08 dec

25 jaar eetbuivrij & over hoe ik na 7 jaar boulimia eindelijk het roer om kreeg

“Een eetstoornis, daar kom je toch nooit vanaf?” hoor ik vaak. Op zo’n moment komt de tijgerin in mij boven en wil ik roepen “WEL!!!!”. Dan haal ik adem en zeg rustig: “Het is niet gemakkelijk, maar een eetstoornis daar kun je echt vanaf komen! Ik ben er zelf het levende bewijs van.” Precies 25 jaar geleden, na zeven jaar gevangen te hebben gezeten in mijn boulimia, gooide ik het roer om. Hoe, dat lees je hier.

 

25 jaar eetbuivrij

Eerlijk gezegd had ik niet eens in de gaten dat het inmiddels 25 jaar geleden was. Het was dat iemand mij een paar weken terug vroeg “Heb je ooit voor jezelf weleens een mooie bos bloemen gekocht dat je je eetstoornis hebt weten te overwinnen?”. “Uhmmm, nee” moest ik schoorvoetend bekennen. Najaar 1992 was ik namelijk wel blij dat het eindelijk achter de rug was, maar ik vond het geen verdienste. “Normaal eten, dat kan toch iedereen?”. Ik wilde ook niet meer stil staan bij mijn eetstoornis, maar juist vooruit. De wereld en het leven in. En dat heb ik toen gedaan. Voluit.

Nu, 25 jaar later én door die vraag sta ik alsnog stil bij deze bevrijding die zoveel voor mij betekend heeft. Waardoor ik me vrij voel in de keuzes die ik maak. Die maakt dat ik in het moment kan leven, zowel mijn gelukkige momenten als mijn zwaarste, verdrietigste of meest gefrustreerde momenten voluit kan voelen en accepteren en iedere dag weer opsta met zin in het leven, mijn werk en de mensen die me dierbaar zijn.

Door mijn werk als eetstoornis coach besef ik ook iedere dag weer waar ik vandaan kom. Dan leef ik mee met de mensen die ik coach. Mannen en vrouwen die, net als ik vroeger, nog gevangen zitten in eetbuien, in niet durven eten, obsessief gezond willen eten of sporten en de angst om te zwaar te worden en controle te verliezen. Op die dagen voel ik me dankbaar dat het mij gelukt is, dat ik het roer om heb weten te krijgen en dat ik vanuit het vertrouwen dat herstel mogelijk is, anderen kan helpen op hun weg naar vrijheid.

 

Tijd voor een feestje

Tijd dus om alsnog te vieren dat het me gelukt is en dat ik inmiddels 25 jaar eetbuivrij ben. Door zometeen een fles van onze favoriete champagne te kopen en samen met mijn lief van te genieten. Maar ook door met jou te delen hoe ik mijn knop heb omgezet.

 

Inzicht 1: 7 jaar aanmodderen werkt in ieder geval niet

In oktober 1992, na zeven jaar boulimia, keek ik terug en moest toen helaas concluderen dat al mijn worstelen totaal averechts gewerkt had. Ik wilde namelijk dun zijn en zelfvertrouwen hebben, maar noch het ene, noch het andere was gelukt. Ik werd me dus pijnlijk bewust dat mijn methodes niet werkten:

  • Eenzijdige (niet alle voedingstoffen) of strenge diëten (ik heb ze allemaal wel geprobeerd tot smerige shakes aan toe) maakten juist dat ik angstig werd om te eten, ik doorsloeg in niet eten. En maakten ook dat de eetbuien en het jo-jo-en alleen maar toenamen.
  • Ook compenseren of mezelf straffen door maaltijden over te slaan, niets lekkers meer te mogen, de lat nog hoger te leggen qua eetregime of sporten en geen leuke dingen mogen doen tot ik mezelf weer onder controle had, werkten niet. De eetbuien werden er alleen maar erger van.
  • Denken “het gaat vanzelf wel over” of “het valt wel mee” of “niemand heeft er toch last van” hebben me vele jaren langer in de gevangenis gehouden dan nodig was.
  • Denken dat mijn ‘goede voornemens’ morgen wel zouden lukken was ook zo’n leugen die ik maar al te graag geloofde, maar het lukte nooit. By the way, ik had ook geen concreet plan wat ik dan die dag anders zou doen, dus ik bleef elke dag gewoon hetzelfde doen als ik altijd al deed.

Kortom, ik ben zeven jaar lang in hetzelfde kringetje blijven ronddraaien en het lukte me maar niet om hieruit te komen.

 

Inzicht 2. Zo wilde ik absoluut niet verder

En toen, najaar 1992, stond ik eindelijk stil bij wat het zou betekenen als het altijd zo zou blijven. Nou, daar werd ik niet vrolijk van. Want als het altijd zo zou blijven:

  • Zou ik altijd moeten blijven leven met mijn geheim wat behoorlijk eenzaam voelde.
  • Zou ik nog steeds maar half leven. Mijn obsessie voor eten en gewicht, zorgde er namelijk voor dat ik vaak maar half aanwezig was bij gesprekken, terwijl ik intussen zat te piekeren of het eten wel gezond was, ik er niet dik van zou worden, hoe ik het zou kunnen compenseren of hoe ik zo stiekem nog een eetbui zou kunnen plannen of zou kunnen braken.
  • Zou mijn gezondheid er niet op vooruit gaan want ik had best door dat je te barsten eten, braken en mezelf uithongeren niet bepaald gezond was voor mijn lijf en gebit.
  • Zou ik niet het beste uit mezelf kunnen halen, mezelf ontwikkelen, kunnen ontspannen of een goed voorbeeld zijn voor als we kinderen zouden krijgen.

Eigenlijk had ik door mijn geheime boulimia, het idee dat mijn leven één grote leugen was.

 

Inzicht 3. Zo wilde ik het wel

 Ik maakte voor mezelf een lijstje met die dingen die ik het belangrijk vond:

  • Voluit mezelf kunnen zijn en durven vertrouwen op mezelf.
  • Open, eerlijk en oprecht zijn naar mezelf en anderen.
  • Fit en gezond zijn en ontspannen met eten en mijn lichaam om kunnen gaan.
  • Mezelf ontwikkelen als mens en in mijn werk, genieten (alleen of met anderen) en de wereld ontdekken.
  • Kinderen krijgen en daar goed voor kunnen zorgen en dat kon alleen als ik goed voor mezelf zou kunnen zorgen.

Dit waren allemaal hele belangrijke dingen voor me. De zin van mijn bestaan. Datgene waarom ik hier op aarde ben. Zolang ik mijn focus bleef leggen op perfect eten en dat perfecte gewicht, dan zouden al deze dingen nooit lukken. Want anders was het natuurlijk al lang gelukt. Zeg nou zelf, zeven jaar proberen, zou toch zeker resultaat moeten opleveren.

 

Inzicht 4. Ik verlegde mijn focus

Toen ik eenmaal doorhad wat ik niet meer wilde en wat wél, toen pas kon ik de knop omzetten. Vanaf dat moment werden de punten van inzicht 3 mijn belangrijkste focus. Dat was waar ik naar onderweg was. Dat waren mijn ijkpunten waar ik alles aan kon toetsen. Dus ook als ik me rot voelde, twijfels had of als er eetgedachtes, eetdrang of compensatiedrang bij me opkwamen. Ik toetste alles aan mijn focus en verwierp wat ik dacht of voelde als het niet voldeed aan mijn doel. Niet altijd gemakkelijk, maar het moest.

 

Inzicht 5. Eten weer leren gebruiken waarvoor het bedoeld is

En tot slot moest ik natuurlijk ook ‘normaal’ leren eten om ook daadwerkelijk te kunnen herstellen. En dat werkte alleen maar als ik volgens deze twee regels ging leven.

Gebruik eten alleen waarvoor het bedoeld is

Gebruik eten alleen om je lijf te voeden en om ontspannen van te genieten (alleen of met anderen). En hiervoor is het nodig om regelmatig, waardevol en voldoende te eten zodat je lichaam alle bouw- en brandstoffen krijgt die het nodig heeft. Geef je lijf wat het nodig heeft, dan krijg je meer rust en verdwijnt de fysieke drang tot eetbuien.

 

Leer op een andere manier tot rust te komen als je last hebt van onrust, emoties en dranggedachtes en -gevoelens rondom eten.

Eten is een destructieve oplossing bij onrust, angst, verveling, stress, piekeren, negatieve gedachtes, etc. Je lost je probleem niet werkelijk op en je overvoert je lijf. Zolang je je rot voelt, kun je trouwens niet eens helder nadenken (je bent ontoerekeningsvatbaar) dus is het sowieso handig om even geen besluiten te nemen. Zoek constructieve oplossingen die duurzamer zijn en je op een gezonde manier tot rust brengen.

Kortom, ik moest leren luisteren naar het waarom van mijn eetbehoefte.

Mijn focus op wat ik wél wil en deze twee eetregels hebben me de afgelopen 25 jaar door het leven geholpen. Nadat ik mijn knop om heb gezet, heb ik mezelf wel regelmatig moeten toespreken of moed in moeten praten, maar ik ben nooit teruggevallen (wat een unicum blijkt te zijn, dus ik heb geboft). Maar zelfs als je terugvalt, is het enige wat helpt: weer opstaan, je redenen om te willen veranderen er weer bij pakken en de twee eetregels toe te passen. Alle leren gaat met vallen en opstaan.

Probeer het uit en wie weet kun jij binnenkort ook vieren dat je XX dagen, weken, maanden, jaren eetbuivrij bent.

Op jouw vrijheid,

Meer lezen?

34 thoughts on “25 jaar eetbuivrij & over hoe ik na 7 jaar boulimia eindelijk het roer om kreeg

  1. Vanochtend heb ik uit alle inzendingen voor het boek de winnaars getrokken en ik heb iedereen een persoonlijk bericht over de uitslag gestuurd. Gefeliciteerd Axel, Linda, Jolieke, Miranda en Dionne. Ik hoop dat het boek je zal inspireren en zal helpen om je eigen pad naar vrijheid te vinden. Mocht je niet gewonnen hebben, maar wel het boek willen hebben, dan kun je het natuurlijk ook bestellen via deze link. winnaars winactie boek 'bevrijd jezelf van eetbuien & boulimia'
    • Ik kan hier wel een beetje jaloers van worden. Ik zocht op: al 25 jaar een eetstoornis. Maar ik kon niks vinden van mensen die dit hebben. Wel kwam ik op jouw pagina. Bij jou is het qua tijd precies andersom. Ik ben in de 42 en kreeg op mijn 15de/ 16de een eetstoornis.
      • Hi Claesje, ja, kan me voorstellen dat dat wel even verwarrend is. Weet dat je niet alleen bent. Vaak lezen we alleen maar over jonge vrouwen, maar er zijn echt meer mensen (mannen en vrouwen) die net als jij al 20 - 30 - 40 jaar kampen met een eetstoornis. Ik begeleid regelmatig mensen die er inderdaad al zo lang mee worstelen. Alleen al dat je op zoek bent naar ervaringsverhalen geeft al aan dat je kijkt naar wat er anders kan. Hou hoop. Dat is het belangrijkste.
  2. Dag Charlie, Onlangs heeft mijn moeder dit boek voor mij gekocht. Ik kan me vaak herkennen in de dingen die je beschrijft, en ben vooral zo blij dat het niet alleen gaat over eten, maar ook over al die andere gevoelens en gedachten die erbij komen kijken. Nu heb ik een vriendin die in relatief korte tijd een ernstige eetstoornis heeft ontwikkeld, maar dit lastig vind om toe te geven. De gesprekken die ze sinds kort heeft met een psycholoog zijn niet helpend, en werken soms zelfs triggerend. Graag zou ik haar dit boek cadeau doen, omdat ik denk dat ook zij er veel aan kan hebben (het boek lenen van mij vond ze onnodig, opnieuw vanuit de ontkenning van de ernst van het probleem). Ik denk dat als ik het haar geef en ze begint met lezen, het goed kan helpen met op z'n minst onder ogen zien dat er 1) een probleem is, en 2) het de moeite waard is om dit proberen 'op te lossen'. Bedankt voor de motiverende teksten in je boek en op je blog, Nienke
  3. Goedemorgen, Ik ben benieuwd naar je boek. Ik dacht altijd dat er voor iedereen een manier is om te herstellen van een eetstoornis of verslaving. Maar ik ben hieraan gaan twijfelen. Bang dat ik 1 van de "zoveel procent" die niet herstelt. Ik zou niet meer weten hoe. Al zoveel verschillende behandelingen geprobeerd. En ik ben er zooo klaar voor om hersteld te zijn. Maar ik kan het "uit" knopje niet vinden. Mijn leven staat al 10 jaar op "pauze". Misschien dat je boek mijn gebruiksaanwijzing is om de "play" knop weer te vinden. Dat zou toch mooi zijn. Als ik in de zomer weer over straat durf zonder schaamte en me niet meer minderwaardig hoef te voelen vanwege mijn lijf. Gefeliciteerd met je jubileum. Hopelijk kunnen alle mensen die hier gereageerd hebben dit ook eens vieren.
  4. Dankjewel ook Loes, Dionne en M. voor het delen van je verhaal, motivatie en ook de felicitatie. Er is zo'n mooie spreuk van Nelson Mandela (staat overigens ook in mijn boek) die ik zelf iedere dag weer toepas en waar ik nu aan moest denken: "May your choices reflect your hopes, not your fears". Hoop dat deze spreuk ieder die deze blog leest ook zal inspireren.
  5. Dag Charlie, Ik heb je boek maar reageer toch graag even op je blog. Niet om je boek dus maar omdat ik deze blog al enkele keren opnieuw gelezen heb. Telkens denk ik dan, wauw, het kan... En ik weet, ja, dat kan en dat wil ik ook! Ik geef eten, eetbuien, compenseren en meer nog te vaak, nog te veel, een hoofdrol in mijn leven. Een sterke hoofdrol maar verborgen want eveneens is die rol ook sterk in camoufleren en aanpassen maar diep vanbinnen is het een worsteling, een dagelijkse strijd! Dat wil ik niet meer...ik wil het anders! En al vaak heb ik die woorden gebruikt en ingezet tot... Met veel goede moed, doorzetting en vertrouwen. Maar te vaak geef ik me nog gewonnen en komen de, oh zo gekende en vertrouwde gedachten en woorden, "morgen, vanaf morgen gaat het me lukken"!! Maar toch ben ik blij dat die woorden er nog zijn, ze geven me ook die nodige hoop dat die dag, die morgen er echt zal komen, de dag waar ik andere dingen in mijn leven een hoofdrol ga geven. En eten mag er zeker bij blijven, maar liever in een gezellige bijrol, eten om gezond en fit van te worden en hier en daar gezellig van te kunnen genieten! Ik wil graag naar buiten treden met de dingen die ik vanbinnen voel! Ik wil graag mijn woelige binnenkant de nodige erkenning geven want volgens mij is het wel de moeite waard wat daar nu voor onrust zorgt... Het wil naar buiten en gehoord worden! Ik wil "JA" zeggen tegen het leven! Ik wil "JA" zeggen tegen mezelf! En hoe moeilijk ik het leven vaak ervaar, ik heb het gevoel dat het ook heel anders kan, heel anders mag en dat ik alles in mijn eigen mogelijkheden heb om dat te doen! En dat het zo moeilijk niet hoeft te zijn... Dus ja, ik blijf stappen met veel vallen maar ook terug opstaan want bij het lezen van je blog, kon ik dat vertrouwen weer voelen! Charlie, geniet van dat glaasje champagne! Want ja, wauw, jouw verhaal... jouw openheid, eerlijkheid en oprechtheid! Het open delen van, lucht geven aan, vertrouwen geven en zoveel meer! Een proficiat is toch wel op zijn plaats vind ik... "25 jaar"! Maar eveneens een 'dankjewel' omdat het toch nog steeds deel mag uitmaken van jouw leven, niet in moeilijke/pijnlijke zin, maar nu vanuit een kracht om anderen te helpen om eveneens te bouwen aan een weg zonder eetstoornis! Wat fijn ook dat jij op mijn weg kwam want het geeft me moed en vertrouwen dat het kan! Liefs...
  6. Dag Charlie! Ik ben heel erg benieuwd naar je boek. Na zo’n 4 jaar Anorexia te hebben gehad, heb ik inmiddels al bijna evenlang last van Boulimia. Voor Anorexia heb ik meerdere opnames en intensieve therapie achter de rug, die mij erg hebben geholpen. Maar helaas ontbrak het staartje (en het belangrijkste deel denk ik) en heb ik geen effectieve, gezonde, manier gevonden om met mijn gevoelens en emoties om te gaan. Zo is Boulimia erin geslopen. En dat wil ik niet langer. Ik kan het fysiek niet meer aan, ik ben vaak moe, misselijk, last van maagzuur, mijn tanden doen zeer, een constante druk in mijn hoofd etc., het is gewoon hartstikke slecht voor mijn lichaam. Daarnaast verziekt het de relatie met mijn lieve vriend, met wie ik sinds kort samenwoon. Ik wil niet meer stiekem eten als hij douched, en stiekem overgeven met de deur op slot als hij denkt dat ik aan het douchen ben. Ik wil niet meer zo prikkelbaar zijn naar de mensen om wie ik geef. Ik wil trots zijn op mezelf, zoals ik ook trots ben op dat ik uit het diepe dal van mijn Anorexia ben geklommen, en mezelf niet langer een mislukkeling voelen omdat ik hier nog zo mee worstel. Ik wil kunnen loslaten ipv van de spanning wegeten en uitbraken. Ik wil mijn armen spreiden en het leven ontvangen, kunnen zeggen dat ik dat ook durf, zonder bang te zijn wat er dan op mij af komt. Ik wil thuis komen van mijn baan, en alle indrukken op een gezonde manier kunnen verwerken zonder ze door de wc te hoeven spoelen. Ik hoop dat jouw boek mij daarbij kan helpen! Lieve groet!
  7. Ik heb al ruim 30 jaar een eetstoornis. Het begon met anorexia en nu al een hele tijd boulimia en wil er zo graag vanaf, het altijd stiekeme gedoe, en maar druk zijn alles om de eetstoornis, terwijl er nog zoveel andere leuke dingen zijn. Ik wil een gezond eetpatroon met een gezond lijf. Ik heb sinds een paar jaar het het hardlopen ontdekt, kan mijn koppie lekker leegmaken. Maar door mij slechte eten/ braken, kom ik maar niet verder, continu blessures. En weet verdomde goed wil ik dit goed doen, zal het eten anders moeten. En hoop dat jouw boek me hiermee kan helpen. Vandaag ben ik 52 jaar geworden, dus het boek zou een mooi cado zijn. Groetjes Anita. Ps. Super gefeliciteerd met behalen van deze mooie mijlpaal! ??
  8. Ik lees over de pijn, verdriet, eenzaamheid, tegenslagen, frustraties en machteloosheid van het gevangen zitten in de strijd met eten en gewicht. En, ik lees ook over het verlangen, de hoop en de strijdbaarheid om toch elke keer weer de schouders eronder te zetten op weg naar herstel en vrijheid. Dankjewel voor je moedige delen Anique, Saskia, Madelef, Linda, Hetty, Anna, Simone, Miranda, Roxanne, Margaritha, Marie-Antoinette, S., Wendy, Janne, Jolanda, Eleni, Shir, Axel, Anita. Volgende week maak ik bekend (na loting) wie het boek cadeau krijgt. In de tussentijd, kun je zelf aan de slag met kijken welke stap je vandaag zelf al kunt zetten richting je verlangen. Hoe kun je zorgen dat jouw batterij opgeladen houdt zodat je veerkracht en weerbaarheid toenemen? Hoe kun je goed voor jezelf zorgen? En wil jij ook kans maken op het boek, deel dan ook wat je niet meer wilt en wat wél.
  9. Hi Charlie, Tijdens onze sessie ging het over mij, maar in dit artikel over jou. Bewonderingswaardig vind ik het. Ik raak er opnieuw weer zo door geïnspireerd. Ik ben inmiddels 5 maanden (van de 6) aan het reizen en dan krijg je zo'n extra eyeopener. Natuurlijk over mijn eetbuien en alles eromheen. De toekomst en mijn leven van nu. Als ik terug kom, dan wil en ga ik het anders doen. Ik hoop dat je boek een extra zetje is. Ik wil namelijk niet zo verder. Ik beperk mij zelf teveel door niet te leven. Uitjes hebben een bittere bijsmaak door mijn focus op eten maar ook gewone leven. Het heeft mij in zijn greep en dat is a-relaxed. Ik raak er teveel van gefrustreerd, onzeker en verdrietig. Het belangrijkste dat ik wel zou willen, het overwinnen. Langzaam zekerder worden en geloven dat ik kan. Dit zal een positief effect hebben op mijn leven. Niet meer terughoudend en teveel nadenkt, maar leven op het moment. Zelf de slingers ophangen, want het leven is leuk en uiteindelijk veel te kort. Ik wil er meer uithalen!
  10. Beste Charlie, Ben op je site gekomen een tijdje terug na een zoveelste wanhopige "google-poging" iets/iemand/een methode te vinden die me nu eens echt zou kunnen helpen om van mijn Bing Eating Disorder af te komen. Heb er zoveel over gelezen, therapie, psycholoog enz.en merk dat ik nog steeds graag dingen erover lees, alsof ik de oplossing misschien tegen zou komen. Ben nu 45 en eerlijk gezegd al vanaf mijn 12e wat te zwaar geweest en dus naar de dokter destijds met het advies naar een diëtiste te gaan....en dat was denk ik ook het begin van al deze ellende, obsessie. Soms lees ik over mensen die een tijdje een eetstoornis hebben gehad en dan denk ik "oh....maar ik dus nog veel langer al last van, dus ja..zal er dan wel echt hoop zijn voor mij? want die persoon heeft 't niet zo lang als mij gehad." Ben er van overtuigd dat het bij mij vooral het "dieet-denken" is geweest waardoor ik elke keer in eetbuien ben beland. Het lukt dan een tijdje, je valt af, wordt wat strenger erin, valt nog meer af en dan...onverwacht loopt een dag, week, anders en verval je in een eetbui, die wel even kan duren. Hunkerend naar alles wat je eigenlijk tot "verboden voedsel" had bestempeld. Zo'n eetbui, met naar de winkel gaan en bewust "foute dingen" kopen en vooral achter elkaar eten alleen, duurt (ja nu nog last van) soms een dag, maar eigenlijk duurde het meestal meer dagen, soms 2 weken en dan ja..kom ik aardig wat aan. Overgeven toen ik jonger was wel eens geprobeerd met vinger in de keel en godzijdank lukte het me niet om over te geven. Hoewel ik graag al dat eten kwijt wilde..maar ik wist ook dat dit overgeven niet goed was dus gelukkig nooit gedaan.. .Nee...ik vreet vreet vreet dan in periodes en kom juist zoveel aan elke keer, enorme jojo. Mijn leven heeft ook altijd bestaan uit A)"ik eet gezond, ben heus niet op dieet hoor, ik eet en sport "gewoon' heel gezond of B) ik zit in een eetbui-fase. En elke maandag heb ik goede moed, waarbij dus dan bijna elke zaterdag, zondag ervoor, ik eet alsof ik nooit meer wat lekkers mag en dus mezelf volprop als ik even alleen ben. Dieten zorgt voor eetbuien, ik weet het zo goed te vertellen, en nee ik heb geen rare jeugd gehad of iets...ben eenmaal zwaarder geworden door lekker eten (was bij ons thuis ook altijd genoeg te vinden en eten was belangrijke bezigheid van huis uit) en ben eenmaal gaan dieten en dan begint de vicieuze cirkel. Ik bereid namelijk gezonde maaltijden enz. door alles erover gelezen te hebben, weet ik juist heel goed wat gezond en niet gezond is enz. Maar mijn karakter, maar ook de Enorme Wil (omdat ik ook Echt te zwaar ben en het om gezondheidsredenen het ook nodig is), en het allemaal zo goed te willen doen om af te vallen, maken dat ik het te perfect wil doen qua gezond eten/gedrag zoals sporten, en helaas kan dit balletje niet altijd hoog gehouden worden. Ben juist goed en gediciplineerd in zoveel dingen, werk enz. maar dit lukt me toch maar niet. Denk ook echt dat The key is: nooit meer op dieet....maar voelt eng...ook geprobeerd bij een andere voedingsconsulent waar ik kwam enz... maar 'loslaten" van Op je eten letten, voelt ook heel eng...want ik denk soms"goh als je toch niet te dik zou zijn, dan zou je toch de hele dag lekker dingen willen eten" en dat is natuurlijk niet zo, want zulke, slanke mensen eten omdat ze echt trek of honger hebben en niet uit een soort van "nu-of-nooit". Eten met "gevoel" mindfulness...sta ik ook achter...lukt in de praktijk te weinig. Wat me nog het meest dwars zit de laatste tijd is dat ik zoveel mensen om me heen hoor die een operatie hebben ondergaan en natuurlijk weet ik dat dit heus niet gemakkelijk is en ze er toch op moeten blijven letten wat ze eten, maar toch toch... is het een stuk makkelijker dan wanneer iemand helemaal zelf, zonder operatie zoveel afvalt. Alleen lijkt dat velen niet te lukken, en ik ben inderdaad wel eens een beetje jaloers dat bij iemand met een operatie, dat die persoon gewoon echt vol zit van een kleine hap terwijl er bij mij zoveel ingaat tijdens een eetbui-dag en ik zoveel kan eten, dat ik op een gegeven moment niet meer diep kan inademen en walg van mezelf als ik zo op bed lig. Het gaat bij mij ook niet om een paar kilo's die eraf moeten maar echt heel veel (want zit sinds een week weer in een eetbui-week). Bedoel ermee te zeggen dat de weg zo lang is er naar toe, als je een paar kilo afgevallen bent...dan blijf je er toch mee bezig want er moet nog zoveel af en dat is heel knap als je dat vol kunt houden. Het ging bij mij nu ook weer 3 weken goed, en dan bedoel ik gezond eten, sporten 3 per week en geen eetbuien..., maar na een heerlijk etentje vorige week, toch weer de dag erna meer gaan eten en verlangen gekregen naar al dat lekkers, wat ik in mijn "gezonde fase" toch probeer te vermijden al zeg ik dat ik niet op dieet ben..nou en of ik op mezelf let wat ik eet en niet "want deze keer moet het me toch gaan lukken" Bij een vorige sessie leerde ik over "mild te zijn naar mezelf" ook een hele belangrijke, wanneer je in een eetbui vervalt...maar och...al die wijze raad, die lijkt op zo'n moment toch zo weg te vallen. En nu doordat ik mensen om me heen zie dat ze een operatie hebben ondergaan, voel ik me nog wanhopiger soms van "oh zal het met mij dan nog wel goed kunnen komen want zie je bij die mensen lukte het ook niet en dan hadden ze niet eens zoveel pogingen gedaan als ik en sporten zeker niet zoveel als ik en ik verdien het nog meer om eens af te vallen na 30 jaar zo met dat afvallen bezig te zijn" Eerlijk gezegd, kan ik het bijna niet meer geloven dat het me eens zou lukken en dat vind ik zo erg...waarom verval ik er toch weer in.. zou zo graag helemaal niet meer zo met eten bezig willen zijn, maar ja als vrouw doe je meestal de boodschappen, maakt brood klaar, kookt....kortom verleiding alom, is ook deels een verslaving denk ik. Laat een drank-verslaafde bijvoorbeeld maar eens de hele dag met een fles alcohol in zijn hand spelen....nou dat heb ik met eten, alles gaat door mijn handen al is het niet eens voor mezelf..constant die verleiding...sterk blijven...tsjaa...lukt niet altijd he. En ja...ik sla uitnodigingen van vriendinnen af wanneer ze willen gaan dansen bijvoorbeeld...ben afgelopen 2 jaar weer veel aangekomen en ik schaam me toch wel om daar op die dansvloer te staan en die mensen onder ogen te komen, terwijl ik juist best goed kan dansen, maar ik heb dan ook zo'n trots dat ik er leuk uit wil zien...en toch wat meer stoere kleding pas ik gewoon niet en ik voel me dan op zo'n dansvloer toch wat onzeker...loop het liefst ook met mijn jas aan zo lang mogelijk...het enige voordeel in de winter(want ik ben geen winter-mens) dat ik mijn winterjas kan aanhouden, want oh in de zomer nog erger dat mensen mijn buik zien als ik bijvoorbeeld op de fiets zit zonder jas, liefst zou ik staand gaan fietsen, want als je zit dat is zo vreselijk die houden met zo'n buik. Jammer inderdaad dat ook op sociaal vlak je je soms gaat verschuilen...Nou ja Charlie en (eventuele lezers) sorry voor mijn lange relaas...maar het zou zo mooi zijn als je boek misschien wat hulp zou kunnen bieden al zeg ik eerlijk dat ik een beetje hoop lijk op te geven... alsof niemand mij echt zou kunnen helpen. Maar ik vind je site overigens wel interessant hoor. Erkenning alom en dat is al mooi om tegen te komen. Groetjes en liefs voor allen die er ook mee worstelen.
  11. Charlie, Ik wil je ten eerste feliciteren. Ook wil ik je zeggen dat ik zo blij ben dat ik je heb leren kennen. Heb zoveel steun gehad aan jou blogs en je reacties op mijn reacties en de mailtjes over en weer af en toe. Ook heb ik een keer een sessie bij je mogen volgen wat ik erg inspirerend vond en heb ik je boek al ( dus daar doe ik deze reactie niet voor) Wat ben je toch een mooi en inspirerend persoon! Ik waardeer je en heb echt bewondering voor hoe jij mensen helpt met geduld, respect en liefde en die drie dingen zijn zo belangrijk voor iemand die het moeilijk heeft. Met mij gaat het momenteel erg goed en ik merk dat ik er niet meer zo mee bezig ben. Lees je blogs nog wel maar puur uit nieuwsgierigheid. Als 'hulp' heb ik ze ( gelukkig) niet meer nodig. Ik ben nog veel te zwaar en snoep echt nog teveel maar voor mij is het belangrijkste dat ik geen grote eetbuien meer heb en geen compensatie meer nodig heb. En afvallen wil ik wel maar het lukt me niet. Heb nog angst om toch weer de fout in te gaan want ja die angst is nog wel aanwezig. Ga zeker zo door! Je bent een topper in mijn ogen.
  12. Ik leef niet Vanbinnen ben ik dood Ik voel niet Vanbinnen onderdruk ik de pijn Ik zie niet Heb alleen oog voor eten en bewegen Ik wil niet Kan ik ook zonder lijf verder leven ? Waarom leef ik dit leven ? Waarom zoveel pijn ? Waarom vind ik eten belangrijker dan mijzelf liefde en zorg te geven ? Waarom ga ik maar door met die schijn ? Ooit ga ik het aan Kies ik voor helemaal-mijn-baan Kies ik voor opgaan in het moment van geluk Maakt eten mij niet meer stuk. Mijn kinderen geven om mij Mijn vrienden maken me blij Mijn hartsvriend staat altijd naast mij Hoe ik er ook uitzie Hoe somber ik ook ben Hoe onbegrijpelijk ik ook doe... Zij helpen me altijd. En hoe ❤
  13. Lieve Charlie, Van mijn 17e (rond de scheiding van mijn ouders, daarvoor veel ruzie) tot 27e heb ik Boulimia met bij vlagen Anorexia gehad.. daarvoor zeker al eetbuien, maar zonder overgeven of laxeermiddelen.. gék werd ik er van, ik háátte het, heb zoveel jeugd en leuke dingen gemist, en als ik bedenk wat een géld het heeft gekost.. hulp vragen, tuurlijk, maar puntje bij paaltje durfde ik niet.. totdat ik een relatie met mijn man kreeg, ik wilde altijd al kinderen.. maar ja, met een eetprobleem.. niet handig. Ik heb het hem verteld, samen naar de huisarts, en ik ben in RET-therapie gegaan, en met vallen en opstaan kon ik de vreetbuien bedwingen.. kwam wel een kilo of 10 aan. Nu, weer ruim 20 jaar later, weet ik dat ik door het gedoe met m'n ouders, en het met die RET niet oplossen van de onderliggende problemen, later geprobeerd heb met andere therapeuten om lekker in mijn vel te komen.. ik zeg altijd dat ik er een kronkel aan over heb gehouden ;) (Er waren ook therapeuten die zeiden; 'tja, een eetprobleem snap ik niet, daar kan ik je niet mee helpen') Inmiddels moeder van 3 mooie kids (13-17-20), nog steeds getrouwd, maar is niet makkelijk als je niet happy bent met jezelf, en in vlagen gelukkig maar ook ongelukkig.. en ja.. daar komen de vreetbuien weer.. op dit moment de Sint-lekkernijen, zometeen de kerstkoekjes&chocolade, waar is de rem.. Allerhande diëten gedaan.. KHA-eten heeft me een aantal jaar geleden geholpen om bijna 15 kilo af te vallen, wat zat ik toen lekker in m'n vel.. (wel met fibromyalgie, trage schildklier en pds) Inmiddels weer stoeien met 4-5 kilo teveel, door t snoepen/vreten zo'n vreselijk (opgeblazen) suikerbuik.. Wat zou ik het heerlijk vinden eindelijk 'gewoon-gewoon' met eten om te kunnen gaan, te kunnen genieten van 'gewoon eten' en van bv een handje kruidnoten en niet meteen de hele zak (in combinatie met een flink stuk chocolade)..
  14. Ik zou graag je boek willen winnen. Waarom omdat ik dan kan zeggen dat ik na 37 jaar mijn eetstoornis heb overwonnen. Het is inderdaad soms eenzaam . Wel heel veel kennissen maar geen vrienden . De enigste die er voor mij is is mijn hond Goofy Daar moet ik ook sterker voor worden want hij heeft goede zorg nodig. Piekeren over wel of niet eten is inderdaad zonde van je tijd Deze kan je beter besteden. Heb het ook enorm druk met mantelzorgster te zijn voor mijn beide ouders[huishouden over genomen en overal naar toe brengen als het nodig is] en vrijwilligster voor mijn 2 maatjes. Helaas heb ik zelf ook klachten die ook door mijn bewegingsdrang erger zijn geworden Heb nml hypermobiliteit en dan is teveel bewegen niet goed. Ondanks de pijn en naar gevoel in mijn lijf probeer ik toch goed voor mijn ouders te zorgen maar zonder eetstoornis zou het nog fijner voor mijn zijn. Ik vind , dit zeg ik niet vlug , maar ik heb het wel verdiend een leven zonder. Marie-antoinette
  15. Ik zou heel graag jou boek willen lezen!! Om eindelijk bevrijd te worden van mijn eetstoornis. Om weer een voorbeeld voor mijn kinderen te kunnen zijn. Om weer te genieten van het leven..zonder altijd maar aan eten sporten afvallen of compenseren te denken. Dat ik weer goed voor mijn lijf ga zorgen.. Als ik jou verhaal lees besef ik dat er echt nog hoop Is! Hoop die ik ooit opgegeven heb. Lieve groetjes van Margaritha
  16. Hallo Charlie,ik wil je ten eerste van harte feliciteren!!?? Het is bewonderingswaardig dat je dit allemaal vertelt en met geheel Nederland wilt delen!! Ik ben 25 november naar het better health event geweest in de RAI in Amsterdam. Ik heb met volle aandacht geluisterd naar je lezing en toen het afgelopen was en ik de zaal uitliep met mijn vriendinnen kwamen de tranen en knapte ik van binnen. Het was zó herkenbaar en besefte ik dat ik gevangen zit in mijn eetbuien. Ik was een paar dagen voor de lezing naar de huisarts geweest ivm lichamelijke klachten door mijn overgewicht wat voor het grootste deel wordt veroorzaakt door mijn eetbuien. Ik ben 1.63 cm lang en tikte inmiddels wel heel veel kilo's aan!! Dat kan echt niet meer!! Ik wil weer een spontane en fitte moeder zijn voor mijn 2 kids van nu 7 en 5 jaar oud!! Ik wil me niet meer beperkt voelen in mijn beweeglijkheid!! Ik wil echt van mijn eetbuien af en een nieuwe start maken in mijn leven en weer gezond zijn!! 2018 wordt mijn jaar!! (hopelijk met behulp van je boek ??)
  17. Beste Charlie, Van harte gefeliciteerd met je 25 jarig jubileum. Een hele mooie prestatie. Al geruime tijd twijfel ik ..zal ik wel..zal ik niet. Toch weer een hoop centjes..en alle therapieën en twee boeken tevergeefs, zit ik hier weer midden in het cirkeltje...en kan nog maar 1 ding denken, en dat is HELP!!!! Al vanaf mijn 14e reguleer ik mijn emoties dmv eten.. De laatste tijden had ik het aardig onder controle en dus ook nooit verwacht er weer zo diep in te kunnen raken... In 5 weken tijd..te horen gekregen dat ik geen vast contract krijg..gelukkig een nieuwe baan gevonden.. ondertussen wil mijn jongste zoon bij zijn vader gaan wonen..(vanuit het niets) en deze heeft dat ook maar even aangemoedigd en binnen 2,5 weken tijd woont meneer bij zijn vader, incl nieuwe school! (Dat terwijl ik heb geregeld heb moeten “pushen” om ook eens het weekend naar zijn vader te gaan, hij was nml liever hier?) Ik zit weer helemaal in de eetbuien en overgeven. Heb het gevoel dat ik de controle helemaal kwijt ben... Ik heb geen zin meer om te sporten zeg afspraken af..ben als de dood dat ik weer helemaal terug ga naar hoe ik was..(ongelukkig, vermoeid,verward,labiel).. heb net een leuke nieuwe baan..maar ga me steeds labieler voelen.. Het lukt me momenteel niet om een begin te pakken om de “cirkel” te verlaten... Ik haat de eetbuien maar lijkt de enige manier om even niets te voelen..er even niet zijn. Het enige wat het brengt is het gevoel dat ik steeds verder van mijzelf af kom te staan. Ik wil dit niet meer!!!! Ik wil heel graag in mijn eigen kracht staan zowel geestelijk als lichamelijk. Rust in mijn lijf krijgen..en er echt kunnen zijn voor mijn naasten. Ik wil de regie weer in handen en ervan genieten! Stabiliteit. Ik hoop en denk dat jou boek een goede nieuwe start zou kunnen zijn ..helemaal omdat ik precies op een breek punt het mailtje binnen krijg met 25 jaar eetbuien vrij..(toen dacht ik tja..en ik bijna 25 jaar eetbuien rijk?) ..en vervolgens lees dat je ten ere van je jubileum boeken cadeau geeft... ik dacht..dit moet zo zijn.. Liefs, Miranda
  18. Charlie, Ik lees je nieuwsbrieven altijd met veel plezier en interesse. Als ik je tips en inzichten lees ben ik ervan overtuigd dat het inderdaad zo simpel is, maar tegelijkertijd moeilijk om het te doen. Helaas stel ik het weer tot morgen uit. Vandaag eet ik toch nog even die zal chips leeg....morgen doe ik het. Ik weet dat ik meer kan dan ik nu laat zien. Maar waarom doe ik het niet. Ik wil zo graag goed voor mijn lichaam zorgen, omdat ik ook voor anderen wil zorgen, ik wil blij zijn met mezelf en mijn lijf. Wanneer ga ik het gewoon doen? Er zijn zoveel dingen die ik wil doen, maar mezelf pas gun als ik “slank” ben. Ik hoop dat jouw boek een start is van het doen, het in actie komen. En zou het graag winnen. Simone
  19. lieve Charlie, al meer dan 30 jaar heb ik een heftige eetstoornis NAO, na 5 jaar Anorexia. Dus nu 50 jaar en al deze ellende op mijn 16e begonnen. Ik kan leven met mijn eetstoornis, maar ben ergens wel erg eenzaam en verstop mij elke avond achter mijn eten om niet te durven voelen hoe jammer het eigenlijk is wat ik mijzelf aandoe. Ben gescheiden omdat ik niet mijn gang kon gaan met het eten en heb zoveel leuke dingen in het leven gemist door mijzelf op te sluiten. Heb een moeder van 86 die ik een beetje verzorg, maar ik wil nooit met haar eten. Zij heeft ook een eetstoornis en dit werkt als een rode lap op een stier. Alles rondom het eten 's avonds op sociaal gebied, mijd ik. Ik word er gallisch gestoord van. Maar het lijkt mijn lot te zijn. Met meer dan 35 jaar eetstoornis kan ik niet meer anders, tenzij..............................................jouw boek mij er uit trekt!
  20. Ik zou het boek graag willen inzetten bij de hulp aan een meisje dat ik begeleid met chronische anorexia. Wat ze niet meer wil is dat haar leven beheerst wordt door eten - en dit haar functioneren in de weg staat. Ze wil graag normaal mee kunnen doen met vriendinnen en energie hebben om voor school te slagen. Zodat ze eindelijk haar diploma voortgezet onderwijs heeft en een studie kan kiezen die ze echt leuk vindt.
  21. Beste Charlie, Wat een mooie actie en wat goed om te lezen dat je al zo lang succesvol bent, gefeliciteerd!! Ik ben nu 33 en heb al eetproblemen sinds mijn vroege jeugd. Nu volg ik sinds 2016 weer de zoveelste therapie, maar ik ben er nog steeds nog lang niet en dat is frustrerend. Elk sprankje hoop grijp ik aan, elke methode roept me en het zou fantastisch zijn als jouw boek eindelijk het verschil kan maken in mijn leven. Als ik eindelijk weer lekker in mijn vel zit, ga ik een 3-jarige studie doen om zelfstandig professioneel counselor te worden, dat is iets wat ik altijd al heb gewild. Mijn eigen praktijk, mensen helpen met alle psychologische kennis en ervaring die ik mijn hele leven heb opgedaan. Maar ja... eerst wil ik gewoon hersteld zijn, rust krijgen in hoofd en hart, na al die, letterlijk en figuurlijk, zware jaren. Groet, Linda
  22. Lieve Charlie, De mailtjes en de blogs die ik van je lees helpen mij enorm om ook te willen herstellen van de eetbuien en boulimia waar ik de afgelopen 5 jaar mee heb gezeten. Telkens heb ik weer nieuwe moed om nu echt, echt gezond te worden en niet meer in deze cirkel te blijven ronddraaien. Een tijdje ging het echt heel goed, maar nu ben ik verhuisd, een nieuwe studie begonnen en komen er allemaal nieuwe indrukken op mij af. Daardoor ben ik weer helemaal teruggevallen in het oude patroon. Ik wil gewoon heel graag hier van mijn studentenjaren kunnen genieten zonder alsmaar bezig te zijn met eten, dik worden en onzeker zijn. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik wil heel graag normaal met eten om kunnen gaan en er niet constant er mee bezig zijn zodat ik me niet isoleer, obsessief ga sporten of juist in mn kamer verstop en vol prop met eetbui eten. Ik hoop dat jouw boek mij daarbij kan helpen. Veel liefs
  23. Het jarenlang uitbuiten van mijzelf heeft gezorgd voor meer afstand van wie ik daadwerkelijk ben. De boulimia is als een parasiet die in mij huist, mij van binnen 'opvreet' en niet lijkt te willen loslaten. Alle pogingen om dit monster van mij af te schudden lijken gedoemd te mislukken. 'Herstel' voelt met de dag meer en meer als een onhaalbaar streven. Hoe kom ik hier uit zonder mijzelf wéér te saboteren, zonder mijzelf dag in dag uit te slopen en mijn lichaam niet de kans te geven te herstellen en klaar te stomen voor een (mooie) toekomst. Ik wil absoluut niet zo verder, omdat ik niet het leven leid dat ik graag zou willen leiden. Ik leef vanuit angst, heb een verminderde levenslust, doe niet de dingen die ik wil doen, heb nergens concentratie en energie voor en ben niet de persoon die ik graag zou willen zijn. Hoe wil ik het wel? Ik wil graag fit en gezond zijn, mijn lichaam tijd geven om te herstellen om kinderen kunnen te krijgen. Ik wil mijzelf graag blijven ontwikkelen, nog vele reizen maken, mijn creativiteit weer oppakken en de wereld met een lach tegemoet treden. Ik zou dolgraag het boek 'Bevrijd jezelf van eetbuien & boulimia' willen ontvangen om te kijken of ik toch nog de moed kan opbrengen deze strijd aan te gaan en te vechten voor een beter en gezond leven en op een normale wijze te kunnen en mogen genieten van eten. Dat is nog altijd waar ik naar streef en wat ik mij wens ღ! Liefs ❀
  24. Ik wil niet verder met boulimia omdat ik gevoel heb dat mijn leven stilstaat. Al ruim 10 jaar zit ik gevangen in deze nachtmerrie. Ik wil gemoedsrust en op mezelf kunnen rekenen en vertrouwen. Je hebt jezelf altijd en overal bij je, immers. Op jezelf kunnen rekenen en vertrouwen is het hoogste goed! Rust, vrede, weer blij zijn met mezelf en mijn leven, dat zou ik willen. Daarom wil ik het boek graag winnen, omdat ik het al zolang alleen probeer en nu richtlijnen en steun nodig heb. Madelief
  25. Ik zou heel graag het boek willen winnen. Ik heb al jaren eetbuien en hoewel ze al veel minder zijn geworden, heb ik ze nog wel. Ik wil graag fit en gezond worden en op een gezonde manier met eten omgaan. Dit boek zou mij heel goed kunnen helpen om de knop om te zetten.
  26. Ik ben al ongeveer 3jaar bezig met hetzelfde kringetje. Dieten met shakes en daarna weer terugvallen. Ik vind het erg moeilijk om gewoon mijn eetpatroon te veranderen. Het gaat steeds 2 weken goed en dan komen de vreetbuien weer. Ik wil graag wat kilo's kwijt waardoor ik mij ook zelfverzekerder voel. Dat heb ik ook zeker nodig bij mijn nieuwe baan. Ook wil ik een goed ritme hebben ipv steeds ups en downs.
  27. Ik zou heel graag het boek willen winnen! Ik ben inmiddels zo’n 4 jaar bezig met het herstellen van boulimia (veel therapieen) maar het wil nog niet zo onwijs. Ik wil niet langer in dit cirkeltje leven, het cirkeltje dat mentaal en fysiek zo slecht voor me is. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving. Ik mis veel school en mijn sociale contacten worden steeds minder. Ik zou heel graag willen herstellen om weer te kunnen genieten van eten (in gezelschap van veel vrienden, dat zou zo leuk zijn!) en om weer het beste uit mezelf te kunnen halen. Een studie te kunnen beginnen, nieuwe vriendschappen creeeren, van mezelf te kunnen houden.. En eigenlijk nog zoveel meer dingen! Groetjes

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *