16 aug

Waarom ik in de UITweek mijn naam veranderde en wat ik daar nu nog van leer

Afbeelding what's in a name_vrijvaneetstoornisVliegende vaart. Ik fiets naar de stad. Wind door m’n haar. Plots zie ik ze fietsen. Tientallen nieuwe studenten. Een groepje rode shirtjes. Een groepje met bloemenslingers om hun nek. Aan hun twijfelende blik en houding te zien duidelijk nog niet bekend in Utrecht. Oplettend fietsen ze achter iemand aan. Hun intro-pappa of –mamma? En ik denk “Ah, gossie”.

Het is weer UITweek in Utrecht. De introweek waarin nieuwe studenten kennismaken met de stad en het studentenleven.

Glimlachend en met wat weemoed mijmerend over mijn eigen introweken – long time ago – fiets ik verder. Me afvragend of mijn introweek toen ook al UITweek heette. Ook ik fietste toen in zo’n groepje. Langs studentenverenigingen en plekken in mijn nieuwe woonplaats Utrecht. Kennismaken met de stad, mijn medestudenten en het studentenleven. Zoekend naar wie ik was, naar aansluiting, naar waar ik bij wilde of mocht horen, naar geen idee wat. Eigenlijk deed ik maar wat.

 

 

Afbeelding plakboek Charlie Paludanus Introweken UITweek 1983_vrijvaneetstoornis

.

Ik deed maar wat

Misschien was dat in die weken wel het mooiste. Dat ik gewoon maar wat deed. Wat uitprobeerde, ervoer en keuzes maakte. Waarbij het niet eens zo uitmaakte welke keuze ik maakte. Dat er niemand was die daar een oordeel over had of iets van mij verwachtte in die tijd. Ze kende mij immers nog niet en ik mocht doen wat ik zelf wilde. Wat voor mij goed voelde.

 

Een nieuwe naam

Zo begon ik die UITweek als Karel Paludanus. Eigenlijk heet ik Caroline, maar dat was zo’n populaire naam dat ik vaak met nog een Caroline in de klas zat. Om ons uit elkaar te houden noemden ze ons dan Caroline A of B – of – 1 of 2. Superstom! En ja hoor, in mijn Utrechtse studentenhuis woonde alweer een Caroline. Ik besloot het direct over een andere boeg te gooien. Vanaf de UITweek noemde ik mezelf Karel. Ik vond het zelf supergrappig en iedereen vond het helemaal prima.

 

Wat maakt het uit?

Na die week vond ik Karel toch te veel een jongensnaam en ook niet zo leuk matchen met mijn achternaam. En ach, wat maakt het uit, vanaf de tweede week in Utrecht begon ik mezelf Charlie te noemen. Een naam die me nog steeds past als een jas. Zo simpel kan het dus gaan om iets te veranderen in je leven en om het nogmaals aan te passen als het niet helemaal naar je zin is.

Zoals ik intuïtief koos voor een nieuwe naam, koos ik ook een studentenvereniging, de mensen en groepjes waar ik mee optrok, de feesten waar ik heen ging en de jaarclubs en het dispuut waar ik lid van werd. Ook hier sneuvelden sommige initiatieven en bleven andere. We deden allemaal maar wat. Net zoals het liep.

 

Leef alsof je opnieuw mag beginnen

Terwijl ik zo mijmer over die introtijd, kom ik tot een besef. Wat zou het toch mooi zijn als we vaker zouden leven alsof je opnieuw mag beginnen. Zonder verwachtingen. Zonder dat je moet blijven doen wat je altijd al deed. Dat je juist die dingen mag doen of ontwikkelen die je, stiekem, altijd al hebt willen doen of veranderen.

Een ander kapsel of kledingstijl, je relatie verbeteren, een ander huis of andere baan. Die cursus, opleiding of hobby waar je al jaren naar smacht. Eindelijk dat probleem eens bij de kop pakken dat je mateloos in de weg zit. Misschien wel je perfectionisme en to-do lijstjes rigoureus overboord gooien. Of juist genieten van wat je hebt en waar je bent.

Dat je dus gewoon mag veranderen, uitproberen, bijstellen en voluit leven. Gewoon omdat jij bent wie je bent en mag doen wat je wilt.

Stel je eens voor dat dat allemaal mag, wat zou jij dan doen? Welke kleine of grote stap zou jij dan zetten?

Ik ben benieuwd,

12 thoughts on “Waarom ik in de UITweek mijn naam veranderde en wat ik daar nu nog van leer

  1. Mooi Charlie, met weemoed denk ik terug aan mijn eigen studententijd maar ik denk ook terug aan mijn keuze 2 jaar geleden om in het diepe te springen, een nieuw avontuur en maar zien hoe het gaat door gewoon te doen wat goed voelt. Want dat is leven !
  2. Mooi verhaal Charlie. Het komt volgens mij dus weer neer op loslaten en openstaan. Heerlijk, fijn als dat lukt, maar volgens mij is daar dus ook weer moed voor nodig en lukt het wanneer je er aan toe bent. Afdwingen heeft geen zin, maar door processen heengaan cq ondergaan. Fijn dat dat mag. ?
  3. Ik heb onlangs zo'n stap genomen. Tegen de uit angst geboren cultuur in mijn omgeving in heb ik besloten helemaal te stoppen met werken (in loondienst), goedkoper te gaan wonen. Met pensioen op mijn 60e! Volgend jaar februari is het zo ver. En ik hoop van daar uit een hele schone start in het leven te maken!
  4. Heel mooi blog en zeker als Charlie Paludanus het zelf voorleest dan zie je haar ineens terugkeren naar de jonge student in Gemeente Utrecht ah gossie ..... Wel goed idee de blogs door Charlie zelf in te laten spreken en als luisterbestand aan te bieden. Maar goed kun jij jezelf nog voorstellen hoe je de wereld rond je 20-ste aan het ontdekken was voor mij alweer zo'n 38 jaar geleden? Ik wel ik speelde in allerlei bandjes in Den Haag en dacht dat we beroemd zouden worden en van een leven als popster :0) Nooit gedacht dat mijn leven nog zo'n wending zou krijgen dat ik dagelijks met mensen en muziek bezig kan zijn. Fijne dag!
    • Ja dat voorlezen bracht wel wat te weeg bij mij. Met een snik in mijn stem en een brok in mijn keel. En jij hebt het aangedurft om een omslag te maken en hebt ook stil gestaan en bent het diepe ingesprongen, je droom achterna. Door je vaste baan bij de Raad voor de Kinderbescherming op te zeggen en de muziek en het mensen een mooie dag te bezorgen in te stappen.
    • Ja, ik ook. En in het leven nu, kijk ik ook elke keer waar ik werkelijk behoefte aan heb, ongeacht alles wat er speelt en ook moet. Zo ben ik dit jaar heel druk geweest met het opzetten van de opleiding Ervaringsdeskundig Eetstoornis Therapeut, maar heb zelf ook enorm de behoefte om zelf ook gevoed te worden met nieuwe inspiratie en technieken. Dus ga ik dit najaar ook zelf een mooie opleiding volgen en ga samen met m'n lief de reis maken waar ik altijd al van droomde (Tibet).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *