29 dec

Help, mijn kind heeft een eetstoornis. Wat nu? 7 tips – Tip 2 en 3 Geef ruimte & Interesse

Vorige week schreef ik het artikel “Vader of moeder zijn is genoeg”, het eerste in een serie met het onderwerp “Help, mijn dochter heeft een eetstoornis. Wat nu? 7 tips”.

Het artikel van vandaag gaat over hoe ruimte geven en interesse tonen je kind kunnen helpen.  

Tip 2. Geef je kind de ruimte

Je gaat pas veranderen als je zelf wilt veranderen. Niet als iemand anders dat van je vraagt of van je eist. Dat gold voor mij toen ik boulimia had, dat geldt voor de mensen die ik begeleid en dat geldt ook voor jouw dochter. En ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is machteloos te moeten toezien hoe iemand die je lief is dingen doet die destructief zijn.

Geef je kind de steun, tijd en de ruimte om haar eigen veranderingsproces te volgen. Een proces dat pas echt kan starten als voor haar de nadelen van de eetstoornis groter worden dan de voordelen die de eetstoornis oplevert. Pas als ze zich hier bewust van wordt, zal ze gaan openstaan voor hulp en verandering. En pas als ze echt zelf wil, zal ze gaan veranderen. Een proces dat soms ook nog met vallen en opstaan zal gaan.

 

Tip 3. Wees oprecht geïnteresseerd

Ik heb heel lang mijn boulimia geheim gehouden. Aan de ene kant omdat ik me er enorm voor schaamde, maar misschien nog wel meer omdat ik absoluut niet wilde dat iemand anders zich ermee ging bemoeien. En toen ik het uiteindelijk verteld had en er eigenlijk best (voorzichtig) over wilde praten, bleken mensen in mijn omgeving het erg lastig te vinden om er over te praten. Vaak gingen ze het uit de weg of gingen wel letten op wat ik wel of niet at in gezelschap, maar vroegen niets. En vroeg iemand wel wat, dan beperkte de discussie zich vaak tot:

  • “ Niet meer doen hè?!”
  • “ En…. nog gespuugd vandaag?”
  • “ Uhm, dat boulimia-gedoe, is dat nu over?”

Dit nodigde mij ook niet echt uit om erover te praten. Toch had het mij absoluut geholpen om erover te praten. Zodat ik het voor mezelf ook meer zou gaan snappen? Wat ik deed, waarom, wanneer, etc. Help je dochter dus hiermee en ga het gesprek aan. Hieronder een paar tips die hierbij kunnen helpen:

Toon begrip dat je dochter het moeilijk heeft of zich schaamt.

Mijn vriend kan dit zo mooi. Als ik een keer chagrijnig ben, gestrest of verdrietig, houdt hij me vast en zegt alleen “Heb je het moeilijk meisje?”. Geen tips en adviezen, geen ingewikkelde vragen, alleen dit. Een verademing!

Geef positieve feedback

Dat je kind ervoor open staat om over haar eetstoornis te praten, is al een hele moedige stap. Geef hier waardering voor. En mocht je kind nog niet zo ver zijn, toon dan begrip en geef haar ruimte.

Stel interessevragen

Als iemand vertelt over zijn vakantie, kunnen en durven we wel honderd vragen hierover stellen, maar als iemand een eetstoornis heeft, blokkeren we. Een eetstoornis is vaak dag vullend en allesomvattend en je kind worstelt hier in haar eentje mee. Vraag er eens naar. Het zal ongetwijfeld zowel voor jou als je kind verhelderend zijn. Vragen die misschien kunnen helpen zijn:

  • Hoe is het hebben van een eetstoornis? Wat houdt dat nou eigenlijk in?
  • Wat zijn de moeilijkste momenten? Wanneer zijn deze?
  • Sta eens stil bij de voor- en nadelen van de eetstoornis voor je dochter.
  • Wat zijn de voordelen en welke zou zij willen houden?
  • Wat zijn de nadelen en welke zou ze kwijt willen?
  • Wat is het enge aan het loslaten van je eetstoornis?
  • Waar droomt ze van, als ze geen eetstoornis zou hebben?

Luister zo dat je kind zich gehoord voelt

Luister naar wat je dochter zegt, geef haar de kans iets uit te leggen, vat het verhaal samen, vraag of jouw samenvatting klopt en vraag door als er iets nog niet duidelijk is. Wees oprecht nieuwsgierig. Als je op deze manier naar je dochter luistert, zal zij zich meer begrepen en geholpen voelen.

Geef geen tips, adviezen, oordelen, meningen

maar luister onbevangen naar je kind en wat haar bezighoudt en beweegt.

Ga niet het gesprek aan tijdens het eten

Ga niet het gesprek aan met je kind over haar eetstoornis terwijl je zit te eten, want dat is een erg ingewikkeld moment. Ga lekker een eind wandelen met elkaar of bespreek het terwijl je naast elkaar in de auto zit. Het is vaak gemakkelijker om met elkaar te praten als je elkaar niet echt aan hoeft te kijken en toch allebei dezelfde kant op kijkt.

Deel je reactie

Dit waren tip 2 en 3 van de in totaal 7 tips. Over twee weken het vervolg in deze serie. Ik ben heel benieuwd wat jouw ervaringen zijn als het gaat om dit thema. Heb je zelf een onderwerp dat je graag besproken wilt zien, laat het me weten. Stuur me een bericht of deel ze in het reactieveld hieronder. Dit kan overigens geheel anoniem. Je kunt zelf een voornaam kiezen. Je e-mail adres wordt niet vermeld in de reacties hieronder (deze is alleen nodig om zeker te weten dat je een echt persoon bent).

En wil je als eerste op de hoogte zijn van het volgende deel in deze serie, laat je e-mail adres dan achter onder het veld “Altijd als eerste op de hoogte” helemaal rechts op deze pagina.

Lees ook de andere tips in deze reeks

  1. Vader of moeder zijn is genoeg
  2. Geef je kind de ruimte
  3. Wees oprecht geïnteresseerd
  4. Zorg eerst voor jezelf
  5. Geef je grenzen en wensen aan
  6. Laat de regie bij je kind
  7. Zoek hulp

Liever alle tips lezen op  je iPad of tablet? Download dan de pdf.

9 thoughts on “Help, mijn kind heeft een eetstoornis. Wat nu? 7 tips – Tip 2 en 3 Geef ruimte & Interesse

  1. Dag, mijn dochter heeft anorexia gehad en kampt nu met overeten en eetbuien. Ze wil hier aan de ene kant heel graag van af. Ik merk wel dat ze erg aan het strugglen is, gezien ze zwaarder is geworden dan dat ze altijd is geweest voor de AN. Wat moet ik als moeder doen om haar te ondersteunen? Moet ik wel wat zeggen over het eten dat ik op haar kamer vindt of niet? Ze wil zo graag weer gewoon eten, maar op deze manier komt ze in een negatieve cirkel. Ik zou graag willen weten wat ik moet doen.
    • Goed dat je het vraagt Janneke. Misschien heb je het allang gedaan hoor, maar belangrijkste is vragen hoe het met haar is. Gewoon vanuit interesse en openheid. Naar haar als mens. En dan het liefst op een moment dat er niet gegeten wordt (tijdens een wandeling, uitje naar de stad of wat dan ook). Het moet natuurlijk geen verhoor worden, maar een paar vragen kan altijd. Hoe gaat het met je? Wat vind je prettig of wat gaat goed (sociaal, qua studie, werk, vriendschappen, emoties, zelfzorg)? En wat vind je nog ingewikkeld? Hoe gaat het met eten en geniet momenten? Kan ik je nog ergens mee helpen? Of heb je nog andere hulp nodig? Alleen maar rustig met haar zijn, luisteren, doorvragen. Zonder oplossingen aan te dragen of in te vullen. Dit soort dingen. Kun je hier wat mee?
  2. Fijn om te lezen. Dank je voor de tips! Ik heb als tiener en twintiger met boulimia geworsteld en zelfs nu op moeilijke momenten merk ik soms dat dat monster er nog steeds zit. In de pre-internet periode was het minder evident om hulp en informatie te vinden. Ik schaamde me er over en vocht er in mijn eentje tegen. Alles wordt weer even opgerakeld nu onze jongste dochter een eetstoornis heeft, anorexia. Gelukkig vind ik nu wel hulp en steun online! En kan ik er ook mijn verhaal kwijt. Want ook dat helpt. https://geheimdagboek789884141.wordpress.com/
    • Fijn dat je er wat aan hebt Ine. Ik kan me voorstellen hoe ingewikkeld het is nu je dochter anorexia heeft terwijl je zelf ook mixed feelings hebt rondom dit thema. Ik herken wat je zegt. Ook toen ik boulimia had, was er weinig (anoniem) te vinden over eetproblemen of eetstoornissen. Fijn dat er nu internet is. Dat maakt de drempel al wat lager en hopelijk ook de eenzaamheid. Ik heb net even wat artikelen van je gelezen op jouw blog. Wat fijn dat jij je ervaring als moeder deelt. Zodat andere ouders daar ook herkenning kunnen vinden. Afgelopen week op een congres over eetstoornissen spraak Saskia Schnitzler, moeder van een dochter die anorexia had. Ook zij vertelde over hoe het hele gezin nodig was om haar dochter te laten herstellen. Een paar tips van haar: - Belangrijkste: het gaat om geduld, liefde, duidelijke grenzen en dapperheid die nodig zijn om tegen de weerstand in en met z'n allen de anorexia aan te gaan - 6x per dag eten met altijd iemand erbij van het gezin (tijdens en erna om af te leiden). - Blijf verschil maken tussen je kind en de eetstoornis. - Meeveren als er angst en paniek is rondom eten. Het snappen, maar tegelijkertijd geruststellen door te vertellen dat die angst en paniek ook altijd weer wegtrekt en afleiden. - Blijf motiveren: "We snappen dat het rot is. Je moet er doorheen. We vinden je dapper." - Er is geen ruimte voor je eigen emoties. Die moet je maar met anderen delen. Want emoties zijn koren op de molen van de eetstoornis. - Blijf standvastig. - Zorg ook goed voor jezelf: slapen, eten, afleiding, opladen. - Besteed ook quality time aan andere kinderen. Verdeel de taken samen met je partner. - Aanvaard hulp van je omgeving. Wens jou, je gezin en je dochter heel veel sterkte, dapperheid en liefde toe in deze fase van jullie leven.
  3. Grappig inderdaad hoe dat werkt. Het is een gek verschijnsel eigenlijk als je erover gaat nadenken. En blijkbaar toch iets wat zo logisch is dat het veel voorkomt. Knap hoe je er zelf uit gekrabbeld bent. Een ding staat vast: je kan niet anders dan sterker worden hiervan (dit vanuit mijn motto om uit alles wat gebeurt iets positiefs proberen te halen). Hoe cliché het ook mag klinken, volgens mij zijn daar genoeg bewijzen van, om bij jezelf te beginnen. Had je in die tijd zelf ooit gedacht dat je door die strijd te leveren op een later moment in de gelegenheid zou zijn zo van betekenis te zijn voor anderen?
 En ja, reacties van de omgeving zijn bijna steevast niet dat wat je nodig hebt in zo'n periode. Onder 'lotgenoten' kan zelfs jaloezie heersen en dus vooral geen steun en alle anderen hebben er geen verstand van, laat staan het begrip dat je kan gebruiken. En zo komt het dat zelfs vrienden niet goed weten wat te doen in die tijd... Apart eigenlijk. Ik denk dat het iemands persoonlijkheid ook goed verandert op zo'n moment. En als je dan merkt dat dat niet ten positieve is helpt dat weer niet mee om wat fijner naar jezelf te gaan kijken. Indrukwekkend onderwerp in elk geval en waardevol hoe je mensen helpt door al die elementen die een rol kunnen spelen te analyseren. Ik zou er onwijs veel aan gehad hebben in die tijd en mijn ouders zo mogelijk nog meer. Dat geldt dus niet anders voor mensen die er nu mee kampen.
 Groetjes en veel succes in je werk!
    • Hi Miriam, Mooi om te lezen hoe jij moeilijke momenten in je leven om weet te zetten naar kracht. En zo ook naar de wereld om je heen kijkt. Het is inderdaad een raar en ingewikkelde tijd als je er midden in zit. Zowel als je een eetstoornis hebt als voor je omgeving. Zelf snap je het al bijna niet en kun je er lastig over praten. Kun je nagaan hoe dat voor je omgeving is. De mensen om je heen hebben meestal geen eetstoornis. Dan is het heel moeilijk voor te stellen dat zoiets natuurlijks als eten, problemen oplevert. En ze willen het natuurlijk ook goed doen, maken zich zorgen en willen geen verkeerde dingen zeggen of doen- wat het ook weer lastiger maakt. Of ze willen juist zo krampachtig helpen dat je het er zelf helemaal benauwd van krijgt. Terwijl ze natuurlijk wel het beste met je voor hebben en het al super is dat ze je zo proberen te steunen. In een van de nog komende blogs met tips voor ouders ga ik het ook hebben over ‘de regie laten bij je kind’ in plaats van ‘de verantwoordelijkheid overnemen’. Wat jammer dat er soms onder ‘lotgenoten’ ook nog jaloezie heerst en jij daar destijds minder hulp van hebt gehad. Ik hoor het gelukkig ook wel eens anders. Veel mensen met een eetstoornis zijn echter heel erg gericht op de ander (vergelijken, wat vinden zij of willen zij van mij) en daar zal de jaloezie wel uit voortkomen. Eigenlijk vanuit onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen. Een van de vaak onderliggende oorzaken voor een eetstoornis. Genoeg te doen dus als je een eetstoornis hebt. Ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Charlie
  4. 
Kwam ineens op je blog terecht... en wow, hele welgemeende complimenten. Wat ongelofelijk mooi, sterk en raak geschreven allemaal! Ik beeld me in dat veel mensen bijzonder baat hebben hierbij, los van of ze het laten blijken of niet.
 Toen ik tiener was en anorexia een hype werd in de klas - vooraf kon je niet nagaan hoe ingewikkeld het was om uit zo'n obsessie te komen - was er geen internet met wijze blogs en gedeelde ervaringen.
 Mijn ouders die beiden relatiecoach waren, stonden voor een raadsel. Misschien was het voor het eerst een geluk dat mijn moeder te zwaar was. Want uiteindelijk gingen we samen naar een diëtist en volgden we lange tijd samen hetzefde dieet. Mijn moeder om af te vallen en ik om stapje voor stapje weer gezonder te worden. Zo kreeg het langzaam een nieuwe wending en ik herinner me vooral de opluchting toen het mij op zeker moment weer toegestaan was (door mezelf) bepaalde dingen gewoon te eten en er niet alleen maar over te dromen.
 Het is ontzettend makkelijk om het te bagatelliseren; zelfs nu bagatelliseer ik die periode nog wel eens. Maar het heeft absoluut de juiste aandacht nodig. Want inderdaad, het leven is veel te mooi om het niet voluit te leven.










    • Dankjewel voor je reactie, jouw eerlijke verhaal en wat je zegt over mijn blog. En wat ontzettend fijn dat jij er ook uit bent gekomen en er sterker van bent geworden. Ik hoop inderdaad dat ik mensen met mijn blog, al was het maar vanaf de zijlijn, alvast wat kan helpen.
 
In mijn tijd ook geen internet en mogelijkheden om, anoniem, dingen echt op te kunnen zoeken. En met de dokter of anderen bespreken wilde ik al helemaal niet. Dus heel veel mensen hebben het pas van mij gehoord toen ik het min of meer zelf had opgelost. Een vriendin van mij vertelde zelfs vorige week dat ze helemaal "in shock" was toen ik het vertelde omdat ik daar heel trots bij zei dat ik al twee weken niet had gespuugd. Zij vond het onvoorstelbaar dat ik daar al trots over kon zijn. En dat hoorde ik afgelopen zondag pas. Eerder hadden we het er niet over gehad. Zo kan het dus lopen.
 Fijn dat iedereen nu dankzij internet al meer informatie en hulp kan vinden over dit onderwerp.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *