08 sep

Exposure therapie in bikini

exposure therapie in bikiniJaloers kijk ik naar mensen die hele dagen ontspannen in bikini of zwembroek lopen. Ongegeneerd. Met welk figuur dan ook. Het is een prachtige dag en op 50 meter afstand liggen zee en strand te lonken. Natuurlijk ga ik in bikini. Maar pas op het strand. Niet op de camping, over straat, of in een winkel. Bij de gedachte alleen word ik al onrustig en merk ik dat ik m’n buik inhoud en rechtop ga lopen. Tijd voor exposure therapie.

 

Waarom in bikini mij zo onzeker maakt?

Ik heb werkelijk geen idee waarom ik steeds in de stress schiet als ik buiten strand of zwembad om in mijn bikini loop. Ik ben namelijk zeer tevreden met mijn lijf. Ik zit lekker in mijn vel, kan leuke kleding aan en dankzij mijn lijf kan ik alles doen wat ik wil (inclusief deze prachtige fietsvakantie op Corsica). Nou ja, het enige dat op dit moment een beetje suf is, zijn mijn duo-penotti benen. Door m’n fietsbroek eindigen mijn bruine benen zo’n 20 cm boven mijn knie en dus ruim voordat mijn bikinibroekje begint.

Niets om me zorgen over te maken dus. Maar toch merk ik dat ik onbewust en bewust rechtop zit en loop als ik in bikini ben. Ik check of m’n billen wel of niet uit m’n bikinibroekje piepen. Ik ben bewust van de plooien en rimpels in mijn buik als ik zit. Tegen de kinderen zeg ik dan altijd: “Ja, meiden dat hoort zo, want zonder dat extra vel, kun je als mens niet rechtop staan.” Geruststellende woorden, maar zelf voel ik me toch een beetje ongemakkelijk met die onvermijdelijke plooien. Om over mijn in mijn vakantiestoeltje geplette benen maar niet te spreken. Natuurlijk snap ik rationeel best dat die benen er anders uitzien als je zit dan als je loopt of staat. Maar ook hier voel ik me ongemakkelijk over.

Kortom, ik voel me mega onrustig als ik in de bewoonde wereld in bikini loop of zit. Alsof de hele wereld naar mij kijkt en daar een oordeel over heeft. Waarbij mijn eigen oordeel waarschijnlijk de meeste invloed heeft. En die onrust demp ik door maar gauw een jurkje aan te trekken voor ik opsta of over strand of camping loop. Of door steeds bezig te zijn met hoe ik sta of zit. Verre van relaxed dus.

 

Waarom ik mijn bikini stress wil overwinnen?

Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, heb ik een lijstje van dingen die ik graag wil overwinnen. Omdat ik er wel klaar mee ben, ik het onzin vind dat ik er zo spastisch over doe en vooral omdat ik me wil bevrijden van dingen die me nu nog in de weg zitten. En die bikini stress is er eentje van.

 

Wat is mijn doel?

Ik besluit eerst maar eens te bedenken hoe ik het dan wel zou willen. Wat is mijn doel? Ik zie gelijk het beeld voor me van mezelf als kind. Totaal niet bezig met hoe ik eruit zie als ik in mijn zwembroek op het strand speel. Gewoon bezig met dat waar ik mee bezig ben.

.

Spanje 1967 – 2 jaar – ontspannen in mijn zwembroek met mijn moeder

Ook denk ik aan vriendin M waar ik vol verbazing naar keek tijdens de ontgroeningsweek van de studentenvereniging terwijl ze urenlang in haar bikini liep tijdens het corvee, het eten en andere activiteiten. Gewoon omdat het mooi weer was en omdat zij zich daar relaxed in voelde. Ze hield niet haar buik in, zat niet haar bikini steeds goed te doen. Ze was gewoon helemaal zichzelf en totaal niet bezig met wat anderen daarvan zouden vinden. Prachtig. Zo wil ik het dus ook. Mooi rolmodel.

Dat is mijn doel: ontspannen mezelf zijn in bikini met volle aandacht bij wat ik aan het doen ben.

 

 

Hoe zelf-exposure therapie mij hielp om mijn bikini stress te overwinnen

Mijn oplossing van snel een jurkje aandoen over mijn bikini, hielp lange tijd prima om de onrust te verdrijven. Het helpt me echter niet mijn doel van ‘ontspannen in bikini zijn’ te bereiken. Het verergert zelfs het probleem. Hoe meer je namelijk toegeeft aan ‘onrust dempen’ en gaat vermijden wat je spannend vindt, hoe erger je probleem wordt.

Wil ik van mijn onrust afkomen en ontspannen in bikini, dan moet ik dus leren met mijn onrust te leven en de confrontatie met mezelf aan te gaan. Ik besluit de proef op de som te nemen. We blijven een paar dagen op deze camping staan en ik besluit twee dagen lang in mijn bikini te blijven zonder iets erover aan te trekken. “Het is D-day vandaag” zeg ik tegen m’n lief.

 

Exposure therapie in bikini

Het begint onwennig: “Ik ga toch niet ontbijten in mijn bikini?” Maar ik besluit het toch te doen. Ik zit in mijn mini-campingstoeltje met mijn geplette benen, m’n buikrimpels en m’n duo-penotti benen en eet m’n broodje, lees een boek, kijk om me heen. De onrust blijft. Ik kijk om me heen hoe anderen in bikini bewegen en vraag m’n lief of hij nou ook met dit soort dingen bezig is (nou NOT!). Dan komen de momenten dat ik normaal een jurkje aan zou schieten, maar ik doe het niet. Zo loop ik in bikini naar het toilet, doe een afwasje, haal wat te drinken bij de campingwinkel, loop in bikini over straat naar het strand en weer terug. Ik rommel wat rond de tent en doe mijn normale dingen maar nu in bikini.

Ik kan die eerste dag niet zeggen dat de onrust al weg is. Ik kan wel om mezelf en mijn experiment lachen. De tweede dag gaat het al veel beter. Ik merk ook dat het gemakkelijker wordt als ik rustig blijf ademen en me blijf focussen op wat ik aan het doen ben in plaats van op mijn bikini en hoe die zit. Wat ook helpt is om mezelf eens wat kritische of geïnteresseerde vragen te stellen, zoals:

  • Klopt het wel dat ik denk dat iedereen op me zit te letten? Lekker narcistische gedachte eigenlijk. Dat bedenken relativeert enorm.
  • Als ik als kind ontspannen in mijn zwembroek kon zijn, dan heb ik het dus in me om het ook nu weer te kunnen. Een fijne gedachte.
  • Als die andere mensen net zo in elkaar zitten als ik, dan zijn ze veel te druk met zichzelf, om ook met mij bezig te zijn. Deze gedachte hielp heel goed.
  • Hoe deed ik dat nu eigenlijk als kind toen ik nog ontspannen in mijn zwembroek speelde. Waar lette ik dan op? Tja, gewoon op waar ik mee bezig was natuurlijk.
  • Hoe bewegen mensen eigenlijk die relaxed in hun bikini lopen? Nou, die lopen helemaal niet met hun buik ingetrokken en strak rechtop. Eigenlijk ziet dat strakke, gespannen er helemaal niet aantrekkelijk uit. En mensen die ontspannen rondlopen en helemaal in hun lijf zitten juist wel. Net zoals mijn vriendin M.

Zo leerde ik door te blijven ademen, mezelf te ontspannen (ondanks de onrust), rolmodellen te observeren en door mijn gedachtes uit te dagen in twee dagen vele malen ontspannener in mijn bikini te kunnen zijn. Exposure therapie helpt dus. Bijna jammer dat het bikini seizoen nu weer voorbij lijkt te zijn.

 

Ook zelf aan de slag met iets dat je nu in de weg zit? Download hier de oefening die je hierbij kan helpen.

Gerelateerde blogs

18 thoughts on “Exposure therapie in bikini

  1. Beste allen, Schaamte is een prima, normale en heel natuurlijke emotie, dat je vanaf de puberteit krijgt. Het accepteren dat deze emotie er is en er juist van te genieten dat je lekker kleding kunt dragen is toch heerlijk?! Ik vind het dan ook heel fijn om tegenwoordig op het strand bedekkende badkleding te dragen en heb het dan te doen met anderen die denken dat het moet om een bikini te dragen terwijl zij er zich ongemakkelijk bij voelen. Niet omdat ik iets te verbergen heb, maar ik voel me er comfortabel bij. Wij zijn nu eenmaal volwassen en hebben nu eenmaal natuurlijke schaamte en dat is niet iets negatiefs. Het kan dus anders als je het anders bekijkt :)
  2. Ha Charlie, Wat ben ik blij met deze post. Wat een geruststellende herkenbaarheid en fijne uitnodiging tot actie. Want ook ik heb - zoals misschien iedereen ergens wel - mijn eigen 'hmm... hoe komt dit over'-dingetjes waar ik best wel vanaf wil. En dat realiseerde ik me eigenlijk niet eens zo zeer, tot ik dit las. Er zijn genoeg momenten dat ik ergens in zou willen ontspannen dan dat ik er die vage onrust over hou. Lijflijk, maar zeker niet alleen maar lijflijk. Dank je wel, voor je schrijven en voor de oefening; ik heb zin om aan aan de slag te gaan. Warme groeten, Miriam
  3. Wat een enig verhaal. Heerlijk om te lezen en wel enigsinds herkenbaar. Ben bijna 70 en kan gelukkig nog steeds een bikini aan. Wanneer ik op een camping ergens naar toe moet trek ik ook een jurkje aan. Ik ben me er nooit van bewust geweest dat ik dat voor mijn omgeving doe. De meeste vriendinnen dragen een badpak maar dat vind ik veel te benauwd. Dus ja ondanks dat de boel wat gaat zakken en mijn billen onderaan kipfileetjes zijn ontstaan blijf ik lekker in mijn bikini.
  4. Idd, zó irritant! ALTIJD alert 'of ik wel goed zit, sta of lig', of 'het' wel precies past/staat zoals ik het wil hebben! Wanneer is dit ontstaan? Als kind was ook ik hier heerlijk onbezorgd over. 54 jr en nog altijd zit dit me dwars. Niet alleen in bikini (als ik die al eentje aan zou durven), maar ook bij mijn dagelijkse voorkomen. Denk dat ik mee ga doen en er eindelijk eens een doel van ga maken ?.
  5. Hi Charlie..........ik heb op eerste plaats met een "vette" glimlach je blog gelezen...ziet het allemaal voor mij en ken de gedachtegangen ........gelukkig is het nu niet het weer om jouw exposure therapie toe te passen dus hou ik mijn kleding gepast aan......zou nu de nodige aandacht trekken namelijk maar merk dat ik afgelopen zomer op het strand al een drempel had om richting zee te lopen......in een bikini broekje maar gelukt en de vrijheid die dat innerlijk geeft is "heerlijk" .......en ja voor de een is het totaal geen issue en ook niet ter doen zake.......en voor de ander, voor mij wel want ik herken zeker dat ik de vrijheid wil voelen dit te doen, precies zoals een kind.....niet nadenken over maar gewoon zijn...ik neem het mee en wens dan dat er nog een mooie nazomer in ons Kikkerlandje komt om te experimenteren ;-) dank je voor je inspirerende blog....!!! Christine :-)
    • En dat zie ik gelijk dan weer voor me Christine, jij met bikini door de regen: "singing in the rain". Fijn dat je er een vette glimlach van kreeg. Tja, en oefenen kun je natuurlijk met van alles dit najaar. Ik heb zo de afgelopen weken 'en passant' ook maar eens mijn angst voor scherpe messen in het wild weggewerkt. Gewone messen en aardappelschilmesjes waren nooit een probleem, maar scherpe grote messen moesten altijd direct in de la, anders leverde dat een angst op alsof ik zelf in mijn hart gestoken werd. Ik heb mezelf uitgedaagd door ze gewoon een paar hele middagen op het aanrecht te laten liggen. En daarmee werd het normaal en verdween mijn onrust. Fascinerend. En dat terwijl ik dit al heel lang heb en ik er ook wel eens met een coach aan had gewerkt zo'n 10 jaar geleden.
  6. Hi Charlie, wat een leuke blog! Heel herkenbaar. Niet dat ik nou alles in bikini wil gaan doen, maar de wetenschap dat je invloed hebt op je eigen (beperkende) gedachten en eraan kunt werken om die te veranderen door ze te onderzoeken op hun waarheidsgehalte vind ik heel geruststellend. Dan kan ik nu als eerste aan de slag met de gedachte dat 'Exposure therapie' toch niets voor mij is :-) Warme groet, Hanneke
    • Haha Hanneke, dat is inderdaad al een heel interessante om mee aan de slag te gaan: dat exposure therapie niets voor je zou zijn. Misschien heb je die gedachte al zo om gedacht. Want we doen in het leven niets anders dan dit. Iedere keer als je uit je comfort zone gaat, iedere keer als je iets nieuws probeert ondanks onrust of angst (denk aan presentaties, leren fietsen, je eerste date, moeilijke gesprekken met bazen of dierbaren) ben je al bezig met exposure therapie. En achteraf valt het dan meestal mee. Dat is eigenlijk het principe. Dat je leert dat het wel meevalt als je het maar gaat doen (of laten).
  7. Waarom moet je perse of zou je dat willen om in de bewoonde wereld zoals jij het benoemt met bikini te lopen en daar dan een heel probleem van te maken. Vandaag de dag moet alles maar kunnen.omdat anderen ongegeneerd half naakt lopen waarom zou ik dat moeten?
    • Wat een leuke reactie Julia. Dit geldt natuurlijk alleen voor de dingen die jij wilt maar niet doet of durft vanuit onrust, onzekerheid of angst. En ik wilde toevallig graag meer ontspannen zijn in bikini (gewoon op een camping en van en naar het strand) zonder me zorgen te maken over hoe ik zit of sta en dat is gelukt. En exposure therapie kan daarbij helpen. Of je nu 100x wil checken of je de deur al op slot hebt gedaan, bikinistress hebt of angst of onrust hebt voor eten of voor messen of voor eetbuien.
      • Wat een onzin Charlie, met je onrust en je angst. Ik ben afgetraind en als ik wil sta ik in een magazine. Het gaat er bij mij om dat je jezelf niet allerlei onzin moet aanpraten omdat je zogenaamd iets moet kunnen of durven omdat een kwart van de wereld dat doet.
        • Beste Julia, wat een heftige reactie. Natuurlijk ontzettend fijn dat jij je zo relaxed en zeker in je lijf voelt. Er zijn echter ook mensen die onzeker zijn over hun lijf of andere dingen in hun leven zonder dat ze dat willen. En die hebben natuurlijk alle recht om dat zo te voelen en daarin te willen veranderen. Gewoon omdat zij dat willen. En dat is geen onzin, dat mag ook. Net zoals jij ook jezelf mag zijn en voelen zoals jij je voelt.
        • Julia, Ik doe mee met deze discussie en begrijp het eerlijk gezegd niet. Wat mij betreft gaat het er niet om dat je iets doet / moet willen omdat de halve wereld dit doet, maar dat je iets NIET (ongedwongen) doet terwijl je dat wél zou willen of dat je graag zou willen dat je leven er niet door beïnvloed zou worden. Ook IK ben afgetraind en hoef me met mijn 54e zeker niet te schamen voor mijn lichaam. En tóch durf ik me niet vrij te 'bewegen'. Raar? ..... ja misschien wel, maar dààr gaat het juist om. Toch?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *