had. Maar vriend eetbui helpt me wel even die geeft me twee dagen lang eetbuien. En nu… nu heb ik de hele nacht niet geslapen want elke keer wordt ik wakker van dat schuldgevoel dat het weeer gebeurd is. Dat ik me weer dik en opgelaten voel. Dat ik me schaam en me zelf zwak vind. En nog steeds die spanning want woensdag komt steeds dichterbij…. het liefst wil ik weg kruipen. Mezelf ergens verstoppen zodat niemand me vind en dat die woensdag voorbij gaat en ik weer opgelucht kan ademenen
Herkenbaar Au3 die twee kanten van eetbuien en waarbij de vriend-kant je op lastige momenten laat denken dat een eetbui de juiste oplossing is. Die verdooft, verzacht, troost en de pijn verzoet en je intussen verder verwijdert van jezelf en de wereld en je jezelf realiseert dat je er weer ingetuind bent. Je hoeft je niet te schamen Au3, dit is hoe het werkt (nu nog). Het enige dat je kunt doen is even flink zuchten, balen en dan weer opstaan. Om weer om je heen te kijken waar je gebleven was en de draad van je leven weer op te pakken. En dan als de rust is weergekeerd te kijken naar hoe je een volgende keer om kunt gaan met deze lastige situaties.
Ik weet nog hoe ik schrok toen jij mij heel lang geleden vertelde dat je een eetprobleem had. Dat je alles er weer uit gooide. Maar het ergste vond ik om te horen dat het op dat moment echt béter ging omdat je het al 5 dagen niet gedaan had.
Toen realiseerde ik mij pas hoe erg het was. Want wat zijn nou 5 dagen?! Ik besefte dat jij al heel lang met een groot probleem worstelde, waar je niet over wilde of durfde te praten. Zelfs al toen wij als huisgenoten onder een dak woonden. Dat vond ik heel erg voor je. Wat moet jij je al die jaren ellendig hebben gevoeld. En ik had er niets van gemerkt. Ik heb jou, een dierbare vriendin, niet kunnen helpen. Daarom mijn oproep aan iedereen. Praat erover zodat duidelijk wordt hoe groot dit probleem is en blijf niet in je eentje vechten. Vrienden die om je geven zijn er voor je, in goede en in slechte tijden.
Zit ik met tranen in mijn ogen jouw bericht te lezen. Ik weet na 24 jaar nog steeds dat wij dat gesprek hadden inderdaad. Ik angstig om het jou te vertellen, en toch ook helemaal trots dat ik het in mijn beleving eindelijk opgelost had en dus kon vertellen. Jij geschokt over mijn verhaal en mijn trots over die vijf dagen. Toen realiseerde ik me pas echt hoe ernstig mijn probleem was. En nu, 24 jaar later, realiseer ik me dat nog erger dan toen. Het was vele malen erger dan ik altijd heb toegegeven. Een pijnlijk besef. Blijkbaar heb ik veel weggedrukt of minstens niet bewust meegemaakt, in een roes aan het overleven geweest. Want als ik al trots was op vijf dagen geen eetbuien en spugen, dan moet ik het wel dagelijks gedaan hebben en dat heb ik dan blijkbaar als zelfbescherming volledig genegeerd en weggedrukt. Mooie spiegel. Dankjewel.
Op deze dag wil ik ook van me laten horen. Ik leef al sinds mijn vroege tienerjaren, iets eerder zelfs al, met een eetstoornis. Eten, niet eten, dieten, aankomen, afvallen. Wel eten, niet eten, hoeveel eten, wanneer eten, wat te eten. Een obsessie. Zoveel energie. Zoveel tijd. Zoveel focus. Lichaamsbeeld vervormd. Perspectief kwijt. Sporten. Wanhoop. Misselijk. Honger. Overvol. Rammelend leeg. Duizelig. Over voldaan. Kleding, winkelen. Vriendschappen, contacten. Aanraking, liefde. Gezondheid. Drempels, beperkingen. Allemaal termen die in mijn leven centraal staan en stonden, in relatie tot eten. Geen voeding, want dat was en is het helaas niet. Schaamte. Schuld. Verdriet. Onrust. Controle. Stiekem. Alleen eten. Eenzaam. Dwangmatig. Een stap voorwaarts, en weer twee terug. Kom ik er ooit vanaf? Ik durf het niet te zeggen. Wel, dat ik vooruitgang boek. Ik hoop dat ik ooit nog eetstoornisvrij van een dag kan genieten.
Dankjewel Michele voor het delen. Iedere stap die je zet is er één. Soms vanzelf. Soms met een val ertussen. Soms met de moed der wanhoop. Maar blijven opstaan en weer verder gaan. Totdat je opeens op een dag hopelijk beseft “Ik ben vrij”. Ik gun het je.
Hoi Michelle,
Hoe herkenbaar ook jou verhaal!
Ikzelf MOET er nu echt vanaf door m’n uitgestelde niertransplantatie….Nu of nooit!
Ik ben aangemeld bij een eetstoorniskliniek waar ze werken via de Fairburn-methode (no-nonsens) wat mij wel aanspreekt. Het enige wat mij tegenstaat is de jonge leeftijd van de meeste medecliënten…daarom zou het goed zijn als er meer bekendheid komt voor de wat “oudere/ervaren” eetstoornis-powervrouwen!
Goed dat je je verhaal gedeeld hebt….laat andere inclusief mezelf men niet zo eenzaam voelen.
Zet hem op!
Hartelijke groet,
Jos
Eten, niet eten, veel eten, weinig eten, teveel eten, eetbuien, compenseren, niet compenseren, extreem aankomen, terug vermageren …
Eten: zo mijn “vriend” maar ook zo mijn “vijand”!
Eten, al lang op “mijn weg in het leven” aanwezig.
Ik heb een eetstoornis, ongeveer 25 jaar, met “golven” maar steeds aanwezig.
Verschillende uitingsvormen, van weinig eten, tot extreem veel eten, van binge-eating, snoepbuien, gezond eten, extreme eetbuien en boulimia periodes. Dagelijks een strijd!
Eten, al jaar en dag aanwezig!
Veel verborgen kopzorgen, veel schaamte en eenzaamheid! Achter mijn masker gaat veel pijn en verdriet schuil.
Moeilijk vind ik het, moedeloos word ik er vaak van, maar toch ben ik ook “dankbaar” want het heeft me ook “gedragen”!
Ik vecht en blijf vechten! Ik wil ondanks de moedeloosheid er toch voor blijven gaan, blijven doorzetten, blijven zoeken, met vallen en opstaan, tot ik die sleutel tot ‘vrijheid’ in mezelf kan vinden. Zodat ik mezelf beter leer kennen, leer voeling maken met mezelf en durf van binnenuit te leven.
Want ik wil graag “ja” zeggen tegen mezelf, tegen het leven!
Ik wil erin geloven en geloof er ook in…
Ik ben nu op weg, aan de hand van het boek en de coaching sessie van Charlie.
Ze hebben me al veel gegeven! Warm dankjewel daarvoor!
Ik wandel, graag nu verder op dit genomen pad bij Charlie, stap na stap,daarom niet makkelijk altijd, maar wel uitkijkend naar wat komen zal!
En ik weet, er komt een dag!
Dankjewel M. voor het delen van zowel je strijd als je hoop en verlangen.
Wat herkenbaar……helaas! Hoop ook zo dat het ooit beter gaat…blijf gelukkig altijd positief…als het één dag goed gaat rondom eten ben ik al zooooo blij en denk ook meteen dat het voorbij is maar helaas!
Suc6….gewoon door gaan.
Jos
Hoi….ik,vrouw,52….al vanaf m’n 17e jaar een eetstoornis.
Met tussenpozen van goede jaren.
Verschillende soorten “hulp” gehad in m’n tienerjaren, had er op een gegeven moment geen vertrouwen meer in. De nadruk lag toen op straffen/belonen.
Nu m’n kinderen volwassenen zijn (nogwelthuiswonend) gaat het heel erg slecht en ik moet wel iets doen, hoewel op deze leeftijd dat knap lastig is.
Binnenkort een intake bij eetstoorniskliniek Novarum Amsterdam omdat ik ook sta voor een niertransplantatie en die momenteel is stilgelegd….wat een dilemma…bang dat ik straks tussen de 17 jarige in de kliniek zit….ik ga er voor, maar ben zooooo bang.
Ik snap je worsteling en bewonder je moed om er desondanks voor te gaan. Wens je ook heel veel sterkte en succes toe met kiezen wat voor jou goed voelt. En weet je, mocht je toch in een groep 17-jarigen komen, dan weet jij als geen ander (jij was ook 17 toen het begon) dat het ook voor hen spannend en ontzettend eng is, waarmee jullie ook weer in hetzelfde schuitje zitten. Misschien helpt dat. Mocht je ook naar alternatieven willen kijken, ik hoor ook goede verhalen over het Be-Leef programma van Human Concern. Speciaal voor mensen die al langdurig een eetstoornis hebben of al veel gedaan hebben, zonder het gewenste resultaat. Hierbij ga je met een groep gelijkgestemden 28 dagen voor een zeer intensief programma naar Portugal.
Waar ben je trouwens vooral bang voor?
Het vooruitzicht op een niertransplantatie….dacht altijd dat het wel meeviel en het verblijf in een kliniek, waar je met vreemde eet,opgeschept wordt, alles moet eten, het “gestuntel” van andere, waar ik me aan erger (erger me al genoeg aan mezelf),de therapie die ik waarschijnlijk als “zweverig”, vaag, overdreven beschouw….oh,..en dat gegraaf/gepraat over ” en hoe was dat voor jou”, hoe voelde je je….die vreselijke weegmomenten…zie mezelf al staan achter een rij pubers… wat haat ik die eetstoornis..schaam me…maar als ik nu niets doe, gaan ze niet verder met het transplantatietraject….en ga ik gewoon dood, maar waarom zie ik zelf de ernst er niet van in..ik weet het wel maar ?
Dat lijkt me ook confronterend en klinkt inderdaad niet al te aanlokkelijk Jos en als veel gedoe. Wanneer zou jij tevreden zijn over zo’n kliniek-periode? Wat zou je eruit willen halen of voor jezelf willen bereiken? Vaak helpt die gedachte mij als ik ergens tegenop zie. Het geeft mezelf dan weer grip en dan kan ik ook al die andere gedoe-dingen wat meer loslaten. Sterkte.
Eerst de intake maar afwachten en hopen dat de eerste indruk meevalt, dan beslis ik pas. Natuurlijk wil ik vooral naar mezelf kijken,wat kan ik eruit halen, maar je doet toch ook veel dingen in de groep
Het is zo frustrerend dat er blijkbaar veel “oudere” vrouwen/mannen zijn, die kampen met een eetstoornis,maar om dezelfde reden als ik,zich niet willen/durven aan te melden bij een kliniek….geen één eetstoornis is hetzelfde al zullen er zeker overeenkomsten zijn, maar vooral als mens ben je verder….en is er wel degelijk verschil hoe ik ook tegen de eetstoornis aankijk….en ja dit keer wil ik echt kiezen voor mezelf…maar inmiddels weet ik wel wat wel en niet goed voor mij is in een behandeling…ik hou van een duidelijke aanpak zonder soft/alternatief gepruttel…dat heb ik lang genoeg gehad!Misschien moeten er meer “oudere” zich melden zodat er ook meer “menging ontstaat….mijn twijfel is groot!
Zo is het Jos, eerst de intake maar eens afwachten. En goed idee om iedereen op te roepen die al lang(er) worstelt met een eetstoornis om ook aan de slag te gaan. Dan komen er vanzelf meer gelijkgestemde mensen in een groep. Daar is deze pagina ook voor bedoeld om duidelijk te maken hoeveel mensen er eigenlijk zijn, van alle leeftijden, die kampen met eetbuien en eetstoornissen. Wanneer heb je je intake?
Pfff wat een verhaal ook. Herkenbaar. Straffen/belonen, contracten, ik ken het. Groepstherapie waar ik een trauma aan over heb gehouden, evenals de behandeling door sommige hulpverleners.
Ik snap heel goed je angst. Ook tussen 17 jarigen zitten… Ik heb soms online wat contact met jongeren, en dan zeg ik altijd: ‘Ik gun je niet dat je op je 50e nog steeds hiermee worstelt… Gá ervoor!’
Een niertransplantatie is ook niet niks… Sterkte!!!
Al 25 jaar kamp ik met eetbuien. Overdag ben ik heel streng met wat ik mag eten en ’s avonds begint de eetbui. Ik durfde overdag niet ‘normaal’ te gaan eten en zag dat ook zeker niet als oplossing om van de eetbuien af te komen. Ik moest van mezelf gewoon meer discipline ontwikkelen. Het dieptepunt van mijn eetstoornis is het moment waarop mijn kinderen van 5 en 7 om een verhaaltje vroegen bij het slapengaan en ik het niet kon opbrengen omdat ik op weg was naar mijn eetbui. Heel erg verdrietig maar het lukte me toen zelfs niet om te stoppen met de eetbuien. Het boek van Charlie is mijn redding geweest. Het was denk ik je openheid. Ik heb het aangedurfd om overdag voldoende te gaan eten en van eten te gaan genieten. En heb nu al een hele tijd geen eetbuien meer gehad. Ik wil je hier ontzettend voor bedanken. Ik voel me bevrijd.
Wat ontzettend fijn Martje, dat raakt me.
Ik ben nu 49, worstel al 30 jaar met een eetstoornis, afwisselend anorexia en binge eating. Laatste jaar vreselijke last van vreetbuien. Dagelijks. Heel, heel veel aangekomen en ik schaam me dood. Durf bijna niet meer naar buiten. Ik haat mezelf. Eerder had ik niet zo’n probleem met mijn lijf, veel meer geworstel in mn hoofd. Maar nu heb én last van m’n lijf, én vreselijk geworstel in mijn hoofd én al dat bewustzijn.
Ik eet gezond, zelfs in vreetbuien gezonde dingen, heb een regelmatig eetpatroon, maar ’s avonds gaat het steevast mis. Ik heb al heel veel hulpverlening gehad en steeds weer hoor ik: ‘Je hebt veel zelfinzicht… maar ik kan je niet verder helpen!’ Ook nu ben ik in behandeling- ook weer niet voldoende. Binnenkort intake nr. 30! Met 3 psychiatrische diagnoses: eetstoornis, zware depressie, persoonlijkheidsstoornis. En nu moet ik geloven dat dit gaat werken? De moedeloosheid is groot.
Ik heb geen hoop meer dat ik er ooit van af kom.
Ik kan me dat heel goed voorstellen Petra, dat je na zoveel jaar en zoveel behandelingen de hoop verliest. Toch is er blijkbaar iets in jou dat maakt dat je ervoor wilt gaan en dan maar met de moed der wanhoop intake nr.30 instapt. Heel veel sterkte met deze moedige stap.
Hoi Petra,
Heel herkenbaar, helaas!
Waar heb jij je intake?
Zo lastig een keuze te maken, als je ouder bent dan….17…
Hartelijke groet,
Jos
Hoi Jos,
Ik ga voor intake naar De Enk, centrum voor persoonlijkheidsstoornissen, onderdeel van GGZ Centraal in Amersfoort.
Hoi Petra,
Hoop dat ze daar ook aandacht hebben voor die sterke eetstoornis….want die komt altijd weer om een hoekje kijken…ik haat het zo!
Ja klopt. Tegelijk ben ik doodsbang voor gedoe over die eetstoornis. Ik ben eerder opgenomen geweest en dat was een soort van traumatische ervaring….
Ik haat het ook, vreselijk. Dit gun je niemand!
Nooit heb ik geweten dat de eetstoornis van van mama (Charlie) zó heftig was als beschreven in de blogs en in gesprekken rondom de eettafel naar voren kwamen wanneer ik ernaar vroeg. Sterker nog, vóórdat ze begon met opzetten van dit bedrijf heb ik er nooit bewust bij stilgestaan dat ze überhaupt een eetstoornis gehad heeft.
Vooral de blog “Emmer kots in de kast” greep mij erg aan. Ook de verhalen over de eenzaamheid, de wil om er zelf uit te komen en de teleurstelling als het dan telkens weer niet lukt maakten dat ik ging begrijpen hoe zo’n eetstoornis in elkaar zit. Ik vond het onwijs mooi om te lezen dat ze telkens maar hoop bleef houden dat het de volgende dag misschien wel zou lukken, stoppen met eetbuien en spugen.
Ik vind het onwijs dapper en ben erg trots dat ze dit allemaal zo deelt met de wereld om zo anderen te helpen en hoop dat veel mensen hier baat bij hebben. Dat die mensen hier niet alleen mee hoeven te dealen. Daar is het stukje delen erg belangrijk in, dus wees niet bang en deel je verhaal, kom uit de kast!
Wow Sanne, ik wist niet precies hoe het delen van mijn verhalen ook jou weer raakt en roert. Mooi hoe je het beschrijft. Dat raakt mij ook weer. X
Mijn eerste herinnering aan een eetbui was in groep 7 van de basisschool.
Ik realiseerde me niet goed wat ik deed, waarom ik het deed en waarom ik juist dat deed. Het enige wat ik wist was dat het me kalmeerde, het sloot me (tijdelijk) af van alle prikkels van de buitenwereld en even voelde ik niks.
Jaren heb ik met eetbuien geworsteld. Naarmate ik ouder werd realiseerde ik me steeds meer dat mijn eetbuien afgewisseld met periodes van boulimia niet de oplossing was, maar wat dat dan wel was?
De buitenwereld had niets in de gaten. Ik was het vrolijke, spontane meisje met altijd een luisterend oor voor een ander. Ik volgde diverse opleidingen en slaagde met vlag en wimpel en kreeg al snel een baan. Ik heb een mooie relatie, mooie vriendschappen en een dak boven mijn hoofd. Alles leek voor de buitenwereld perfect.
Van binnen worstelde ik dagelijks, vaak wel ieder uur en sommige dagen iedere minuut met mijn eten.
Het juist niet eten, wel eten, veel eten, diëten noem het maar op.
Morgen zou ik stoppen en ‘normaal’ gaan eten, na het weekend, voor een vakantie, toch maar na de vakantie, een week na de vakantie omdat ik mezelf even de tijd zou geven om, om te schakelen. De eerste van de maand, 1 januari, na de start van mijn nieuwe baan of iig na de inwerkperode… en tot die tijd kon ik losgaan met eten, ‘afscheid’ nemen van voedingsmiddelen want straks dan veranderd het allemaal..
Het juiste moment kwam niet, mijn hoofd verzon altijd een ander tijdstip, een andere dag of andere maand.
Het besef waarom ik mijn eetbuien dacht nodig te hebben kwam pas jaren later met behulp van Charlie. En van daaruit kon ik gaan bouwen. Bouwen om weer een normale relatie met eten te krijgen maar bovenal weer een normale relatie met mezelf. Mijn lichaam voelde lange tijd al last, het zag er niet uit zoals ik wilde en het confronteerde me met mijn omgang met eten. Ik leefde in mijn hoofd en mijn lichaam was nauwelijks een onderdeel van mijzelf.
Een eetstoornis is er niet zomaar maar niet altijd gaat daar een groot trauma aan vooraf. Een eetstoornis kan zowel schuilgaan achter een traan als achter een glimlach.
Ik weet niet wat bij jou de trigger is om te eten of om juist niet te eten maar wat ik wel weet is dat het niet ‘ineens’ overgaat. Niet morgen of volgende week of bij het wisselen van het seizoen … maar op het moment dat jij besluit om hulp te zoeken pas dan kun je gaan bouwen.
Hoe spannend het in het begin ook voelt zonder eetbuien en boulimia, ik heb er mezelf voor terug gekregen en dat is vele malen mooier.
Ontroerd en geraakt door je verhaal Petra. De sterke buitenkant, met de kwetsbare binnenkant. De wil om te stoppen en steeds het juiste moment willen afwachten. Je niet thuisvoelen in je lichaam en de weg terug naar jezelf waarin het echte antwoord en het herstel verscholen zit. Dankjewel voor het delen.
Charlie is mijn zus, en ik hou van haar. Toen ze, na jaren, vertelde dat ze eetbuien had, vond ik dat heel erg voor haar. Maar ook vond ik het heel erg dat ze het niet met mij gedeeld had. Ik had haar graag willen steunen. Het leek me dat ze zo eenzaam moet zijn geweest, met dat geheim. Als zus zou ik dan ook iedereen willen oproepen: kom uit de kast, en laat mensen die van je houden er zijn voor jou.
Wat lief (traantje). Toen wist ik inderdaad nog niet dat ik ook met mijn problemen aan mocht kloppen. Gelukkig weet en voel ik nu wel dat dat mag en kan. Mooi ook voor ieder ander om te beseffen dat hoe groot of klein je problemen ook zijn, dat er mensen zijn die om je geven en niets liever willen dan er zijn voor jou.
Als ik een pak chocoladevlokken of nutella kocht wist ik eigenlijk al precies hoe het af zou lopen. Boterham voor boterham, dik belegd ga ik ‘in de repeat’. Het kan zo de hele middag doorgaan tot het pak leeg is. Als het meeviel ging zo’n pak 2, of 3 dagen mee. Maximaal. Dit soort eetgedrag beheerste mijn level zolang als ik me herinner, zeker meer dan 10 jaar. Eten uit een soort automatisme. Tot het pijn doet en dan toch nog iets meer, omdat het nog niet op is.
Het heeft erg lang geduurd voordat ik hier voor uitkwam. Voor vrienden heb weinig tot geen geheimen, maar dit was de het taboe waar ik niet of nooit over praatte. Hoeguit vertelde ik een keer dat ik wilde afvallen of minder wilde snaaien. Maar echt vertellen dat ik worstel met maathouden bij dagelijkse maaltijden, dat die pot in 1 middag leeg gaat, dat deed ik niet. Daar schaamde ik me voor. Het past ook niet bij wie ik ben en hoe ik hoop dat de buitenwereld mij kent. Op alle andere vlakken in mijn leven toon ik juist wilskracht, discipline en bereik ik bijna elk doel dat ik mezelf stel. Daarmee is eten lange tijd een weggedrukt en heel gevoelig onderwerp voor me geweest.
Drie jaar geleden kwam ik voor het eerst bij Charlie, om dit taboe te doorbreken en er werk van te maken. Met haar hulp ben ik een weg ingeslagen richting een minder krampachtige, natuurlijke relatie met eten. Het gaat niet vanzelf en mijn ‘oude ik’ heeft zeker nog van zich laten horen.
Maar één ding is zeker. Het uitspreken helpt. Erover praten helpt. Ik ben ontzettend blij dat aandacht is voor eetbuien en voel me gesterkt nu ik weet dat ik er niet alleen voorsta.
“in de repeat” wat een heldere omschrijving, net als de pijn die het oplevert fysiek en emotioneel.Totdat je de cirkel doorbreekt met praten en eraan werken. Dankjewel Freya.
Ook ik kamp al ongeveer 25 jaar met eetbuien, binge eating word deze stoornis genoemd. Tijden van heel goed omgaan met eten wisselen zich af met “alles vreten wat los en vast zit”. Het is tot op heden nog steeds heel moeilijk om hier anders mee om te gaan. Ik heb een hele serie sessies bij Charlie gevolgd. Dit heeft mij veel inzicht opgeleverd maar het blijft af en toe een gevecht. Vooral in een voor mij emotioneel lastige periode is het erger dan dat ik rustiger ben.
En zo is het ook Carola, het vergt vaak een lange periode van bewust en alert blijven van de signalen. En steeds maar weer de verstandige keuze maken, ook als je gestrest en moe bent. Dat vergt iedere dag weer moed. Dankjewel voor het delen.
Tja eetbuien… Het is er bij mij in geslopen. Jaren ben ik bezig geweest met van het ene naar het andere dieet te gaan. Afvallen, aankomen en weer afvallen. Na verloop van tijd kreeg ik het besef dat er iets niet goed ging. Ik was onzeker en bang en al mij emoties at ik weg en dan niet gewoon met even een snoepje of koekje nee met hele verpakkingen koek of snoep leeg te eten. Na deze (vr)eetbuien had ik spijt en ging ik het compenseren. Toen ik eenmaal het besef had dat ik iets deed dat niet goed was voor mijn lichaam was dit gedrag eigenlijk al een tijdje aan de gang. Na elke eetbui had ik spijt en alleen hier tegen strijden had geen zin dus ben ik met lood in mijn schoenen hulp gaan zoeken. Dit was niet makkelijk en pas toen werd ik echt geconfronteerd met wat er speelde. Ik kreeg een diagnose en dat is echt niet leuk op zo een moment. Na goede begeleiding en gesprekken werd het gelukkig minder maar helemaal over is het nu 5 jaar later nog niet helemaal. Ik val soms als ik stress of spanning heb nog terug in dit eetgedrag alleen nu ben ik er van bewust en heb ik mensen om mij heen waar ik hierover kan praten al is dat helaas nog steeds niet makkelijk. Ik ben zo blij dat ik op een gegeven moment de hulp heb gezocht en gekregen die ik nodig had, geen spijt.
Ook met Charlie heb ik regelmatig via mail of blog contact gehad en een sessie gevolgd waar ik heel blij mee ben geweest. Eetbuien zijn lastig en moeilijk maar er is vanaf te komen of zo lang je ze hebt mee om te leren gaan en dat is heel fijn!
Dankjewel voor het delen. Zo is het inderdaad. Het is niet simpel en blijft soms lang een struggle. Ermee om leren gaan is soms al een hele stap.